O Villarreal e o Atlético de Madrid non foron capaces de aliviar as súas dúbidas nun encontro ao que ambos afrontaban con urxencias tras os seus últimos resultados e no que os dous quixeron gañar, pero que culminou cun tenteador final que reflectiu o equilibrio de forzas.
Foi un partido marcado polas constantes aproximacións a meta de ambos os equipos, pero en case todas elas faltou claridade por parte dos rematadores, que desperdiciaron, ante ambas as metas, opcións moi propicias.
A primeira parte foi moi dinámica, con alternativas ante ambas as porterías e algunhas opcións de gol, aínda que non o suficientemente claras como para que se movese o marcador.
Esa foi a tónica do primeiro período, no que un remate de Joao Félix ao poste, nun lanzamento que non aparentaba ser perigo, foi a ocasión máis clara (m.11).
O tramo final do encontro estivo marcado de novo pola igualdade, a necesidade de ambos os equipos de alternar a procura do gol
Pouco despois chegou outra na que o xogador portugués envío alto un balón bastante claro. Todo iso, no marco dunha fase do partido no que ningún equipo deu facilidades ao rival, pero no que tampouco ninguén puido impor a súa lei.
Quizá o equipo de Diego Simeone atacaba cun fútbol máis elaborado, pero os escintileos do Villarreal, case sempre en balóns conducidos por Chukwueze, xeraban situacións máis explosivas.
Os ataques do Vilarreal permitiron que o conxunto de Javi Calleja dispuxese de moitos córneres, aínda que o seu equipo non soubo sacar partido desas opcións, o que abocou o choque a un 0-0 no seu ecuador a pesar de que un disparo de Trigueros obrigou a Oblak a facer unha gran parada.
O ritmo do primeiro tempo mantívose tras a continuación, aínda que cunha maior presión do Atlético de Madrid, polo que se empezou a xogar cada vez máis preto da meta local.
Quizá o equipo de Diego Simeone atacaba cun fútbol máis elaborado, pero os escintileos do Villarreal xeraban situacións máis explosivas
O Villarreal non atopaba a forma de superar a insistencia do seu rival, aínda que cando o lograba, os seus contragolpes xeraban case sempre problemas á defensa atlética.
O partido pasou a ser de ida e volta, con moitas imprecisións e perdas de balón, o que impedía que as aproximacións a ambas as porterías estivesen acompañadas da claridade necesaria para marcar.
Mediado o segundo período, o Villarreal foi capaz de decantar lixeiramente a igualdade do seu lado, con máis posesión de balón e unha maior presenza nas inmediacións da meta do equipo madrileño.
O tramo final do encontro estivo marcado de novo pola igualdade, a necesidade de ambos os equipos de alternar a procura do gol e a defensa da propia meta e a falta de precisión xeneralizada.
As alternativas ante ambas as metas non serviron para que ningún dos dous equipos levase o botín da vitoria que, en calquera caso suporía un castigo excesivo para o que perdese.
