Non deixa Ledicia Costas de sorprendernos coas súas achegas literarias, traballos que dende a escrita infantil e xuvenil ata a literatura para adultos -se cabe a diferenza- son quen de artellar todo un universo propio, cargado de forza e sensibilidade para tentar situar ao ser humano nas cordenadas dun mundo que non sempre é sinxelo, menos aínda para os máis pequenos, para quen a vida ten moito de territorio por explorar como unha aula vital de aprendizaxe da que non sempre se extraen as mellores consecuencias.
Agora é tempo da poesía, dese "estigma voraz", como ela mesma a define, e dunha obra, Ultraluz, que, editada por Xerais, foi merecente do XX Premio Afundación de Poesía, e neste tempo de novo a infancia está ben presente, desta vez como a liña de saída, como o punto de partida para enfrontarse cara ese exterior, certamente cada vez máis inhóspito co ser humano, de aí que estea máis que xustificado o botarse no colo da fantasía para atopar unha nova realidade ou, cando menos, un ámbito de seguridade no que procurar acubillo cando as sombras nos rodean, algo inevitable ao longo das nosas vidas. Dende ese cuarto cheo de suturas polas súas paredes, ata os espellos nos que buscar esa imaxe que nos explique, ata a natureza e ese pulso subterráneo da terra no que buscar o refuxio dun universo paralelo, o do país de Ultraluz, un mundo cheo de imaxinación que xorde ao pechar os ollos. Acto sinxelo que é quen de abrir todo un insondable espazo, no só para o acougo, senón tamén para a reflexión sobre nós mesmos. É a posibilidade de tomar distancia co tempo e co resto das persoas, un ámbito íntimo para pensar en todas esas sorpresas, non todas elas luminosas, que conleva o feito de medrar.
Porque esa é a cerna da intención poética de Ledicia Costas, o de reparar no tránsito, na nosa transformación individual fronte ao colectivo, de aí a importancia dos insectos ao longo do texto, esa mutación case kafkiana que todos sufrimos ao longo da vida e sempre cun incerto resultado. Ese feito de pechar e abrir os ollos, un acto tan sinxelo, que só precisa do noso desexo, sen acudir a ninguén, é quen de liberarnos de sacudir tantos medos e monstros como nos rodean ao longo dese tempo de incertezas e inseguridades.
Todo un proceso do fantástico e do real que a autora resolve con esa engaiolante mestura da palabra e das imaxes que esas palabras son quen de convocar, que se ben en moitos dos seus textos longos xa brotaban o xénero poético concédelles un maior pulo e vitalidade. Así é como estas páxinas están inzadas de asombros, de lóstregos e luces cegadoras que, durante un instante, levan a levantar a mirada do papel para tentar recuperar esa imaxe que semella flotar no aire, iso si ameazadas pola súa brevidade, impulsadas por unhas palabras medidas ata o extremo nun proceso de depuración que non debeu ser sinxelo para quen está afeita a territorios da narrativa máis extensos.
Visto o visto longa vida a ese desafío por poñer ante nós este Ultraluz no que apuntar fracasos, mais tamén no que deixar esa lumieira aberta á fe nun mesmo, á loita por acadar o mellor territorio posible para facerse maior, aínda que, como todos sabemos, tamén iso ten as súas consecuencias. Quizais esa fe, esa arela de liberdade que non deixa de ondear ao longo de todo o poemario, ten moito que ver coa beleza, con ese irrenunciable degoiro que todos deberiamos ter presente, aínda que pouco se nos educa niso, nun mundo que semella atender a outro tipo de cuestións máis merdentas que non fan máis que ir contra nós e facendo dese bosque un lugar máis ermo, sen nada que nos sorprenda máis que a nosa capacidade por poñelo todo máis difícil.
Ledicia Costas rebélase fronte a ese mundo e de aí que precisa, como ela mesma di, "unha horta a corazón aberto que me acolle sempre que necesito volver". Sabe ben a autora que todos precisamos volver a un espazo como ese, e ela, a través destas poesías, o que fai é abrir tamén a súa horta para acollernos tamén a nós, a través daqueles ollos da infancia, dunha mirada que non se debería perder para atopar ese camiño de lousas amarelas polas que chegar á beleza e, quizais, os versos, sexan un bo camiño polo que atravesar, non libre de espiños, pero reconfortante nese remate no que pechar os ollos.
