Blog | O Cabaret Voltaire

A vida? Iso deixámosllo ao servizo

A miña muller descubriu o mércores que levo unha dobre vida.Déuselle por fuchicar na miña biblioteca.

agrogay1
photo_camera agrogay1

PODES COÑECER unha persoa polos seus mobles de Ikea; pero non entendo o interese de Ana. Sabe perfectamente quen son, quen penso que son, quen digo aos outros que son e quen me gustaría ser. Son 25 anos, o tempo de vida útil de dous frigoríficos. Nunca fuchicar na intimidade dunha persoa na que confías porque deixarás de confiar.


Ela observou que os andeis da nosa casa empezan a curvarse como o ventre dunha balea. Tirou un libro e atopou outro detrás, tirou outro libro e deu cun cuarto volume. Na miña descarga de proba direi que son de autores, editoriais e tamaños diferentes. Eu non son coma o libreiro mindoniense Manolo Montero, que atesouraba dúas copias de cada título. Para que che vendese unha debías atoparlle a xemelga e ensinarllas xuntas. Se non, non lle valía. Confeso que posúo exemplares repetidos dalgunhas novelas, mesmo en varios idiomas. Por exemplo, de ‘A illa do tesouro’. Pero,claro, estoulles falando do meu libro favorito da infancia, ou sexa, do meu libro favorito.


A muller que casou comigo, viña contándolles, decatouse de que os libros da casa sobresaen nos andeis porque hai outros na retagarda. No fondo, a culpa é dela porque odia a Xeografía e iso que nunca se veu na obriga áspera de ler a Otero Pedrayo.
—Cando vas quitar esas montañas de libros que hai enriba da túa mesa? —inquire.
Onde hai montañas hai vales ou cando menos valiñas; pero eses accidentes xeográficos  non lle interesan, claro.


A miña dobre vida ten outras dimensións que ela ignora. Se marcha da casa pola tarde aproveito para sentar na mesa da cociña e escribir. Daquela volve no momento máis inesperado e estoupa o conflito matrimonial.
—Non é o que parece, cariño —excúsome inutilmente mentres recollo o ordenador portátil.

Ortega escribiu España invertebrada entre o chup chup dun sofrito que recendía a cebola e o trasego de pementón da Vera


Ortega y Gasset era un señor intelixente que soubo detectar que «en Madrid, a las ocho de la tarde, o das una conferencia o te la dan». O filósofo escribiu España invertebrada entre o chup chup dun sofrito que recendía a cebola e o trasego de pementón da Vera co que cociñaba Rosa Spottorno.
—Pepe, recoge; que tenemos que comer —dicíalle a muller.


Había harmonía nese matrimonio. Claro que Ortega fundou a Revista de Occidente e eu non pasei de fundar Inmaculada Contención, un fanzine para amas de casa. Hai trinta anos. Todo o lonxe que cheguei con esa publicación foi a que me entrevistase María Solar para a Radio Galega porque lle fixera chiste.


Cando vou a Vigo adoito parar en Palas de Rei para tomar o café. Palas ten unha curva na que se concentra a vida social da vila. É sorprendente que a xente disfrute o seu ocio nunha curva. Gustánme as viaxes de antes, as que facía Ulises. Prefería navegar con ventos lentos porque atopaba sereas preciosas e montros marabillosos. O heroe grego non lera o Ítaca de Cavafis, pero nunca atopaba o momento de deixar de explotar laboralmente a Penélope.


A última vez que marchei a Vigo quedei en Palas con Braulio Vilariño. Lalo é unha desas persoas animosas que, por unha banda, me enchen de enerxía, e, por outra, fanme sentir mal coa miña capacidade infinita de rosmar. El fala coas mans e nunca aburre de sorrir cos ollos. Braulio e máis eu coñecémonos noutra vida.  Eu era universitario en Santiago e el, hosteleiro no Modus Vivendi. Entre 1983 e 1986 concentreime en ver películas experimentais de David Lynch, ler todo Kafka e escoitar o complexo disco Sandinista!, de The Clash. Ás veces visitaba a Facultade de Dereito para que o meu pai non me reprochase que nin coñecía o edificio.


