Opinión

Que necesidade hai de Def con Dos?

"A xente vai a praia por unha reminiscencia bíblica. Confunde o sol azul e o aire limpo co ceo virxinal do Paraíso"
20160719-636045291604703232

OS BAÑISTAS acoden aos arenais para facer cousas que os relaxen ata a trascendencia. Son ocupacións como tombarse rendidos á grella de raios ultravioletas ou pasear pola beira coma se fosen a loura Nico, que montaba aquel cabalo nunha praia naquel anuncio de Terry mentres Lou Reed a convidaba a outro cabalo branco.

Ás veces vou á praia das Illas, cercas das cacareadas As Catedrais. Nas Illas hai arcos que forman arcos similares aos do arquicoñecido areal contiguo, pero non soporta masas mansas que nunca se rebelarían orteguianamente. Eu frecuéntoo dende neno porque o meu pai gustáballe sentirse indiano e ter unha praia para el só.

O exdiplomático Emilio Barcia estaba sentado nunha cadeira mariña a xogo cunha gorra azul. Le Rebelión na granxa, en inglés. O meu fillo insiste en xogarmos ás pás, aínda sendo consciente de que vai perder. Paso onda Barcia, que foi embaixador nun país estranxeiro de petróleo quente e panos pálidos suxeitos por catro nús. Un día escoiteille contar como era a súa vida baixo 50 graos de sol. Daquela aínda non ardían as palmeiras por combustión espontánea. Acontece este verán o que xa léramos no Vello Testamento que vira Moisés nunha silva do deserto. Imaxinei que falaba a Barcia.

—Desculpe, pero acaba de caerme un mito. Pensei que todos os diplomáticos lían todo o tempo a Graham Greene para comprender os pregues do seu oficio.

—Oh, si; Greene! Lin a Greene, pero agora estou lendo Rebelión na granxa para entender as sutilezas do mundo.

Non sei de onde quitei a idea de Graham Greene. Os únicos diplomáticos cos que tiven trato eran os de Montealto, pero é que non me apetecía raquetear co meu cativo. Así que, logo de que o rapaz definise o campo facendo cinco sucos na area, chamei urxentemente a Carlos Meixide para evitarme unha derrota presentida na cancha.

Pedín a Meixide que me falase do seu último libro, Camiño de paixóns. "Unha profesora do Bloque comete o anatema de saír á ruta xacobea por consellos duns amigos, coñece unha xente e no medio hai sexo, violencia e un caso de terrorismo internacional". Tal e como me resumiu a novela pareceume Mujeres al borde de un ataque de nervios, a última película de Almodóvar porque me pareceu integramente unha broma estúpida, terrorista chiíta incluído.

O meu fillo, Antón, facíame señas cunha pá nunha man e a pelotiña na outra, polo que insistín no diálogo con Meixide. Fálame, Carlos. "O Camiño interesábame como espazo cosmopolita polo que viaxan persoas soas". Dime máis, Carlos. "É unha novela pulp, un entretemento, pero é digna". Cando alguén che define unha creación súa como "digna" é que non busca trascender e mesmo pode que nin se rompese a cabeza para facela. O meu cativo comezaba a exasperar.

—Pero canto che levou escribila?

—Non o sei, pero non quero que titules con que me levou 15 días.

—Pensas que é algo negativo escribir rápido, Carlos? Balzac non contaba o tempo que dedicara a cada novela en semanas, senón en litros de café.

—Moi ben, pero non poñas que tardei 10 días en escribila. Tardei o tempo que vai dende a execución do líder da Verdade Suprema e o remate do prazo para presentar a novela. Hai un libro de Murakami sobre o atentado que cometeu esa secta no metro de...

—Si, Underground. A ver, Meixide. Nin me cambies de tema nin me poñas a buscar en Google o prazo de redacción. Canto che levou?

—Non o sei! Hai que ter en conta o tempo de planifiación. Tamén é escrita. Pero non poñas que foron 5 días!

—Estaste avanzando de Balzac a Corín Tellado. Ela tardaba 4 días en cada novela.

Antón xa buscara refuxio deportivo noutro cativo. Aliviado, regresei ao xénese sombrizo da miña toalla pensando en que debo ler a Camiño de paixóns (Galaxia) para tratar de deducir o prazo de redacción e poder opinar con xeito.

