Jaureguizar / O Cabaret Voltaire
Jaureguizar / O Cabaret Voltaire

Sentidos adeuses aos estudantes da década

Cando era adolescente o corpo esixíame dous bisontes asados por xantar. O meu pai reprimíame. Exaltaba a milagre dos pans e os peixes na pensión de Madrid onde paraba nos 50. «A cociñeira abría dous ovos. Ía restando xema e clara a cada un cunha culleriña de café. Botaba aos poucos nun prato ata que tiña tres».
Júlio Dantas e Ramón Cabanillas no balneario de Mondariz

Agrupadas chegaron as nubes soberanas

Laxeiro é o meu político favorito. Logrou ser presidente dun partido, aínda que tamén era o que recollía as cadeiras ao rematar as xuntanzas. Tiña o carnet número 1, que tamén foi o derradeiro. Fundou un partido para logo disolvelo. O pintor era tan anarquista que nin se concedeu poñerlle nome.
Ánxel Fole

Ondas cerebrais de Pimentel a Fole

Fole andaba calado aquela tempada. Manuel María preguntoulle pola cara de angustia. Don Ánxel deu unha calada intensa —os dedos amarelos, as unllas en sombra—: "Non mo nota? Teño a voz cada vez máis atiplada. E a miña barba? A barba non medra ao ritmo de antes. Mesmo diría que cae".
Táboa

Un cento longo de prepucios filisteos

Laxeiro debuxaba reiteradamente. Ao remate da súa carreira, convencido de que trascendería, adoitaba coller un papel no bar e, diante dun amigo, trazaba un garabato e asinaba. Erguía o debuxo. "Canto pensas que vale?" A cifra sempre desmesurada. Daquela, rachaba o papel. "Agora non vale nada".

O único dente roto de Mikel Erentxun

A primeira vez que entrei no café Derby, en Santiago, levoume o meu pai. Empeñouse en sentarmos na mesa de Valle Inclán. Non soubemos se estaba nunha ventá para ver o carrusel das rúas ou máis abrigada, ao calor tibio da barra. Ao cabo, sentamos na primeira mesa ao entrar dende a praza de Galicia. El sorriu.
Compressed by jpeg-recompress

A política é unha arte para insomnes

ANIMEIME COA obra de Homero para tratar de comprender a convulsión política que padecemos. En paralelo, estou co libro de conversas de María Reimóndez con Ana Pontón , nesa orde. Son consciente de que esta clase de diálogos con políticos fanse para que o candidato intelectualice o seu programa electoral e de que non hai preguntas que vaian facelo remexer na cadeira....
Snob Megalove.pano

Todos os Snob Megalove

A primavera empeza cando lle peta a Meteogalicia. Soberanamente.Oficialmente faltan unhas semanas. Para min a primavera empezaba cando florecía as mazairas de detrás de casa e cando as gatas empezaban a berrar nocturnamente os desgarros. No xardín de agora non teño mazairas e as michas xa non me espertan bañado en terror
imgData

Un baile monegasco con aire de rosas

Nunca saberei o xeito no que se coñeceron os meus pais. Como en todo acontecemento, hai dúas versións: a narración da miña nai e a narración do meu pai. Ese desconcerto irritábame ata que reparei en que temos catro versións da vida de Xesús. Ao cabo, os meus pais tiveron cinco fillos, que non é traballo menor; pero Cristo dividiu a Historia en dous.

Nunca sabiamos se o gato estaba na casa

O meu barrio era abundante en gatos. Parecía que todos os michos de Ribadeo se citasen arredor das Casas dos Profesores. Andaban todos xuntos, como en Todos vós sodes capitáns. Era unha pandilla desabrigada de rebeldes sen causa, de fumadores precoces, de desafíos cicatrizados, de habituais nos billares.
Xan López Domínguez.

Tres galiñas voando no paraninfo

Escritores, editores e libreiros fan públicas as nominacións para a Gala do Libro Galego. Paco Martín vén de cumprir 80 anos. Nin unha mención a Paco, que vén de publicar unha novela ben agradable. Nin un cariño ao ilustrador Xan López Domínguez. Cando baixarán estas febres bravas e afoutas?
lugrís

As congas que non van a ningún sitio

Os sogros convidaron onte a xantar na casa da Coruña. Acudínlles porque nunca renego das cigalas cocidas en sete fervores delicados. Tamén Dante confiaba nas propiedades redentoras do número 7. Sería unha soberbia pola miña banda cuestionar un poeta maior ou a cociña dos meus sogros
Andrés Dobarro

Do que arde pola Curva España

Imaxinemos declaracións sobre o noso ser. Xosé Carlos Caneiro podería asegurar que "os galegos somos independentes na alma, sigamos así e seremos eternos". Alfredo Conde apuntaría: "Estou moi agradecido de que calificárades Galicia como Europa". Peculiaridades do noso weltanschauung.
Berta Dávila

Un carrusel para as bólas de mercurio

Abraham Cupeiro é perito de ventos. O luns tomamos café. Colleume a man, esvaecida coma unha xarda. Ceibou unha brisa para que sentise o sopro continuo. Entre mentres, eu faláballe do profesor que morría cada cinco ou seis anos, de que comer pescado azul máis dunha vez á semana é insán