Blog |

McCartney componse so

Pode ser que Paul McCartney se sinta perseguido por aquela fama que lle apuxeron nos 60 que o cualificaba como comercial, fácil, cando non directamente banal. McCartney leva feito moitísimas cousas para demostrar que as súas capacidades non teñen límites. Publica un disco absolutamente en solitario para demostrar, unha vez máis, que é o músico máis influente do século XX.

Esa fama de pouco artístico que tivo McCartney (Liverpool, 1942) púxolla, fundamentalmente, John Lennon. Tiña motivos, pero non eran musicais. Quería para si a fama artística de The Beatles e quería enviarlle ao seu socio un golpe que, como case todos os seus, eran golpes baixos. McCartney é un grandísimo relacións públicas, pero Lennon sempre tivo máis dominio da Historia. Ata o punto de que é moi posible que a quen estea tentando convencer o compositor de ‘Blackbird’ sexa a si mesmo. Que si, que foi el, o rapaz pouco dado á rebeldía, o das melodías suaves, o das cancións infantís, este mesmo a quen Lennon lle dicía que compuña «muzak», o responsable dalgúns dos mecanismos que fixeron avanzar estelarmente a banda máis importante de todos os tempos. Non ten queixa, pero nalgún sentido tocoulle cardar lá.

McCartney III non é un disco inédito na carreira de Paul McCartney porque casé é unha tradición. É o terceiro desa sucesión de discos nos que, de principio a fin, todo é asunto seu. Compón todo, produce todo, toca todos os instrumentos e asume todos os acertos e todos os erros. Todas as voces e todos os coros. É un músico facendo exactamente o que quere. Reclamando o respecto de que todo o tocado e todo o cantado sexa propio. Nin sequera se pode dicir que sexa un disco con catro instrumentos e pistas. Se o músico non presumise de tanta colleita propia, ninguén pensaría que non ten unha banda.

Ao baixista de The Beatles —e pese ás súas demostracións seguimos dicindo que é baixista: así de longas son as famas— ségueo acompañando todo, menos a voz. Segue ofrecendo rexistros distintos, pero non é a gama asombrosa á que nos afixemos ao longo da súa carreira. Esta é a principal diferenza deste ‘McCartney III’ con outros discos seus. O cantante segue xogando, pero o campo é máis pequeno. Viña dun campo de terratenente.

O álbum utiliza os xéneros como se nacese neles, xogar con algunhas fronteiras da música pop e non desperdiciar as oportunidades de sorprender

Musicalmente, o álbum ten todas as características do compositor: utilizar os xéneros como se nacese neles, xogar con algunhas fronteiras da música pop e non desperdiciar as oportunidades de sorprender. Quizais lle falte un reggaetón, favor polo que anticipamos as grazas. McCartney sempre tivo facilidade para moverse entre xéneros, para facelos seus. Nesta ocasión debuxa unhas marxes nas que quedan recoñecibles algúns elementos de toda a vida: algunha balada xoguetona (Winter bird/ When winter comes) que quizais é a canción que máis lembra ao propio; un pouco desa dureza rítmica que algún día terá que denominarse rock McCartney (Slidin); unha canción de pop serio, (Women and Wives); o rexistro acústico que tantas boas cancións leva sumado na discografía do músico por xunto ou por separado (The kiss of Venus), un puntiño de música negra (Lavatory Lil), e un monte de pequenos apuntamentos combinados en cancións entre a electrónica medida e algunha melodía que ben podería encaixar na metade da carreira de Wings (Seize the day).

En xeral, McCartney III é un disco calmado; está máis feito para demostrar que para gustar. Non hai ningunha desas cancións tan rapidamente tachadas como frivolidades na súa carreira, Mary had a little lamb, pero tampouco hai no disco ningún ‘Maybe I’m amazed’, que aparecera canda o primeiro McCartney postbeatle, tocando e cantando todo o que había que tocar e cantar. A pesar das datas de publicación do disco tampouco hai panxoliñas.

O terceiro é máis serio que o segundo e máis concentrado que o primeiro. Máis sereno que os dous anteriores

En conxunto, o álbum soa a unha forma contemporánea do pop adulto, sen grandes alardes e sen caídas. Música seria sen ser solemne, que utiliza os recursos de moitos xéneros. Esa maneira de facer música que, con ou sen banda, McCartney sempre quixo para si. Postos a facer comparacións e poñer en marcha os odios correspondentes, desta terceira entrega de McCartney absolutamente en solitario poderíase dicir que o terceiro é máis serio que o segundo e máis concentrado que o primeiro. Máis sereno que os dous anteriores. No primeiro, Paul McCartney acababa de deixar The Beatles, no segundo pechaba a etapa con Wings. Non parece que agora o músico máis influente do século XX queira acabar con nada nin recuperar a autoestima de compositor.

Quizais só quere lembrar que segue aquí, que segue sendo un talento musical con poucas semellanzas na Historia, e que algunhas das cousas que se din (ou dixeron) sobre a súa música non resisten o paso do tempo. Tamén pode querer contradicir a súa xuventude mentres vai cara aos oitenta anos: o rock non era música só para rapaces. ‘McCartney III’ está aquí para lembrarnos que por riba de flequillos axitados, dalgunhas cancións parvas e de videoclips ñoños tamén está o músico máis versátil da música popular e un dos máis afortunados compositores de melodías de todos os tempos. E tamén, tamén está o músico máis influente de todo o século XX.