Ao pasar onda Emilio Barcia, reparei en que quedara adormentado coa distopía de Orwell acurrucada de par en par no peito canoso. A pracidez da súa soneca baixo o sol mariño e o ceo do Xénese, lembrei que a véspera soñara con Celso Emilio Ferreiro. O poeta estaba nun ximnasio para boxeadores, sobre un ring. Vestía un chándal azul escuro de Adidas, moi oitenteiro, e calzaba guantes Londsdale, que eran grandes e negros como pans. O bigote, os lentes. Era Celso Emilio sen dúbida.

—De que idiomas traduces? —preguntoume, pero aínda ignoro o motivo de que lle interesase ese asunto.

—Do español, do francés e do inglés —afirmei, mentindo no do inglés. Aínda estou estudando nel.

—Ben. Boxea, daquela —desafioume erguéndose e avanzando ao centro do ring.

Máis que boxear, puxen os meus puños contra a cara e os cóbados sobre o bandullo, para que non mo esmagase. Desistín de pegarlle porque levaba os lentes postos. O que dirán é a única norma social que respecto. Que pensaría Antón do seu pai se pasa á Historia da Literatura Galega como o tipo que deixou cego dun "uppercut" a Celso Emilio. Aínda que fose nun soño. Os golpes mancan igual e quedan ralladuras na trascendencia. Celso Emilio bateu en min todo canto quixo. Cando cansou anunciou que marchaba para a praia que, no meu soño, estaba cerca do ximnasio. Os sacos de adestrar e as cordas estaban sempre húmidas. Nas mareas vivas, o ring estaba esvaradizo.

A praia é ese sitio no que raramente se me ve. Se me deito tomar o sol a calor déixame tirado ás portas de Inferno e se me baño o frío fai sentirme atrapado na conxelador dunha carnecería. Pero o martes comprendín por que lle presta á xente. Fun ao cinema ver Spiderman. Lonxe da casa para celebrar o espectáculo visual e o humor no guión. Spiderman loita contra Os Elementais, que encarnan a terra, o lume, a auga e o aire. Os catro malvados apareceran por vez primeira en Supernatural Thrillers, un cómic do Home Araña de 1974. Daquela alguén en Marvel lera a Empédocles para renovar o catálogo de mitos gregos. O vello filósofo consideraba que a natureza estaba composta por eses elementos. Terra, lume, auga e aire é o que se busca na praia.

Tan malvados como eses malvados foron os membros da secta xaponesa Verdade Suprema en 1995. Ceibaron gas sarín no metro de Tokio no momento en que estaba máis cheo de viaxeiros. O seu ensaio da Apocalipse deixou 29 mortos. O máis sorprendente dos sectarios era a súa normalidade. Murakami entrevistou a vítimas e terroristas en Underground (1997). Fala cunha exintegrante de Verdade Suprema:

—Que entendes por felicidade?

—Por exemplo, o que sentimos cando falamos cos amigos. Para min a conversa é moi importante.

O ton do libro de Haruki Murakami é grave, consonte ao tema tratado. Podería terse premitido ironías, pero tensa solemente o texto. Nunca aprobarei que un tribunal condene a unha persoa por facer chistes sobre mortos por violencia. Non comparto que o Supremo penase a César Strawberry polas burlas a respecto do discapacitado Eduardo Madina ou do enterrado en vida Ortega Lara, pero tampouco entendo que Lugo contrate o seu grupo, Def con Dos, para as festas de San Froilán.

A concelleira responsable, Maite Ferreiro (BNG), explica que a cidade "ofrece un espazo para a liberdade de expresión e a diversidade". Preséntao como resposta á prohibición de que actuasen en Madrid que lles impuxo o alcalde, o popular Martínez Almeida porque o cantante "lexitima o terrorismo". Escapáseme se o Bloque lucense vai ofrecer tamén un espazo de liberdade medioambiental para combatir Madrid Central, pero sorpréndeme esta acción de equilibrio dunha formación soberanista. Madrid segue sendo central en toda a política estatal, polo que comprobo. Con todo, a miña oposición para que César Strawberry cante no San Froilán é que o seu humor se move entre o chusco e o macabro. Como diría a miña nai:

—Que necesidade hai?

Comentarios