Emilio Grandío apunta a que o pazo de Meirás se mantivo con fondos públicos

O historiador dixo no xuízo que foi un agasallo "a Franco en calidade de xefe do Estado" aínda que "a confusión entre Francisco Franco e o franquismo é absoluta"
Pazo de Meirás. CABALAR (EFE)
photo_camera Pazo de Meirás. CABALAR (EFE)

O profesor titular de Historia Contemporánea na Universidade de Santiago de Compostela (USC) Emilio Grandío asegurou este mércores, no xuízo sobre a propiedade do Pazo de Meirás, que a comisión de expertos non atopou nada" que contradiga que os gastos os asumía o Estado, aínda que matizou que non puido traballar "con constancia absoluta e total" da información sobre este inmoble. 

Grandío declarou como testemuña, a instancias da parte demandante e a preguntas do letrado da Xunta, que se houbese arquivos que demostrasen o contrario, que os gastos os asumía Franco, "o máis lóxico é que aparecesen" porque "a outra carga documental de proba é brutal". 

Así, detallou que os gastos do Pazo de Meirás repartíanse entre distintas institucións, como a Deputación e Concello da Coruña, e a Casa Civil durante todo o ano desde 1938 a 1975 cando falece Franco, e despois continúa esta situación "por inercia" pois supón que "a tendencia é que o pazo foi mantido publicamente". 

A preguntas do avogado dos herdeiros de Franco recoñeceu que non ten constancia diso, fóra da existencia dun garda hortelano. 

O profesor Grandío explicou que Franco o significaba todo" para unha parte do Estado en 1937 e a súa figura "é absolutamente un alicerce do réxime"

O profesor recoñeceu que non investigaron quen pagaba o IBI de Meirás, "non nos saíu", dixo; tampouco sabe, continúa, quen pagaba o seguro do inmoble, nin se o había, nin quen facía seus os rendementos das explotacións agrogandeiras, se o Estado ou Franco, nin se se tributaba por eles e quen o facía. 

Si lle consta que Franco compra en maio de 1941 en escritura pública ante notario o pazo, que posteriormente se inscribiu no rexistro ao seu favor, polo que entende, sobre se o ben era do Estado ou de Franco, que "a confusión entre o persoal e o Estado era absoluta". 

O profesor Grandío explicou que Franco "significábao todo" para unha parte do Estado en 1937 e a súa figura "é absolutamente un alicerce do réxime". 

Tras indicar nunha conferencia o pasado xaneiro que "o Pazo de Meirás nunca foi público, sempre foi privado", esta mañá quixo matizar que nun "nivel de conferencia, as precisións xurídicas non teñen que ser exactas". 

Argumentou que Franco era a personificación do Estado durante a ditadura e "non só a imaxe senón a súa capacidade de poder vai máis aló da imaxe"

No entanto, dixo que foi un agasallo "a Franco en calidade de xefe do Estado" aínda que "a confusión entre Francisco Franco e o franquismo é absoluta". 

Coa residencia de verán na Coruña, esta converteuse "na sede do poder" durante 40 anos pois a intención da Xunta prol Pazo do Caudillo que iniciou a subscrición popular era "achegar a Coruña e as súas elites á xefatura do Estado e á persoa que é Francisco Franco". 

Neste sentido, argumentou que Franco era a personificación do Estado durante a ditadura e "non só a imaxe senón a súa capacidade de poder vai máis aló da imaxe", polo que "na práctica, sen ningunha dúbida Franco era o que estaba por encima, incluso por encima que o Dereito. Franco tiña a última decisión". 

Sobre este sistema de achega pública, indicou que levou a cabo por medios públicos, os concellos entre outras administracións, que había listas e o control da participación era "exhaustivo", polo que "nun clima absolutamente militar non participar nun apoio popular explícito era sinalado" e se a persoa negábase a participar púñase "en risco". 

Tras a morte do ditador, cando a súa viúva se empezou a aloxar na Casa Cornide, recoñece que o pazo quedou "en desuso"

Así, explicou que había "impunidade de sectores paraestatales" neste proceso e que a posibilidade de que podían "entrar nunha casa e non volverche a ver é absoluta". 

Por iso, dixo que a subscrición popular "non era para nada" voluntaria senón "forzada". 

Tras a morte do ditador, cando o seu viúva empezouse a aloxar na Casa Cornide, recoñece que o pazo quedou "en desuso" e a partir dese momento apunta "dificultades de acceso" á documentación "en xeral", aínda que asegura que seguiu sendo utilizado pola familia Franco. 

Grandío, que formou parte da Xunta Prol Devolución do Pazo de Meirás, indicou, tras ser preguntado por se na comunidade había simpatizantes da causa franquista, que "en Galicia non foi exactamente unha guerra civil o que houbo senón un control militar realizado en tres semanas" e que, nese clima, había desconfianza e medo".

Comentarios