Blog | A lume maino

Palabras esquecidas

Praza de Mugartegui o pasado 11 de agosto. RAFA FARIÑA
photo_camera Praza de Mugartegui o pasado 11 de agosto. RAFA FARIÑA

ESCRIBÍN ESTAS palabras aínda co voo dos papeliños de cores na ventá e un remuíño de emocións nos adentros, aínda cun belisco no corazón e co eco dunha praza fermosa e ese dó desacompasado entre a música da charanga e os pitos da Policía Local. Escribín isto hai xusto un mes, aínda coa emoción fortemente anoada ó estómago, supoño que no fondo non quería que saísen as bágoas para que non me deixasen esas bolboretas que me acompañaron durante aquel día, durante case todo o verán.

Escribín isto porque se hoxe asomara de novo a ese balcón das pregoeiras desde o que as cidades locen tan bonitas engadiría moitas palabras esquecidas.

Cando soupen que alguén no Concello pensara en min para abrir as festas da Peregrina marchei camiñando para casa relambéndome nun sorriso secreto, e pensando nunha chea de persoas que coñezo e que zumegan Pontevedra por cada un dos seus poros, que probablemente levan o seu pontevedresismo no ADN, ás que tamén lles suporía unha honra tremenda dar a benvida á festa e que de entrada moitos convirían máis axeitados para o cometido que unha luguesa coma min, por moi namorada que me declare desta vila que me adoptou hai case dúas décadas. Mulleres e homes que traballan arreo cada día para facer de Pontevedra unha cidade, como di o meu compañeiro Ramón Rozas, "como medida de todas as cousas". Que coñecen ó pé da letra cada tradición, porque a levan vivindo desde pequenos e rememorándoas agora xunto ós seus. Que a cada paso que dan levan a súa Boa Vila tatuada na alma: nun baile de verán, na recreación da botica de don Perfecto Feijóo, nas bancadas de Pasarón... Que percorren aquela vila dourada da Idade Media ou se mergullan nos corredores artísticos do seu Museo. Fitei para algúns deles e delas cada vez que alguén me preguntaba como ía dar a benvida ás festas locais alguén que nacera lonxe desta beira do Lérez.

Observei a quen deixa as palabras por facer da súa a mellor das cidades

Fixeime na maneira que tiñan eles e elas de percorrer as rúas da súa cidade, de describila, sentila e esmerarse en que máis alá da AP-9 se fale dun lugar amable e xeneroso que desborda cultura e calidade de vida. Observei detidamente a quen deixa a vida e as palabras por facer da súa a mellor das cidades. E dei de novo co meu compañeiro Ramón, un dos pontevedreses máis pontevedreses que xamais coñecín. Activista cultural que mima o seu berce en cada columna, fala da última cidade que visitou, cada vez que comisaría unha exposición, presenta a última creación dun escritor das nosas letras ou escribe unha reportaxe para o Táboa Redonda. Para el ía tamén o meu agarimo, só que o seu nome quedou atrapado entre o silencio. E non quería deixalo aí. Un apunte, sempre terei a honra de ter sido a primeira que lle fixo unha entrevista.

Pensei durante moito tempo que o 11 de agosto empezaría contándolles que eu, que nacín nun outono de néboas que tragan cidades, nunha cidade fermosa e envellecida, tenra e gris a un tempo, arrodeada de cantís e canóns de beleza inmensa, sempre soñei con vivir ó carón do mar. Nunha vila nin moi grande nin moi pequena. De temperatura suave e ceos azuis. Imaxinábame xogando co can que nunca tivera na praia, ou escribindo fronte a unha ventá cara o océano co sol beliscándome a cara. E logo percorrendo esas rúas de pedra molladas pola chuvia miúda tralos pasos dos grandes autores da terra. E pensei no importantes que son as persoas que coidan das cidades, porque son quen as constrúen día a día. Supoño que ó final, non importa tanto onde se naza, senón canto se vive e se quere a un lugar. Iso tamén quixen contalo desde o balcón. E iso tamén o aprendín de Ramón.

Comentarios