Os restos de Franco xa están no Pardo

A exhumación do ditador culmina sen incidentes no Val dos Caídos, onde permaneceu 44 anos enterrado 
Los familiares de Franco reciben el cuerpo en el cementerio de El Pardo-Mingorrubio.JODRIGO JIMÉNEZ (Efe)
photo_camera Los familiares de Franco reciben el cuerpo en el cementerio de El Pardo-Mingorrubio.JODRIGO JIMÉNEZ (Efe)

Os restos mortais de Francisco Franco regresaron ao Pardo, o barrio de Madrid onde tivo a súa residencia como xefe do Estado, logo de a exhumación do ditador na basílica do Val dos Caídos. O traslado do seu féretro en helicóptero, que non foi visible na zona habilitada para a prensa desprazada ao recinto, culminou unha mañá sen incidentes na entrada do monumento funerario onde Franco permaneceu 44 anos, 11 meses e un día sepulto.

Máis dun centenar de xornalistas de varias nacionalidades madrugaron este xoves para acudir ao Val dos Caídos, situado a 50 quilómetros ao noroeste de Madrid. Os informadores acreditados polo Goberno debían acudirse no Palacio da Moncloa antes das 6.00 horas para subirse a un dos tres autobuses fretados polo Executivo, algúns con distintivo de transporte escolar no seu cristal traseiro.

Os xornalistas atravesaron a porta de acceso ao recinto situado no municipio de San Lorenzo del Escorial sobre as 7.00 horas, e apostáronse á esquerda da entrada, custodiada por axentes da Garda Civil, onde arrinca a estrada de seis quilómetros que conduce á basílica onde Franco foi inhumado o 23 de novembro de 1975, pechada ao público desde hai dúas semanas.

O alemán Marc Dugge foi un dos informadores que chegou ao Val dos Caídos antes da alba. Xornalista da radio pública alemá ARD, explicaba que a exhumación de Franco xerou moito interese en Alemaña pola proximidade que tivo o seu réxime ao nazi de Adolf Hitler. "O noso ditador suicidouse, mentres que aquí morreu na cama, é unha gran diferenza", apostilaba.

Os FRANQUISTAS NON MADRUGAN

Antes de amencer, as furgonetas dos operarios de Iber Funeraria e da empresa conquense Hermanos Verdugo apiñábanse á entrada do recinto. Estes últimos tiñan o encargo de retirar a laxa de 1.500 quilos de granito que cubría a sepultura do ditador. O director de todos eles, o tanatopractor becerrego Humberto Sepúlveda, baixaba do vehículo sobre as 7.30 horas para recoller as acreditacións da vintena de persoas que cumprirían o mandato do Goberno de sacar ao ditador do Val dos Caídos.

Cando empezou a saír o sol, non había rastro de franquistas e nostálxicos en Cuelgamuros, a zona que Franco visitou en 1939 tras a Guerra Civil e onde decidiu erixir un monumento aos caídos que desafiase "ao tempo e ao esquecemento". Só algún coche que circulaba pola estrada del Escorial facía soar o claxon, pero ningún nostálxico do réxime madrugou para mostrar o seu rexeitamento ao traslado dos restos de Franco.

Si o fixeron, con todo, afectados pola Poliomielitis, enfermidade que afectou á poboación infantil española entre 1950 e 1964. Apoiados en muletas ou en cadeira de rodas, aproveitaron que este xoves se manifestaban en Madrid para recordar ante a prensa congregada no Val dos Caídos a responsabilidade que tivo a ditadura no seu caso.

"Viñemos porque este señor non nos deu a vacina", explicaba unha das persoas afectadas. O grupo tivo o tempo xusto para despregar un par de pancartas reclamando xustiza antes de que axentes da Garda Civil ordenáselles marcharse.

COCHES CON 'O NOIVO DA MORTE'

Coas cámaras apuntando aos enreixados da entrada, os xornalistas abrigados ata con gorros para protexerse do frío da serra madrileña recollían a chegada motorizada e en dúas quendas dos 22 descendentes e familiares de Franco acreditados para asistir á exhumación. Tamén da ministra de Xustiza, Dolores Delgado, que acudía como representante do Goberno de Pedro Sánchez en calidade de notaria maior do Reino.

