Blog | A lume maino

Os avós

Participantes na manifestación que o pasado sábado percorreu as rúas de Pontevedra. JAVIER CERVERA-MERCADILLO
photo_camera Participantes na manifestación que o pasado sábado percorreu as rúas de Pontevedra. JAVIER CERVERA-MERCADILLO

COMA UN domingo calquera de inverno, o día 18 de marzo levantouse coas primeiras luces do día. A voz amiga da radio da mañá acompáñaa sempre, mentres se vai incorporando en corpo e alma na cama con movementos delicados e lentos. Os anos pésanlle nos ombros e tamén nos xeonllos, pero non no alento, que a deixa diante do espello coa axuda de dúas muletas e esa ilusión por coñecer a nova bisneta que está por nacer. Coa pel da face tan lisa, e esa lucidez e esa forza que a segue empuxando a coidar dos outros, a ler os xornais decotío, a opinar do mundo que a rodea e a intentar mudalo, a ver quen lle bota nove décadas enriba.

O domingo non foi moi distinto de calquera outro día de chuvia. Duchouse, almorzou leite con cereais, lavou a cunca, convidou a comer a unha das netas e puxo a tele. Mentres pensaba que restaba só un día para outro día do pai, e nos sesenta anos que viviu namorada do pai dos seus fillos.

Ao tempo que abotoaba a blusa branca e anoaba un pano de tons azuis ao pescozo, e botaba a hidratante nas mans, e poñía as pulseiras, imaxínoa véndoo naquel sofá fronte a ventá unha das paixases máis fermosas e o horizonte custodiado polas Cíes. Tan vellas como belas, erguidas na ría, coma centinelas. Tanta sabedoría albergan coma os ollos dela. E paréceme escoitala dicíndolle ao seu cabaleiro ausente iso de que "imos ter que volver ser nós". Eles, os maiores, os que se propoñen sacar adiante a todas as xeracións de netos e bisnetos deste país.

Eu tamén podo velo a el, paseándose por aquel salón coas mans ás costas e o sorriso ladeado, reprochando ós rapaces e rapazas que el xa tivera que empezar a traballar de neno, que tivo que botar una man á súa familia sendo un cativiño, que a ver cando espertamos e decidimos aproveitar as oportunidades que temos hoxe e que antes non había e nos deixamos de durmir. Imaxínoo preguntando en voz alta como é que andan a meter man na hucha das pensións e os vellos de mañá, os que cotizamos hoxe, os traballadores da crise e as xeracións perdidas seguimos na casa, á caloriña, coma se mañá fose vir alguén a acendernos a calefacción. Coma se en verdade non fora connosco o saqueo ás arcas do noso futuro.

Vestida como cando vai a memoria, peiteada e con auga de rosas, sentou diante da televisión como tantas outras veces, pero desta volta non escoitou a misa. Tampouco é que sexa moi crente. Non foi á manifestación porque os maios gastados xa non llo permiten. Porque coida do seu tempo coma dun prezado tesouro e non permite que a friaxe o ameace. Pero seguiu as consignas contra un Goberno insolidario e inxusto, que xa non pode esconder as súas vergonzas, e as mareas de cabelos brancos que ateigaron as rúas para defender o sistema de pensións que xa non se sostén. E que non ten nin relevo xeracional suficiente que pouda solucionalo.

E elixiu o testemuño dunha muller, algo máis nova ca ela, unha muller de ollos escuros cun pano ao pescozo que falaba con ton firme nun dos resumos informativos, unha de tantas pensionistas que nos últimos días saíu a contar a súa historia de carencias e de milagres, que ela si come peixe a miúdo, ás veces ata fai unha escapada ao Sur, porque cobra unha boa pensión pola que cotizara toda a vida como mestra, e o seu home tamėn, pero está en cada manifestación convocada á marxe de políticos, sindicatos e demais movementos, para reclamar o que é seu. "Porque teño dous netos e preocúpame que vai pasar con eles". Están aí, poñendo toda a alma na rúa para reclamar o que é noso.

Cantos máis anos pasan máis motivos atopo para admirar aos nosos avós. A elas e eles, que sacaron adiante familias enteiras dentro e fóra da casa, antes e despois de dúas guerras, que agochaban segredos de homes e mulleres valentes. Elas, que loitaban pola súa independencia e liberdade, pola vida, nada menos. E eles, que hoxe tamén son os que dan a cara. E que cos anos subidos ás costas e as mans inquedas, nun inverno cru ou ás portas da primavera, cos ollares engurrados e os ósos gastados, co reloxo en contra, parecen non ter nin as forzas nin os soños esgotados.

Comentarios