Setenta e uns días na Uci: a travesía dun cociñeiro que cumpriu os 58 en planta

O uruguaio Óscar Felicio Silva Saturne loitou contra o virus en Ourense con final feliz
Proc/JFIF/EFE-Calidad:Excelente
photo_camera Óscar Felicio Silva Saturne, con persoal do Hospital de Ourense. EFE

Óscar Felicio Silva Saturne, un cociñeiro uruguaio residente en Ourense, descansa por fin na súa casa tras unha batalla dura e sen descanso contra o coronavirus que se iniciou para el o 31 de marzo. Mes e medio en críticos, 45 deles intubado, e con complicacións sobrevindas polas súas baixas defensas. Cumpriu anos en planta, 58, xusto antes do alta. Tivo pastel e velas.

"Setenta e uns días na UCI". O cómputo, xa de seu, asombra. Felicio Silva atópase neste momento no "comezo" da longa recuperación dunha enfermidade nova no mundo. Os sanitarios calculan que tardará un ano en restablecerse do todo.

Estivo "entre a vida e a morte" e é consciente diso; aínda que lle atormente o pensamento de que ocorrerá coa economía doméstica.

Ivonne Bazano, a súa esposa, é a primeira que quere desterrar esa idea da súa mente, conta, ao seu lado, a Efe. As secuelas físicas e psíquicas deste restaurador son evidentes. O seu pulmón dereito quedou "tocado", sen ir máis lonxe.

Debido ao longa travesía por intensivos, perdeu ademais Felicio moita masa muscular e adelgazou varios quilos, todo iso antes de comezar de forma case milagrosa a volver ser un pouquiño o que era.

Agora “xa camiña, manéxase cos cubertos e pode escribir”; todo un “paso de xigante”, en palabras da súa compañeira sentimental, que é o seu gran apoio neste momento, no que Felicio aínda está entre fatigado e desconcertado.

Se venceu ao minúsculo patógeno é, cren ambos, porque “nunca se deu por vencido”. Estivo conectado a un respirador e o persoal médico tivo que facerlle unha traqueotomía.

Proc/JFIF/EFE-Calidad:ExcelenteIvonne emociónase ao pensar nas fotos nas que ela viu ao "home cable", por todos os aparellos que había ao seu ao redor: “Foi moi duro. Os primeiros días parecía que o seu organismo ía ben ata que me chamaron e dixéronme que estaba grave e que non lle daban máis de tres ou catro días de vida”.

Quixo a sorte que, logo de múltiples probas, os facultativos desen co motivo do seu empeoramento, “un fungo que tiña aloxado no pulmón”. Lentamente, e coa axuda da medicación adecuada, foi gañando, xornada a xornada, a loita.

Un dos instantes gravados a lume na mente de Ivonne é o de cando el moveu o seu brazo, xusto cando o pasaron a planta e puideron reencontrarse.

“Foi moi emocionante cando levantou a man para acariñarme porque ese pequeno xesto significaba que el estaba a conectar un pouco comigo. Notalo resultou increíble".

Xa no seu fogar, esta parella goza do estar de novo xuntos a pesar de que aínda queda por diante un longo proceso por percorrer. “Pero non importa, é unha nova oportunidade que nos dá a vida”, confesa Bazano.

O matrimonio aterrou en España hai dúas décadas en busca dun lugar para “quedar”. Nun das viaxes que fixo Ivonne de Barcelona a Ourense, namorouse da cidade galega famosa polas súas termas. Viuno claro “e un ano despois veu Óscar". "Non quedou máis remedio que vir”, chancea esta muller de natureza amable.

Séntese afortunada polas “cuestións comúns” que observa entre Montevideo, a súa terra natal, e Ourense, entre elas “a tranquilidade”, á que atribúe o seu acougo e o alivio que hoxe sente.

Ivonne e Óscar Felicio contan as horas que quedan para poder volver ver e abrazar de novo aos seus. Teñen tres fillos, dez netos e unha bisneta de tres meses. “Pasamos por todo e sorteamos todo. Ata a morte”, gabia Ivonne Bazano.

Óscar e Ivonne estenden o amor que hai entre eles a Galicia e os seus corazóns están ademais cos profesionais da rede pública que se envorcaron "todos estes meses". “Non me vai a dar a vida para agradecerlles a súa dedicación. Estarémoslles eternamente agradecidos”, resume Ivonne.

Non en balde, de non ser por iso, conclúe, “Óscar non estaría connosco”. 

Comentarios