Blog | O Cabaret Voltaire

O bogavante con ovo fritido de Ricardo

O xoves fun xantara a Madrid. No almorzo do venres Sara, que perde o envés dos anos por abismarse á maioría de idade, pregúntame se me sinto "como un instagramer". "E logo?" "Colliches un avión de ida e outro de volta a Madrid no mesmo día".
Álvaro Cunqueiro
photo_camera Álvaro Cunqueiro

TEÑO FEITAS viaxes máis audaces que ela ignora e que eu nunca lle vou contar. Como aquela madrugada do Terceiro Ano Triunfal da Movida na que marchamos de Santiago a Sanxenxo nun dous cavalos. Eramos seis. Tomás ía deitado ao longo nos colos dos tres que íamos detrás. Cando chegamos xa amencera dentro dos bares do porto. Mariñeiros coa cara picada e con botas de auga almorzaban café negro e sulfatado con aguardante fresca.

O señor do tempo en Televisión Española Martín Barreiro intentou convencerme o xoves para que recelase de Twitter e celebrase Instagram, como lle gustaría á miña filla, Sara.

—O que máis me fascina son as stories, que duran 24 horas.

Teño moito respecto por Martín porque é de Lugo. Tamén porque curtou unha coleta máis equinófila que taurófila por contentar a un directivo da televisión cando este o fichou para que informase sobre o tempo.

—Se saes en pantalla con coleta, os telespectadores van estar máis atentos a como a levas de longa e como a moves que a van ter sol ou chuvia na súa zona —argumentoulle Luis Pérez.

O audiovisual e a fugacidade están ben para unha persoa popular coma Barreiro, pero eu son da vella escola do prestixio, dese que se consegue a longo prazo e se perde a longo prazo. Como lle dixo Borges a un escritor mediocre: "La única diferencia entre usted y yo es que a mí van a tardar algo más de tiempo en olvidarme".

Pero un tamén ten os lóstregos de gloria. Para voar a Madrid houben de ir á Coruña. O aeroporto de Lugo estaba pechado por unhas néboas pertinaces na Chaira que deixaban miope a pista de Rozas. Collín un tren a Alvedro. Segundo entro no vagón que me correspondía, unha señora emerxe dun soño como quen asoma a cabeza nun río. Sinálame:

—Santiago —di o meu nome con voz hospitalaria.

—Dígame, señora —contesto sorrindo por ser recoñecido. Busco no peto o papeliño que levo por se alguén me pide un autógrafo. Hai que dar o servizo completo. Adoita acabar branco e esmiuzado no fondo da lavadora.

—Santiago. Non estamos en Santiago?

—Non, señora, isto é Lugo —respondo con ton serio coma o betún.

Ela fai un xesto de conformidade e volve mergullarse nunha manta lixeira.

Lugo está ben comunicada: para viaxar a calquera lugar pretendido do mundo soamente hai que percorrer 100 quilómetros en coche

No aeroporto escribo a Manuel Jabois. Vai visitar Lugo, e marchar despois a Pontevedra e Sanxenxo. Lugo está ben comunicada: para viaxar a calquera lugar pretendido do mundo, soamente hai que percorrer 100 quilómetros en coche. Jabois desespera: 

—Ir a Lugo é peor que ir a Logroño. Dou fe porque estou indo a Logroño. 

—Que é Logroño, Manuel?

—Un invento de Cunqueiro.

Rematamos a conversa. Abro El pasajero en Galicia, o libro que me trouxen para ler mentres agardo a que chegue o piloto que me ten que levar a Madrid. Atopo unha cita: "Pasamos el Ebro en Logroño. El hospital antiguo estaba bajo la advocación de Nuestra Señora de Rocamador". Impresionado polas lecturas de Manuel Jabois, pego as páxinas.

Ergo a vista. Descubro o recibidor de Alvedro tomado por unha división verde de gardas civís con metrallotóns, unha escuadra vermella da Cruz Idem e un comando de psicólogos en chaleco amarelo. Protexen un grupo de rapaces que visten coa naturalidade azul de Felipe Juan Froilán. Onde din que está enterrado Cunqueiro?

No avión atopo a Bieito Rubido. Deume a entender que non tiña a menor idea de quen era:

—Jaureguizar? Si, claro. Perdoa, tardei dous segundos en darme de conta.

