Opinión

Cambalache presente

Como ben di Denault, non hai máis que ver como as mediocridades están sobrerrepresentadas no persoal das empresas neoliberais ou nos corredores do poder contemporáneo

AS PORTAS da repetición electoral na pell de brau o cambalache de Discépolo segue presente: "Hoy resulta que es lo mismo / ser derecho que traidor, / ignorante, sabio o chorro, / generoso o estafador... ¡Todo es igual! ¡Nada es mejor! (...) ¡Dale, nomás / ¡Dale que va!". Sen dúbida, o tango porteño dos anos 30 do pasado século segue a bater coa súa letra nas entrañas da paisaxe política e social do noso tempo, convertido xa nun tema universal e vixente en calquera época.

Fíxense vostedes. Non hai moitos días o exxuíz, e agora avogado, Santiago Torres, dicía textualmente que a maquinaria xudicial, totalmente inxusta para el, estaba deseñada para que non funcionase, agás cos robaperas, e aí —engadía o exmaxistrado— até pode funcionar de xeito cruel. Mais non é só a experiencia e a opinión dun xuíz que deixou de selo por vontade propia. Tamén o Grupo de Estados contra a Corrupción, un organismo do Consello de Europa, di que a situación da xustiza en España é "globalmente insatisfactoria", e velaí as distintas interferencias de carácter político que teñen lugar no órgano de goberno dos xuíces e mesmo, como é público e notorio, no Tribunal Supremo.

Noutra orde de cousas, e dentro do cambalache presente, eu lembro a un Juan Soto Ivars preguntándolle ao profesor Andreu Navarra, autor dun libro titulado Devaluación continua, se temía que a tendencia triunfante na educación fose ensinar aos nenos a crear unha canle de Youtube antes que distinguir a Petrarca de Mussolini. E o profesor Navarra afirmaba que a maioría dos alumnos hoxe non saben situar nunha liña cronolóxica o Imperio Romano, nin saben quen foi verdadeiramente García Lorca nin quen era Josep Tarradellas, porque nos deixamos enganar por pedagoxías indecentes e alienantes e acabamos sendo unha sociedade enlameada en trivialidades.

E, por outra banda, no gran cambalache actual, abonda con ver o éxito ordinario ou corrente —dende a economía á política, pasando polo espazo televisivo ou pola creación artística— do que goza a mediocridade no Reino de España. Como ben di o filósofo canadiano Alain Deneault, non hai máis que ver como as mediocridades están sobrerrepensentadas no persoal das empresas neoliberais ou nos corredores do poder contemporáneo. Todo un cambalache de medianía e ignorancia nas alturas, trumpismo e corrupción, desigualdades e interregno. Oxalá fose un interregno.

Comentarios