Opinión

Montados a cabalo

O sol elevouse onte polo oeste. Sopraba un vento  sur que nos distraía de xaneiro. Antes de que Lugo estivese outra vez convalecente da pandemia fun a un instituto para falar cos alumnos.

Había unha moza de 15 anos cunha suadeira branca e unha melena limpa que pintara uns círculiños vermellos nos nocellos. Pechaba o puño e brillaban catro pequenos demos en cada man. Gústame visitar centros escolares porque me permite asomarme ao futuro, saber que interesa, atrae, aburre e repele aos adultos do 2030. Esas entrevistas con mozos son viaxes velocísimas de ida e volta ao futuro. A rapaza dos círculos vermellos faloume sabiamente da miña novela e mesmo me propuxo un final alternativo. Ela opinaba que a protagonista debía deixar o seu noivo anodino de sempre (dese sempre fugaz dos 15 anos) para marchar cun mentieiro compulsivo e fascinante de 18. Cando rematamos comentei co profesor que a cativa que pintara as mans era ben espilida. El explicoume que lle puxera un cero, «malia que domina o teu libro e mesmo domina a asignatura de Literatura Galega». Deixa os exames en branco.

Acordei desa fe nihilista cando lin onte sobre o rapaz que viaxaba case á velocidade da luz entre Lugo e Santiago nun Peugeot 308. Desfiaba a mecánica celeste do azar. A xuventude é o único tramo da vida en que somos eternos. Un neno ignora a morte e un adulto tenlle medo. Se lográsemos correr á mesma velocidade ca luz non envelleceríamos. Ese condutor tería sempre 23 anos se lograse correr durante o resto da súa vida por unha A-54 infinita. Aristófanes xa protestaba nos anfiteatros do século IV antes de Cristo de que a mocidade botaba o día montada a cabalo. 25 séculos máis tarde descubrín nun instituto unha cría que boxeaba contra as paredes porque a vida é lenta.

Comentarios