Pasaran 153.056 segundos e aínda estaba preguntándose quen era aquel tipo que o saudara no avión. Entrevisteino hai anos, baixo o cadro dun discípulo de Rembrandt que hai no Círculo de las Artes de Lugo. O director cedeirense de ABC revelárame daquela que a miña tía Charo rogáballe, orando de extremo a extremo do rosario, que me contratase. Foi que me deron acubillo neste xornal que len e a miña tía chamou a Bieito para facerlle ver que o seu diario nunca levantaría cabeza por ignorala. Pasaron 27 anos, a miña tía morreu e o xornal segue editándose.

No momento de entrar a matar Ramón empuñou o coitelo do peixe para facer un xesto violento e descendente co que explicou como acabara co vitorino

En Madrid fun uberizado por unha xeógrafa venezolana que me conduciu un VTC ata o Círculo de Bellas Artes. Subín a un comedor alto ocupado por medio cento de persoas. Segundo entrei descobrín, nun golpe de vista desganado, unha ducia de persoeiros sobre os que escribín barrabasadas. Había entre as miñas vítimas periodistas de salón, paseantes  do Canal de Isabel II e escritores con máis biografía en despachos editoriais que versos e latíns. Mesmo houbo algún —como lord Luis Pousa— que me leran e, sen embargo, me saudaron afablemente. Pousa situouse por riba das miñas luces led de bohemia.

Non todo van ser amarguras e aínda me divertín escoitando como o xornalista Ramón Loureiro detallaba o seu paso pola cirurxía ambulatoria que se atende na praza de touros de Pontevedra. Incomodábao unha ferida por asta de toro na rexión escrotal e unha traxectoria cara á canle inguinal dereito. Na mesa Pilar Falcón e Ana Balseiro escoitábano entre a apatía e a incredulidade. No momento de entrar a matar Ramón empuñou o coitelo do peixe para facer un xesto violento e descendente co que explicou como acabara co vitorino que se lle resistira durante unhas festas da Peregrina. Ramón bautizouse diante daquela xa rendida audiencia como El Niño de Sillobre. Sillobre é coñecido polas mulleres que cruzaban a ría para facer a colada dos señoritos, pero non figura no Cossío, polo menos na edición que eu lin.

No xantar, promovido por Afundación e El Corte Inglés, vexo como Manuel de Lorenzo queda de finalista do Julio Camba detrás dunha señora que se apelida por partida dobre e con guión. Non podo ser neutral cando se trata de columnistas ourensáns os que admiro.

Entre prato e prato, e tamén durante os pratos, estiven con outro ourensán e columnista, Ricardo Colmenero. Resultou gañador o ano pasado e neste cedeu o cetro a Cristina Sánzchez-Andrade. Ricardo é irremediablemente locuaz e inefablemente divertido. Traballa en Ibiza nun deses periódicos de Cidadáns Kane no que podes botar 40 anos sen cruzarte co propietario. Compartimos unha bandexiña de queixo manchego tras outra aspirando a unha nota a pé de páxina no Libro Guinnes dos Récords. No momento indeterminado, Ricardo empezou a delirar como se nos embistise o rabaño de ovellas que Don Quijote confundiu co exército do «furibundo pagano» Alifanfarón. Daquela, sóltoume sen solución de continuidade:

—Prefiro o queixo de Arzúa a este. O queixo de Arzúa estivo no máis alto dos meus pratos favoritos ata que probei o bogavante con ovo fritido que fan en Formentera.

Eu non sei que lle fixeron os de Formentera a Ricardo para que invente tal enxendro, ao nivel de comer pulpo con Coca Cola, pero Ricardo amosoume fotos do prato.

No remate do xantar, Ramón Pernas e máis eu facémonos os cumprimentos: 

—Lugo segue sendo unha cidade levítica?

—Lugo segue sendo unha cidade lítica, Ramón. Nada cambia.

Abaixo, na recepción, atopo o columnista Rafa Cabeleira, que non sei se vive en Madrid ou disimula. Repara na miña camiseta. Ten unha lenda:   Equipo de espeololoxía de Platón. Explícolle:

—É un chiste filosófico, sobre o mito da caverna.

—Xa xabes que eu de filosofía...

—Pero se Platón xugou na selección de Brasil nos 70!

—Ese era Sócrates, Jaure ­—desaprobra con prudencia.

Sen transición pedín un taxi urxente ao aeroporto de Barajas, o Adolfo Suárez.

Comentarios