Todo iso ocorría antes das 10.00 horas. A exhumación, prevista ás 10.30 horas, comezaba lonxe da zona destinada á prensa, que nese momento abalanzábase a por os contados franquistas que chegaban ás mediacións do Val dos Caídos, aínda lonxe da entrada.

Vixiados por axentes da Garda Civil e confinados na porta dunha leira fronte o acceso do Val dos Caídos, os primeiros nostálxicos en aparecer facían soar himnos militares como El novio de la muerte desde un coche e intentaban, en balde, despregar pancartas contra "o roubo do corpo" de Franco, en palabras de Pilar Gutiérrez, televisiva franquista filla dun ministro do réxime.

"Este ditador da Moncloa pásase polo forro a vontade popular", afirmaba en alusión ao presidente do Goberno en funcións, Pedro Sánchez. Para Gutiérrez, a exhumación de Franco é "a consumación do Golpe de estado do ano pasado coa moción de censura".

Cos primeiros franquistas chegaban tamén os helicópteros do exército preparados para trasladar os restos de Franco ao cemiterio de Mingorrubio, no barrio do Pardo, preto da colonia que a ditadura construíu para os seus gardas e escoltas, cuxos oficiais portaron o féretro do 'generalísimo' durante o funeral do 23 de novembro de 1975.

No Val dos Caídos, mentres tanto, nunha beiravía da estrada del Escorial sumábanse algúns manifestantes máis, sempre superados en número por xornalistas que buscaban o seu testemuño. Había desde militares retirados que xuraron bandeira durante o franquismo a mozos que naceron no século XX, como Bosco, adolescente que chegou en bicicleta desde un municipio próximo envolvido nunha bandeira constitucional de España.

José Antonio viña desde moito máis lonxe, e traíase a toda a familia. Este traballador do campo de 42 anos plantouse no Val dos Caídos procedente de Cidade Real xunto á súa muller e dous fillos, un en idade escolar, para comprobar que sacaban os restos de Franco. A pesar da súa antipatía ao ditador, el e a súa prole mesturábanse co grupo de franquistas, que se manifestaba sen apenas ruído.

Aínda que portasen pancartas con agresividade na mensaxe (Estado ditatorial, líase nunha das teas dos partidarios do ditador), os nostálxicos de Franco mostrábanse, polo xeral, mansos como as vacas que pastaban baixo as aciñeiras a uns poucos metros do acceso do Val dos Caídos.

Quizais por iso, e sobre todo porque en calquera momento podían ser atropelados nun descoido, os axentes da Garda Civil decidían trasladar ao pequeno grupo de franquistas ao piñeiral que se atopa na mesma porta do Val dos Caídos e así evitar accidentes na estrada, moi transitada ao mediodía, e onde seguían soando cláxones, aínda que non se distiguía se os asubíos tiñan intención de celebrar o traslado de Franco ou desaprobarlo.

O DESENLACE, POLO MÓVIL

A esas horas, o ceo despexábase na contorna de Cuelgamuros, pero un nuboeiro negro seguía incrustado sobre a hondanada na que se levantou o Val dos Caídos. Desde arriba chegaban, móbiles mediante, noticias da retirada da laxa e a extracción do féretro. Tamén un aire xélido que baixaba da serra. Só cando o ceo terminou de despexarse, pouco antes das 13.00 horas, correu o rumor de que a saída dos restos de Franco eran inminentes.

Entón, os xornalistas empezaron a arremolinarse buscando a retransmisión das históricas imaxes nas pequenas pantallas dos smartphones. Ninguén, salvo as autoridades e a familia de Franco, estaban tan cerca como eles do féretro exhumado de Franco, pero os quilómetros eran insalvables e tiveron que seguir o desenlace como calquera outro mortal: vendo o sinal de Televisión Española.

Comentarios