O exministro de Asuntos Exteriores que asinou a entrada de España na Comunidade Económica Europea (CEE), Fernando Morán, faleceu onte á noite aos 93 anos, segundo confirmaron fontes socialistas e da súa familia.
Morán ocupou a carteira de Exteriores no primeiro Goberno de Felipe González, entre 1982 e 1985, tras o que foi nomeado embaixador ante a ONU e deputado do Parlamento Europeo.
A capela ardente do exministro, de cuxo falecemento informou a web The Diplomat in, instalarase á primeira hora desta tarde no tanatorio de Pozuelo de Alarcón (Madrid).
Nacido en Avilés en 1926, Morán estaba casado con Maria Luz Calvo Sotelo, irmá menor do expresidente do Goberno Leopoldo Calvo Sotelo, con quen tiña tres fillos: Fernando Morán, actual embaixador en Alxeria; María Luz Morán, reitora da Universidade Menéndez Pelayo, e Clara, xornalista e tradutora.
O precario estado de saúde de Morán impediulle asistir xantar aos extitulares de Exteriores que ofreceu o pasado 4 de febreiro a actual ministra, Arancha González Laya.
Político, diplomático e escritor, Morán negociou e asinou a entrada de España na Comunidade Económica Europea (CEE) e negociou a redución da presenza militar de Estados Unidos en territorio español.
Nacido en Avilés (Asturias) o 25 de marzo de 1926, Morán licenciouse en Dereito e en Ciencias Económicas pola Universidade de Madrid.
Ingresou na Escola Diplomática en 1952 e entrou no Ministerio de Asuntos Exteriores dous anos despois, sendo destinado posteriormente nas embaixadas de Buenos Aires, Pretoria e Lisboa.
En 1974 foi cónsul xeral na embaixada española en Londres ata que en 1976, con José María de Areilza como ministro de Asuntos Exteriores, foi nomeado director xeneral de Asuntos de África e Asia.
Dimitiu en 1977 para presentarse ás eleccións xerais de xuño como candidato a deputado por Madrid do Partido Socialista Popular (PSP), aínda que finalmente non obtivo o escano.
Nos comicios xerais de outubro de 1982 foi elixido deputado pola circunscrición de Xaén e o 3 de decembro foi nomeado ministro de Asuntos Exteriores do primeiro Goberno socialista.
Destacou durante a súa xestión o apoio ao Grupo Contadora para a resolución do conflito centroamericano, o estrechamiento de relacións con Francia ou a formulación a Estados Unidos das negociacións para a redución da presenza militar norteamericana en España.
Aínda que quizá os dous asuntos máis coñecidos foron a reapertura do enreixado de Xibraltar e a finalización das negociacións de ingreso na CE, pechado o 29 de marzo de 1985.
O 4 de xullo de 1985 produciuse a primeira remodelación do Goberno socialista e Morán foi relevado en Exteriores por Francisco Fernández Ordoñez, unha decisión que se atribuíu entón por desaconsellar o ingreso de España na OTAN no seu libro "Unha política exterior para España".
Foi o ministro que maior proxección exterior deu á diplomacia española desde o inicio da democracia, aínda que empezou o seu mandato cunha forte campaña contra a súa persoa, con chistes que o ridiculizaban, pero finalizou sendo o ministro máis popular do gabinete González.
O 6 de novembro de 1985 foi nomeado embaixador ante a ONU, posto que abandonou para concorrer ás primeiras eleccións para o Parlamento de Estrasburgo, en xuño de 1987.
Liderou de novo a lista socialista ao Parlamento Europeo nas eleccións de xuño de 1989, cando obtivo o escano e foi membro da Comisión de Asuntos Políticos e portavoz da Delegación Española do Grupo Socialista.
Reelixido eurodiputado nos comicios de xuño de 1994, o 13 de setembro de 1994 presentou a súa dimisión como presidente do grupo socialista no Parlamento Europeo, alegando deslealdades. Morán continuou, no entanto, ocupando o seu escano e retendo a presidencia da Comisión Institucional da Eurocámara.
Membro da Executiva socialista durante anos, tradicionalmente mantívose á marxe das dúas grandes correntes socialistas, renovadores e guerristas.
En xuño de 1998 foi elixido candidato do PSOE á alcaldía de Madrid, tras derrotar a Joaquín Leguina no proceso de primarias.
Tres meses logo de deixar o Parlamento Europeo en marzo de 1999, foi elixido concelleiro perdendo fronte ao candidato do PP José María Álvarez do Manzano.
Un ano despois, o 21 de xullo de 2000, deixou o seu cargo de concelleiro e portavoz no Concello de Madrid por motivos "persoais e familiares". Ese día puña broche final á súa carreira política que se había prolongando por espazo de 30 anos.
Está en posesión de numerosas distincións, entre elas a Lexión de Honra, máxima condecoración que concede o Goberno francés a un estranxeiro.
Como escritor ten publicadas varias obras de novela e ensaio, destacando, entre outras, "Tamén morre no" mar de 1958, "O novo pleno" de 1967 ou "España no seu sitio" de 1990, que recolle as súas memorias como ministro de Asuntos Exteriores desde 1982 a 1985.
