Cando era adolescente o corpo esixíame dous bisontes asados por xantar. O meu pai reprimíame. Exaltaba a milagre dos pans e os peixes na pensión de Madrid onde paraba nos 50. «A cociñeira abría dous ovos. Ía restando xema e clara a cada un cunha culleriña de café. Botaba aos poucos nun prato ata que tiña tres».
Somos un país peculiar; extravagante, diría. Os poetas contan cada dous ou tres tuits por quen van votar e os políticos teiman en conmovernos liricamente co seu amor pola terra. Os poetas aspiran a facer política e os políticos se agochan tras poesía
Laxeiro é o meu político favorito. Logrou ser presidente dun partido, aínda que tamén era o que recollía as cadeiras ao rematar as xuntanzas. Tiña o carnet número 1, que tamén foi o derradeiro. Fundou un partido para logo disolvelo. O pintor era tan anarquista que nin se concedeu poñerlle nome.
Fole andaba calado aquela tempada. Manuel María preguntoulle pola cara de angustia. Don Ánxel deu unha calada intensa —os dedos amarelos, as unllas en sombra—: "Non mo nota? Teño a voz cada vez máis atiplada. E a miña barba? A barba non medra ao ritmo de antes. Mesmo diría que cae".
Laxeiro debuxaba reiteradamente. Ao remate da súa carreira, convencido de que trascendería, adoitaba coller un papel no bar e, diante dun amigo, trazaba un garabato e asinaba. Erguía o debuxo. "Canto pensas que vale?" A cifra sempre desmesurada. Daquela, rachaba o papel. "Agora non vale nada".
Vázquez era longamente maior ca min. Ignoro a causa e o momento do seu pasamento. Sei que morreu porque se me apareceu ao pé da cama para avisarmo. Nada lle preguntei porque desconfiaba. A morte non é necesariamente o final no seu caso: era un impostor
A primeira vez que entrei no café Derby, en Santiago, levoume o meu pai. Empeñouse en sentarmos na mesa de Valle Inclán. Non soubemos se estaba nunha ventá para ver o carrusel das rúas ou máis abrigada, ao calor tibio da barra. Ao cabo, sentamos na primeira mesa ao entrar dende a praza de Galicia. El sorriu.
Lois Caeiro mencionou unha langosta con ovos fritidos servida en Ribadeo nun artigo solleiro deste xornal. Eu sentín un horror na imaxinación porque, para sentilo no padal, debería probalo. Baudelaire dicía que o maior pracer é o asombro
ANIMEIME COA obra de Homero para tratar de comprender a convulsión política que padecemos. En paralelo, estou co libro de conversas de María Reimóndez con Ana Pontón , nesa orde. Son consciente de que esta clase de diálogos con políticos fanse para que o candidato intelectualice o seu programa electoral e de que non hai preguntas que vaian facelo remexer na cadeira....
Os barómetros estiveron cargados de sombras silenciosas esta semana. Somos seres para morte por pandemia, avisounos Heiddeger. Ata que morreu, el procurouse auga do pozo fondo da Selva Negra e embutidos colorados das montañas ancaresas.
No principio desta semana a calor esmagaba cunha crueldade innecesaria para un maio no que confiamos en regresar ao futuro. Mañá entraremos na Nova Normalidade, esa distopía que nunca debeu ser o noso destino
A primavera empeza cando lle peta a Meteogalicia. Soberanamente.Oficialmente faltan unhas semanas. Para min a primavera empezaba cando florecía as mazairas de detrás de casa e cando as gatas empezaban a berrar nocturnamente os desgarros. No xardín de agora non teño mazairas e as michas xa non me espertan bañado en terror
Vivimos no románico. Estamos refuxiados no espazo escuro e recóndito das nosas casas, encollidos baixo un arco de medio punto, traumatizados por un ser poderoso, invisible e ommnipresente; confiando nun pantocrátor que nos salve.
