Western stars, o esperado primeiro disco de estudo de Bruce Springsteen en cinco anos, pon moitas millas de terra polo medio tanto co activista comprometido, como co músico de dinámicas grandilocuentes, detrás dun exercicio de estilo máis pequeno, bonito, case unha postal desde o afastado oeste.
Sen a E-Street Band como compañeiros de viaxe, será o 14 de xuño cando o Boss publique a continuación de High hopes (2014), un álbum este de arranxos orquestrais calculados, no que os violíns acompañan case todo o periplo e rouban protagonismo ás emblemáticas guitarras do de New Xersei.
Tras os continuos atrasos na súa publicación, era un dos lanzamentos discográficos máis esperados dos últimos anos e vén coroar unha carreira de máis de catro décadas que arrincou con Greetings from Asbury Park (1973) e que fixo merecedor a Springsteen de 20 Grammys, un Óscar e un Premio Tony, entre outros moitos recoñecementos.
Inspirado "nos discos pop do sur de California de finais dos 60 e principios dos 70", segundo el mesmo comentou, o seu último traballo constitúe non tanto un punto e aparte na súa traxectoria como un punto de fuga incidental a paisaxes e ambientes desa América allea ao paso do tempo e, probablemente tamén, aos vaivéns da política, Donald Trump mediante.
"Loitamos por nada, loitamos ata que non quedou nada, tirei desa nada moito tempo, agora tiro do meu carné de conducir e paso os días manexando este guindastre", parece escusarse nun dos cortes, Tucson train, ante o forte compoñente evasivo do álbum.
Porque Western stars (Sony Music) rezuma estrada e nútrese dos motivos poéticos habituais nos discos de viaxe: amenceres, atardeceres, quilómetros e noites en soidade, alcol, nostalxia, expiación incluso e tamén fuxida.
Superados as pasaxes máis taciturnas, nos que Springsteen se colga a guitarra e agrava a voz con pouso country, o ton xeral é, con todo, optimista desde a inicial Hitch hiking, na que xa aparecen violíns e campanillas que enchen de osíxeno un tema que crece desde a sinxeleza, mentres el canta: "Son un canto rodado que simplemente roda".
Ese tipo de melodías luminosas e desenfadadas predominan especialmente no primeiro tramo, con cortes xoviais incluso como Sleepy Joe's Cafe, no que se mergulla en noites etílicas nas que non existe a mañá do luns, en busca dunha confianza íntima e tamén colectiva que nalgún momento parecían perdidas.
"Xa sabes como me gustaron sempre esas cidades solitarias onde non hai ninguén", chega a cantar con retintín en Hello sunshine, un dos dous anticipos coñecidos do disco xunto a There goes my miracle, no que deixa voar a súa voz a rexistros máis altos.
Trátase de cancións "baseadas en personaxes", dixo o Boss, que en xeral se mostra lixeiro nas letras, replicando tamén neste sentido a poética da estrada, con clichés como a do llanero perdido a miles de quilómetros que ansía o reencontro coa persoa amada.
En moitos casos, con todo, custa desligar o que di dun contexto social ou incluso persoal, como cando fala da perda da mocidade e invita insistentemente a vivir a vida intensamente entre xenebra, estrelas e ¿viagra? (That little blue pill, di).
Trece cancións en total compoñen esta rareza da súa discografía producida por el mesmo xunto a Ron Aniello e na que figuran máis de 20 músicos para enriquecer uns arranxos que nunca resultan excesivos e que, ademais dos habituais instrumentos de corda, ventos e pedal steel, inclúen as cores da celesta, o Moog e o órgano farfisa.
No lado menos positivo do balance final, máis aló de que non será este o disco que colme as expectativas dos seguidores do Springsteen da E-Street Band, pesa sobre todo a reiteración de motivos poéticos e estruturas ata o postremeiro Moonlight motel, case un murmurio.
