CADA ano sucumbimos antes ó delirio do Nadal. Case non inauguramos decembro e xa estamos baixando do faiado a caixa dos adornos e a vella árbore que torna de aspecto do abrente á noitiña. Non hai dous iguais: unha bóla que acaba rompendo, un anxo que queda sen ás, outra postal nova ateigada de purpurina... Recoñézome nas imaxes de parellas de namorados facéndose selfis dentro dunha bóla de luces de Nadal e neses anuncios edulcorados e nas películas que todos os anos repoñen nestas datas e que che deixan o corazón brandiño como un bolo de leite. Pero, sobre todo, recoñézome tamén no entusiasmo dun neno que escribe a súa primeira carta ós Reis Magos con trazo temeroso, letra redonda e a inocencia bailándolle no bico.
Logo está a realidade, a que queda á sombra do lucerío. A que se envolve con papel de noticia e a que viaxa en carretiña polas calellas das grandes urbes. A que procura restos do desfase nun contedor ou fai cola ás portas dos albergues, a dos que veñen de deixar o enderezo ás portas dunha ONG para que lle leven unha caixa con quilos de solidariedade. Penso nos que pasarán as vacacións mirando para unha cadeira baleira na mesa e nos que observarán a beleza das cidades acendidas desde a ventá dun hospital. Nos que non poderán voar este ano para cumprir co slogan da vella publicidade do turrón e nos que preferirían botar a durmir o día 22 -logo doutro sorteo do Gordo de Nadal co resultado de sempre, nin pedrea nin gaitas- e non espertar ata o 6 de xaneiro, nese intre no que un empeza a descolgar as enchentes e mailas luces e os bos desexos da árbore do Nadal. Nos que non teñen con quen compartir esta febre de decembro que nos sube coa chegada do inverno.
É complicado non deixarse deslumbrar con tanto brillo e tanta coreografía de cores. Nin deixarse arrastrar polo afán consumista que atrapa estas festas e todo o que ten que ver con elas. Corre un o risco de deixarse convencer por tanto papel de agasallo de enormes lazos, por paquetes de plástico que agochan aire e máis plástico, pezas miúdas a prezo de ouro envolvidas en lazos dourados. Corremos o risco de decepcionarnos coma nenos ó descubrir que o mellor é esa maxia que arrodea a noite na que os nenos apretan os ollos con forza para quedaren durmidos mentres unha présa de bolboretas bule polos seus adentros. Ou esa estampa da familia a piques de sentar na mesa de Noiteboa. Ou aquela outra do reencontro cos vellos amigos. Dura un intre. Pero queda gravada para sempre na lembranza canda os arrecendos que as envolven. Malia que non somos a nosa mellor versión de nós mesmos, e aínda a risco de parecer inxenua, a min gústame pensar que sobre este afán consumista que se empeña en empañalo todo, sempre hai algo bo que prevalece trala febre do Nadal: a ledicia das familias que se xuntan, a ilusión dos cativos ou o brinde entre os amigos que evocan tempos mellores. As ganas de encher ocos baleiros, de vivir novas aventuras e de seguir cara adiante. Ese impulso que nos move a acender as luces cada decembro.
