Toda una vida sobre ruedas

El fonsagradino José Fernández, con 78 años, ha dedicado casi medio siglo de su trayectoria al trabajo de camionero. Muchas han sido las experiencias y anécdotas vividas al volante, que ahora se verán plasmadas en un filme que se estrena el día 2 en su villa natal

 

José Fernández (derecha), frente a un camión histórico restaurado por su hijo Modesto (izquierda).J.VÁZQUEZ
photo_camera José Fernández (derecha), frente a un camión histórico restaurado por su hijo Modesto (izquierda).J.VÁZQUEZ

LA GRAN pasión del fonsagradino José Fernández es la conducción. Con sus 78 años ha dedicado más de la mitad de su vida al volante, recorriendo las principales carreteras nacionales a bordo de sus inseparables camiones. La trayectoria vital de Pepín de Barbeitos, como era conocido en el mundo del transporte, se construye ligada a esta profesión y sus múltiples experiencias se verán ahora plasmadas en un filme que se estrenará el día 2 de diciembre en A Fonsagrada. 

"Os camións foron a miña vida, sempre me gustou a estrada e fun moi feliz", recuerda el hombre, que empezó en este mundo en el año 1964, nada más finalizar el servicio militar. "Non o herdei de ninguén da miña familia, foi algo vocacional que me gustou desde cativo", explica Fernández, quien recuerda con anhelo sus inicios. "O primeiro camión que merquei foi a medias co meu curmán. Era un Pegaso, unha marca boísima que agora xa desapareceu e que facía os seus vehículos integramente en España. Pagamos daquela 75.000 pesetas e fómolo buscar a Xixón", relata. 

Durante los cuatro primeros años este fonsagradino se dedicó al transporte de ganado entre Asturias y Galicia, pero gracias a su perseverancia consiguió ascender en el negocio y conseguir su objetivo: la ruta nacional. "Naquel momento era o que todos perseguiamos porque aínda que era moito máis dura cobrábase máis. Transportabamos todo tipo de material, desde pedras, madeira ou medicamentos e soiamos ir ata Barcelona", recuerda.

Los ojos de este fonsagradino reflejan el cansancio de los incontables kilómetros recorridos en todos sus años de experiencia, en una época en la que el estado de las carreteras era muy deficiente. "Recordo que cando comecei levábame unha semana ir e volver a Cataluña por estradas nacionais feitas de pedra e terra. Era moi duro e sempre se nos pinchaba algunha roda. Daquela pagabamos o litro de gasóleo a seis pesetas".

Pepín de Barbeitos recuerda que el negocio siempre le fue bien y señala que le pagaban por cada transporte, por lo que hacía los recorridos casi sin descansar. "Canto antes chegara antes volvía cargar e gañaba máis cartos. Na maioría das ocasións só paraba para comer e aínda que o camión tiña unha liteira, para aforrar tempo recostábame no asiento un par de horas e volvía emprender a marcha". 

Este fonsagradino apunta que durante varios años también compartió el negocio con su hermano. "Como os dous eramos moi miúdos non parabamos sequera para turnarnos. Pasabamos un por enriba do outro sen soltar o volante e seguiamos a ruta", dice.

El hombre indica orgulloso que el trabajo "nunca me faltou" y apunta que solo hizo un parón después de casarse. "Cando coñecín a miña muller e tivemos os nosos catro fillos aparteime da estrada case unha década para dedicarme á gandeiría, ata que con 60 anos regresei porque atopei un camión co que facer un percorrido desde A Coruña ata O Bierzo e podía vir durmir á casa". Recuerda que a sus hijos les encantaba ir en el camión. "Viñan conmigo e pasábano en grande. Sen embargo, ningún seguiu os meus pasos. Só un deles, Modesto, restaura por afección coches antigos e incluso renovou un camión histórico".

Finalmente, este incansable camionero se apartó de las carreteras con 70 años. "Os meus compañeiros decíanme que ía morrer pegado ao volante", recuerda, y aclara que el oficio ha cambiado mucho. "Hoxe en día é un traballo moi sacrificado, pero non ten nada que ver co de hai 50 anos". Pese a todo, el último deseo de este fonsagradino es "volver cambiarlle unha roda a un camión para recordar os vellos tempos".