Ao papa Francisco gústalle comer sinxelo e san, toma mate e cociña ben

O pontífice é diplomado en química dos alimentos

Papa Francisco. ANGELO CARCONI (EFE)
photo_camera Papa Francisco. ANGELO CARCONI (EFE)

O papa Francisco, que é diplomado en química dos alimentos, cociña con pericia, gústalle comer san e sinxelo, con austeridade e un pouco de viño e, como bo arxentino, toma mate porque di que é máis dixestivo que o té ou o café. Pero as comidas do papa Francisco van máis aló da degustación exquisita e pracenteira e a miúdo invítase a si mesmo a xantar no comedor dos empregados do Vaticano, porque para el o momento da comida é compartir, segundo desvela Roberto Alborghetti, un dos biógrafos do papa, que acaba de publicar En la mesa con Francisco (Edicións Larousse).

O libro é unha orixinal biografía do Pontífice cociñada a través de 36 receitas culinarias que o acompañaron na súa vida e condimentada cos episodios nos que o papa utilizou os alimentos para transmitir valores, expresar a súa preocupación polas fames negras ou esixir unha repartición xusta dos recursos alimentarios.

Recorda Alborghetti que Jorge Mario Bergoglio provén dunha modesta familia italo-arxentina "de longas mesas dominicais" e que defende que "compartir a comida é un momento para o próximo. É fonte de relación. É hospitalidade. E é escoitar aos que te rodean. Comer xuntos é unha acción moi evocadora e simbólica".

O autor destaca os repetidos chamamentos do papa contra o desperdicio de alimentos porque "coa comida non se chancea" e porque "de neno, na casa, cando se nos caía o pan, ensinábannos a recollelo e bicalo: nunca se tiraba o pan". "Como as galletas da avoa" foi o título dunha homilía que pronunciou Francisco nunha misa, na que revelou que cando era neno a súa avoa facíalle galletas "cunha masa moi liviá", que puña en aceite para quentala "e inflábase, e inflábase e cando a comiamos estaba oca".

Segundo lle explicou a súa avoa, "son como as mentiras: parecen grandes, pero non teñen nada dentro, non hai nada verdadeiro alí".

O libro, salpimentado con fotografías familiares do papa e traducido ao castelán por Jordi Trilla, relata que os antepasados de Bergoglio foron donos do café-restaurante Nocciola (avellana) en Montechiaro (Italia), onde os panadeiros locais aínda elaboran un exquisito bizcocho de avellanas cunha masa sen fariña.

Foron os avós piamonteses do papa, Giovanni e Rosa, os que lle transmitiron o "saber gastronómico" ao falarlle do "pan caseiro", dos bizcochos de avellanas, dos agnolotti (pasta rechea parecida a raviolis de carne), dos tagliolini (tajín), da polenta, as castañas secas, as mazás ou os queixos.

Segundo Alborghetti, os seus avós ensináronlle a preparar a bagna cauda -prato emblemático do Piamonte- e o delicioso bunet, doce típico que debe degustarse cun dolcetto, o viño das uvas cultivadas en terrazas.

O biógrafo recolle como a irmá de Jorge Bergoglio, María Elena, explica que a súa familia era pobre e a súa nai inventaba pratos cosa sobras, como os espaguetis con albóndigas. De aí que o papa insista en que a comida non se desperdicia e que unha vez, nunha das súas visitas ás cociñeiras da Casa de Santa Marta, onde vive e come, díxolles: "Por favor, non tiren a auga da cocción da achicoria. Tómoma con gusto. É boa e fai ben".

A irmá do papa tamén revela que o pontífice "cociña moi ben, sáenlle riquísimos as luras recheas e encántalle o risotto" (o libro inclúe as receitas completas dos pratos que menciona no texto, con fotografías incluídas). Como bo arxentino, din que o papa sabe facer o asado coma ninguén, que aprendeu da súa avoa a elixir o corte adecuado da carne, e que o marina moi ben con herbas aromáticas e os demais ingredientes do chimichurri.

O libro debulla a través de testemuños algúns dos pratos que máis lle gustan ao papa, como as sopas ou o leitón recheo, que el tamén cociñaba, e que unha vez rifou a un zapateiro que o invitou a comer porque gastou moito diñeiro para ofrecerlle salmón.

Comentarios