Opinión

A gaiola non entende de paxaros

HAI MOITOS anos, a raíz do 23-F, escribín unha peza teatral para rapaces (O Premexentes non pode cos paxaros rebezos) para lle exemplificar dalgún xeito ao meu alumnado o que é unha ditadura. Como ben se sabe, o episodio golpista produciuse en 1981, é dicir, hai trinta e sete anos. Franco morrera en 1975, seis anos antes. Os rapaces e rapazas aos que eu impartía aulas naceran en vida do ditador, mais descoñecían por completo o que iso significaba.

Agora, corenta e tres anos despois, aquel escuro período fica moito máis lonxe. Porén, o termo ditadura está máis na boca da xente. E é que, os paxaros nados en catividade, non saben que están engaiolados e os paxaros engaiolados despois de voar libres polas fragas, dificilmente se adaptan á gaiola.

E isto sucede porque a gaiola non entende de paxaros. Foi feita para posuílos, para seren –quen así os tiver– os seus amos e señores. Máis non sabe ese artefacto que cumpre un moi triste e desafortunado cometido: cortarlle o colo á liberdade, ese cisne edénico que non gusta de bañarse en augas toldadas.

Somos –eramos– paxaros libres, na medida en que se pode aplicar este cualificativo aos seres humanos –Blas de Otero escribiu que somos anxos "con grandes alas de cadenas"–. Coidabamos que eramos libres e agora imos constatando no día a día que hai quen ten saudades da gaiola. E nós, no soño entre os loureiros –de plástico– permanecemos impasíbeis aos golpes de martelo dos carpinteiros –ou carpinteiras– que traballan nos novos aparellos. Recortan dereitos e poñen barrotes. Castigan a liberdade de expresión e colócanlle un balancín para que soñemos que voamos. Bótannos alpiste –non moito– e confúndeno co caviar que engolen eles. Saberán que a suba do 0,25 % de 600 euros non se asemella á do 0 % de 6.000? Saberán que se chegamos aquí foi polos que empuxaron desde atrás? Mudarán dunha vez o pensamento de que as pensións son esmola por eles repartida?

A gaiola non entende de paxaros. Os que rozaron coas ás as árbores da fraga non se resignarán a dar con elas nos arames. Romperanos dun ou doutro xeito. Os da miña fábula arrincáronse plumas, fixeron unhas ás inmensas, e voaron con gaiola e todo.

Non defenderei nunca liberdades que colidan cos dereitos dos demais, porque esas non son liberdades senón abusos. Non se lle debe chamar, polo tanto, liberdade a insultar, difamar ou mesmo calumniar. Non pode existir a liberdade de emporcar a Terra en aras de beneficios económicos. Non seremos libres mentres haxa unha soa muller ou home no mundo que non o sexa. A liberdade é unha flor rara que soamente florece nos altos cumes da xustiza. Ulos?

Comentarios