Blog | Nube tóxica

Rapazas que camiñan soas

Métese a néboa. Aceléraseche o pulso cando cres percibir que un coche aminora a marcha ao teu paso. Parará? Dirame algo?

'A girl walks home alone at night', un film de Ana Lily Amirpour
photo_camera 'A girl walks home alone at night', un film de Ana Lily Amirpour

ESTÁS EN oitavo de EXG. Volves de natación. É un martes. Xaneiro. Os días son curtos e acaba de estomballarse a Unión Soviética. Son as oito e vinte da noitiña. Tes o pelo mollado e chove. Cando chegas á casa latéxache o corazón na gorxa.

Unha hora na piscina e quince minutos de escalada por unha rúa que supera o quince por cento de pendente. A axitación e a agonía non teñen que ver co esforzo físico. Non nesta altura da túa vida. É outra cousa. Un medo atávico. Un terror transmitido. O mirar cara atrás cada trinta segundos. O adiviñar vultos nas sombras. Querer escoitar pasos mentres zoa o vento e o ballón cae sobre ti.

Non é un terror sobrenatural. Grazas a Angela Sommer Bodenburg e a Rüdiger von Schlotterstein sabes que os vampiros son ben riquiños comparados con moita da xente. Con boa parte dos homes. Cando che apuntan as tetas, outra muller —túa nai, unha irmá— che conta que tes que ter coidado ao ires soa. Ao volver á casa. Se é noite. Por lugares pouco transitados. Que, algunha vez, algún home che dirá algo que non queres escoitar. Que te asustará. Que pode ser que intente tocarte. Ou algo máis. Que son as cousas que lles pasan ás rapazas que camiñan soas pola rúa.

Na transición á vida adulta, decátaste de que estas inquedanzas nos reconcomen a nós e non a eles. Falas con outras. Nunca lles agradecerás abondo ás malotas da clase, ás tripitidoras, que te teñan acollido baixo a súa á, como mamás galiñas. Anos despois chamaranlles chonis e poligoneiras na televisión. Ti estás fascinada polo sabias que resultan. Polo pouco que se avergonzan dos seus corpos e da súa roupa. Como se coidan entre elas e como te protexen a ti. As primeiras clases de autodefensa: puños americanos lacados en fucsia para protexérense dos agresores. Como colocar imperdibles estratexicamente na mochila, para foder babosos que se arriman máis da conta no autobús. Volve por outra, imbécil.

Sabes que o teu medo é a súa vitoria. Que nos queren pequenas

Moitos anos despois, noutra cidade, teslle perdido a pista a aquelas rapazas. Regresas á casa logo dun día de traballo. É noite pecha. Es unha adulta. Unha adulta grande. Métese a néboa. Aceléraseche o pulso cando cres percibir que un coche aminora a marcha ao teu paso. Parará? Dirame algo? Levas unha navalla de Taramundi no bolso. Ves sospeitosos baixo cada carapucha. Gardas as chaves na man dereita, metida no peto, preparada en caso de que as teñas que empregar como unha arma. Así cho aprenderon elas.

Es unha muller. Nunca máis unha nena. Sabes que o teu medo é a súa vitoria. Que nos queren atemorizadas, empequenecidas, na casa. Que pensemos que o espazo público non é para nós. Que vivamos coa idea de que corremos perigo. Repíteste que fronte ao arquetipo dos asaltos en descampados, as máis das veces as agresións sexuais ocorren no mundo doméstico e non perpetradas por descoñecidos.

Descoñeces se hai algún rito de paso dos homes púberes onde a eles os amestren para non agredir, para respectar espazos. Que non quere dicir que todos o vaian facer, pero tampouco se lle vai rachar a ninguén unha tripa por reforzar conceptos. Porque non é xusto que nais, avoas, curmás e as mellores amigas da alma nos teñan que ter adestrado durante xeracións para defendernos de que nos manquen. Probablemente ti tamén o tes feito. Ao mellor estás a facelo agora mesmo cunha filla ou cunha sobriña que terán medo toda a vida cando volvan soas á casa.

Comentarios