Blog | A lume maino

Moito conto coa lingua

Imaxe dun contacontos de Bea Campos nunha libraría. JAVIER CERVERA-MERCADILLO
photo_camera Imaxe dun contacontos de Bea Campos nunha libraría. JAVIER CERVERA-MERCADILLO

ONTE ESPERTEI pensando que teño que cortarlle o flequillo á miña pequena de tres anos. Decateime onte, cando unha amiga e máis eu fomos ler uns contos ós nenos ó colexio -por vontade propia e con tanta ilusión como inxenuidade-, de que levaba o cabelo como unha cortina espesa agochando os pensamentos, e formando á altura das pálpebras unha ringleira desigual a piques de lanzarse ó baleiro.

E alí, ante un coro de pequenas e pequenos trasnos lembrei a miña nai escaneándome décadas atrás antes de saír da casa e concluín que debe de haber un lugar nese mar de malasmadres que navega polas redes para min. Que se os días tiveran trinta horas, tampouco tería preparado un disfrace para lerlles o conto da vaca que puxo un ovo ben metida no papel, ou para relatar a historia do temible Gigantosaurio alternando voces coma nun pequeno teatro. E, talvez, se tivera ido ó curso de contacontos de Bea Campos tería acadado que me seguiran sen perderse á hora de recitar os Contos en verso para nenos perversos de Roald Dahl, que tanta graza lles fai a eses preadolescentes que en plena efervescencia non perdoan un esvarón nun gue; ou atinaría coas preguntas logo de ler cos maiores As nenas que queren voar alto.

Pero non, concluín camiño da ducha. Acordei que aquela mañá, de camiño á escola os meus pequenos foran dándome instrucións de como ler diante de toda a clase. "Fala alto". "Ensina as páxinas para que vexamos os debuxos". "Non leas os mesmos para os pequenos que para os maiores"... E vinme reflectida nos seus olliños tenros, entre ilusionados e preocupados, a piques de espir a lingua para eles, de conto en conto. En verso e en galego.

Nese galego, que tanto quero, no mesmo ó que neguei ata tres veces e que hoxe volve mirar para min con ollos de fillo asustado, porque os políticos cataláns e os que tratan de mandar en Cataluña andan a enredar coa inmersión lingüística dun xeito similar a como os nosos fixeron hai xa nove anos. Daquela, lembraba un tertuliano na Radio Galega, ó tempo que a auga fervendo caía pola miña fronte, empregaron a lingua sagrada como arma arroxadiza das súas pugnas políticas. E daquela foron moitas as persoas que asumiron que o castelán, ese idioma que falan milleiros de persoas en todo o mundo e os máis dos galegos fóra da casa, estaba en perigo de extinción como os peculiares narvais do Polo Norte, e que para protexelo había que agochar a lingua galega nun cofre dourado, pousalo sobre a cheminea e admiralo. Pero sen abrilo nin usala máis que entre as sabas, coa luz apagada ou para ir ó traballo coa garavata e a lingua ben apretada na gorxa.

Hai xa uns cantos anos, a miña amiga Cris contábame canto desaprendían os seus fillos cada día que ían ó colexio. Como no conto de Garavanciño coas faragullas, os cativos ían perdendo polo camiño as dúas vogais de máis, unha gheada herdada da avoa e algunha das máis fermosas verbas que aprenderan no berce. Un día un peixe, outro un cueiro, o terceiro un garfo. Ela onte e hoxe eu fomos testemuñas de como van saíndo rapaces galego falantes da escola infantil e ó chegar a Primaria deixan a lingua na casa, e só podo pensar que con esa afouteza que aprendemos a usar empurrando o balón teremos que seguir tirando do noso galego, e xa de paso arranxarlle as puntas e liberarlle os pensamentos. Coma un fillo co ollar agochado tras dun floco rebelde. Espilo, coma un conto en verso que se resiste nunha clase de Primaria. E adoralo.

Comentarios