O checo Peter e a alemá Benita pasan o confinamento nun albergue habilitado pola Xunta de Galicia, no Monte do Gozo, en Santiago de Compostela, despois de que a declaración do estado de alarma sorprendese a ambos en plena peregrinaxe xusta á altura de Sarria (Lugo).
Peter Kriz e Benita Ahlf percorrían tan tranquilos o Camiño francés cos seus respectivos cans: Arco e Frecha, cando un axente da Garda Civil deulles o sinal de alto e comunicoulles que non podían seguir coa súa aventura porque se decretou o estado de alarma pola pandemia.
O seu asombro foi tremendo cando aquel axente lles fixo o seguinte apercibimiento: "Non podedes andar así. Dous metros separados e aquí termina a vosa viaxe".
Él rememora ese momento, máis tranquilo neste refuxio, nunha conversación con Efe: "Non tiñamos nin idea do que pasara e colleunos de sorpresa". Pero non dubidaron en respectar tal orde, por civismo e responsabilidade social.
Diligentes, os dous, abriron a súa tenda de campaña, xa que eles non usan albergues, e pasaron case un mes enteiro acampados no campo da feira sarrián. Ao truncarse os seus plans, acabaron por quedar sen diñeiro e non tiñan que comer, pero aí a solidariedade do pobo impediu o seu desamparo.
"A xente traíanos moitas cousas para axudarnos; un día viña unha veciña cunha tortilla, outro día agasallábannos con outro prato", relata moi agradecido Peter, que indica que tamén a Policía Local leváballes alimentos de Cáritas.
Ademais, desde a Concellaría de Servizos Sociais do Concello de Sarria facilitáronlles comidas varias ao ser coñecedores de que se vían sen nada", apunta nunha conversación con Efe o encargado deste departamento, Benjamín Escontrela.
O Concello de Sarria púxolles un taxi que os levou ao Monte do Gozo
Mantivéronse Benita e Peter en Sarria preto de trinta días pero, como tiñan ganas de coñecer Santiago e decatáronse, aínda que tarde, porque a cuestión idiomática inflúe, de que se había habilitado un albergue para acoller aos peregrinos que se quedaron "colgados", decidiron facer unha excepción no seu costume de non recorrer a estes establecementos.
Así as cousas, axudáronlles a chegar á súa meta. Alcanzaron a cidade da majestuosa praza do Obradoiro dun modo moi distinto ao inicialmente pensado. Os seus pasos non os conduciron á catedral.
O propio Concello de Sarria púxolles un taxi que os levou ao Monte do Gozo, onde se atopan agora, xusto no pavillón 28.
Son os únicos moradores dese recinto no que están "ben", sinala Peter, dado que teñen "cama, cociña e auga quente" para sobrevivir sen problemas mentres non lles permitan marcharse, é dicir, en canto siga restrinxida a mobilidade.
Comezamos a andar xuntos ata Sarria coa nosa tenda de campaña porque non usamos albergues
Él, granxeiro, empezou a camiñar o pasado agosto desde Praga e atravesou numerosas cidades europeas como Múnic, Berna e París. Nesa ruta coñeceu a Benita e empezaron xuntos o Camiño Francés desde Saint Jean Pied de Port.
"Comezamos a andar xuntos ata Sarria coa nosa tenda de campaña porque non usamos albergues. E seguimos así, buscando a supervivencia".
Para conseguir ingresos unha vez vaia avanzando a desescalada e sexan menos as restricións, Peter xa ten un plan, pois na súa travesía coñeceu a un granxeiro de Taboada que lle ofreceu traballar con el, algo que acepta de bo grado xa que adoita levar "unha vida nómade" e non ten un fogar ao que regresar no seu país.
Benita verá que facer. Ninguén, e eles tampouco, entra en pánico cando as cousas van avanzando, aínda que non sexa exactamente segundo o previsto.