Nunca saberei o xeito no que se coñeceron os meus pais. Como en todo acontecemento, hai dúas versións: a narración da miña nai e a narración do meu pai. Ese desconcerto irritábame ata que reparei en que temos catro versións da vida de Xesús. Ao cabo, os meus pais tiveron cinco fillos, que non é traballo menor; pero Cristo dividiu a Historia en dous.
A reserva de noces que me fixen para esta primavera non foi a mellor da miña serie histórica. Son cativas, medio mouras e teñen un punto de acidez que ás veces me reconforta e outras me fai xirar a lingua en centrifugado.
O meu barrio era abundante en gatos. Parecía que todos os michos de Ribadeo se citasen arredor das Casas dos Profesores. Andaban todos xuntos, como en Todos vós sodes capitáns. Era unha pandilla desabrigada de rebeldes sen causa, de fumadores precoces, de desafíos cicatrizados, de habituais nos billares.
O dramaturgo Quico Cadaval contoulle o Edipo de Sófocles á nai. Eu pensei que sería boa idea contarlle O decamerón de Bocaccio á miña.
Escritores, editores e libreiros fan públicas as nominacións para a Gala do Libro Galego. Paco Martín vén de cumprir 80 anos. Nin unha mención a Paco, que vén de publicar unha novela ben agradable. Nin un cariño ao ilustrador Xan López Domínguez. Cando baixarán estas febres bravas e afoutas?
Os sogros convidaron onte a xantar na casa da Coruña. Acudínlles porque nunca renego das cigalas cocidas en sete fervores delicados. Tamén Dante confiaba nas propiedades redentoras do número 7. Sería unha soberbia pola miña banda cuestionar un poeta maior ou a cociña dos meus sogros
Cada vez hai máis persoas pisando na caixa de ovos que foi a Transición. Pode que fose o único xeito de acomodar as escuras flores franquistas sen que nos caese a tortilla, pero deberíamos evitar enchernos a boca co adxectivo modélica.
David Gistau morreu. Probablemente o apelido non lles soe máis que a chasquido. Gistau era columnista na prensa de Madrid. Nada menos, nada máis
Clara Sánchez falaba coa cara transida pola clarividencia do vivido. A señora de Lugo aseguraba que fora teletransportada. Desconfío. Como desconfiei cando o ensaísta George Steiner afirmara que a cultura galega era unha trapallada.
A cidade de Lugo é alongada. Paréce cada vez máis á política española: vai baleirándose polo centro e medrando polos extremos. O xoves atraveseina para ir visitar a Carlos Valcárcel.
Imaxinemos declaracións sobre o noso ser. Xosé Carlos Caneiro podería asegurar que "os galegos somos independentes na alma, sigamos así e seremos eternos". Alfredo Conde apuntaría: "Estou moi agradecido de que calificárades Galicia como Europa". Peculiaridades do noso weltanschauung.
ESTOU LENDO un manual médico sobre o cerebro. O extravagante non é que eu, desertor da lingua dos vademecums, intente comprender ese libro. O singular é que o tratado non é do século XVII. Daquela podería alegar curiosidade pola historia da ciencia
Rimbaud rezaba ante pinturas rupestres coa mesma fe nos deuses primixenios coa que Ramiro montaba en bicicleta. Houbo unha noite en que Verlaine disparou de amor contra Rimbaud e un camión atropelou a Ramiro
Temos toda unha vida para afacernos á morte e aínda así non acabamos de atoparlle o momento. Baudelaire recomendaba embriagarse de "viño, poesía ou virtude" para evitarmos ser "os escravos martirizados do tempo"
Faleilles algunha vez do cura don Xulián? Non o lembro. Volvo facelo, por se acaso. Era un sacerdote de Ribadeo, que se lanzou voar dende a Atalaia. Usou unhas ás confeccionadas con pólas de bidueiras que medran onde o regato de Vilaselán se transforma milagreiramente no océano Atlántico.
Abraham Cupeiro é perito de ventos. O luns tomamos café. Colleume a man, esvaecida coma unha xarda. Ceibou unha brisa para que sentise o sopro continuo. Entre mentres, eu faláballe do profesor que morría cada cinco ou seis anos, de que comer pescado azul máis dunha vez á semana é insán