Blog | Nube tóxica

'No controles'

Un día subimos ao carro para cantar. As de Hombres G. 'No es serio este cementerio', de Mecano, con córeo. E, sobre todo, Olé Olé

A MIÑA carreira de estrela do pop rematou ao esmorecer un mes de agosto en Santalla. Leríalle moitos anos despois a Darío Xohan Cabana como os primeiros escenarios improvisados de Fuxan os Ventos, no antigo réxime, foron remolques de tractores en calquera prado nas romaxes da Chaira e da montaña. Non hai espazo pequeno se cantas con grandeza. "Se non tendes sachos,/ traguémolos nós,/ arados de ferro/ e kalashnikovs", na versión libérrima de Labregos do Tempo dos Sputniks.

Un carro como o de Manuel María, de cerna dura de carballo e freixo, dos de espantar a señardade se tal palabra fose de noso na Terra do Medio, asistiu a aqueles primeiros recitais. Eran os oitenta. Caíannos os dentes de leite e o rato Pérez deixábanos un pinypón ou unha miniatura de Lisa, a dona de David o Gnomo. Eramos novas de máis para decatarnos de que as vacacións comezaban a ser moito máis longas para aquelas familias que retornaban á casa petrucial desde a marxe esquerda da ría de Bilbao. Aínda non asistíramos ao trapicheo de cassettes de Kortatu nin bailaramos Fai un sol de carallo como se nos fose a vida.

O carro e o arado romano da casa dos avós non eran atrezzo nin decoración de exteriores, como esas carretillas pintadas de pelexo de vaca suíza no parque do Rato. Había lustros que chegaran á aldea tractores e arados de vertedeira, segadoras e ordeñadoras, pero nestes recunchos de Europa por onde pasara de longo a Revolución Industrial, as derradeiras mohicanas das sociedades campesiñas experimentaban os seus estertores como arqueoloxía viva da gandería de subsistencia que se estilara durante, alomenos, o derradeiro milenio.

Marta Sánchez por Vicky Larraz. As decepcións da cultura pop

As netas da diáspora botabamos o verán en Santalla sen dar sintonizado a tele para ver os debuxos. Escoitabamos a radio con interferencias. Un día entrábanche os 40 Principales por Pontevedra e, ao outro, por Lugo. As misas dos domingos, pola frecuencia de Lalín. Ás veces, tamén de Santiago. Non sei se foi unha das miñas curmás ou eu mesma. Descarto completamente ao meu irmán, coitado, que era o máis novo. Un día subimos ao carro para cantar. As primeiras de Hombres G –todas temos un pasado–, No es serio este cementerio, de Mecano, con coreografía incluída. Rufino, de Luz Casal. E, sobre todo, Olé Olé.

Vicky Larraz foi o máis próximo a Cindy Lauper que lle pasou ao pop español dos primeiros oitenta do século pasado. Aquel pelo cardado, os corpiños, as saias de tul asimétricas... E a actitude. O modo de bailar. Piquei no YouTube esta semana o Voy a mil. Era un temacísimo para a miña eu de seis anos e terma do paso do tempo con nota.

Olé Olé deixou de interesarme cando Vicky Larraz saíu do grupo. Non a deixaban participar no proceso creativo nin ter voz nas decisións da banda e matinou que estaba mellor fóra. Foi substitída por outra vocalista, Marta Sánchez. As decepcións na cultura pop a unha idade temperá, descrición e análise.

Xa desde o Soldados del amor na fragata Numancia na Noiteboa de 1990 en Abu Dabi, Narcís Serra mediante, barruntábase que podía suceder algo como o de poñerlle ao himno iletrado de España unha lírica que sostén que os españois non piden perdón (ou algo así). Marta Sánchez asegura que morrerá tranquila se se cumpren os desexos de Xavier Albiol (que non terá abondo co seu) e a súa repichoca acaba impresa no Boletín Oficial del Estado.

Que queren que lles diga, en Santalla somos máis de Vicky Larraz. "No controles/ mi forma de pensar,/ porque es total".

Comentarios