Outras veces collía un tren nocturno que cheiraba a baleiro para deambular polos pubs de Vigo. Intentaba coñecer a Reixa, a Germán Coppini ou a Julián Hernández. Non houbo xeito.


A Coppini vino unha vez de lonxe no Más Madera de Santiago. Vestía unha cazadora de coiro negra cun dinosaurio verde de plástico con tantos imperdibles que parecía que fixera vudú ao Parque Xurásico. El estaba triste. Miroume coa desgana coa que un se mira no espello. Pero sentínme como se Jim Morrison me chamara a cobro revertido dende o alén.


A miña vida está lonxe de ser a peor, pero prefiro a vida de Braulio, cando menos no relato que lle fai el. Gustaríame ter na miña linaxe a vida errante do afiador, que cantaría Pucho Boedo, pero deixeime atar polas responsabilidades como o xigante Gulliver polos liliputienses. Iso que teño unha terceira vida clandestina na que compro obras vellas e baratas en Iberlibro. Nunca esquezo a a sentenza de  Jesús Gil y Gil: «Se sale antes de la cárcel que de pobre». Aínda non fun ao cárcere.

Ortega escribiu España invertebrada entre o chup chup dun sofrito que recendía a cebola e o trasego de pementón da Vera


Braulio contábame o outro día que está regalando os seus libros porque vai cambiar de casa. Sorpréndeme dun nómade coma el que dese xuntada unha biblioteca, pero leva un tempo en Palas, onde promove o Agrocuir entre outras moitas cousas bonitas. Non lle falei do método da ringleira dobre de libros nos andeis porque descoñezo se ten parella. Evitei darlle argumentos porque o que sobra nunha rutura son os motivos.
O outro día lin que o cantante Ed Sheeran comprara o bar Galicia, de Londres, que era frecuentado polos Clash.


—Coñecín a Joe Strummer e ao resto dos Clash —díxome entre café e café con esa humildade eterna coa que descubre as cousas importantes. Como cando me contou que unha irmá súa vivía en París parede con parede con Voltaire. Ben, o filósofo hai tempo que marchou, pero a casa segue alí. Xa lles contara a vostedes aquilo de que Braulio se deitaba na cama concentrado en que se lle aparecese o fantasma de Voltaire porque ideara un método eficacísimo para lle tocase a lotería. Carlos Fabra ideou outro método, pero Braulio debe considerar vulgar soñar co expresidente da Deputación de Castellón.
—Non son o quinto Clash porque tiña que segar a herba —bromeoume.
Quedei lonxe de crerllo. Coñeceu os Clash e os Jam cando visitaba o Marquee naquel mes dos anos 70 que botou en Londres.
—The Clash e The Jam eran algo distinto ao resto dos grupos —dixo para explicarme que intuía que ambas as bandas habían de triunfar.


Aínda que fose quen de verlles o brillo, o meu amigo non deixaba de ser «un hippie co pelo longo» no medio dunha rapazada de pelo disparado e botas militares. Logo volveu a París porque, ante todo, é un esteta. O meu comentario favorito de todas cantos se dixeron ou escribiron ao longo do século XVIII linllo a un esteta francés do que non dou lembrado o nome:
—A vida? Iso deixámosllo ao servizo.


El tampouco atopaba o bo gusto no punk londinense, polo que regresou a París. Matriculouse na universidade, pero morreulle o pai e houbo de volver a Galicia. Estudou Filoloxía Hispánica. Cito de memoria, pero sei que lle cadrou estudar con Dolores Vilavedra, Henrique Monteagudo, Antón Lopo, Manolo Romón e Paco Macías, é dicir, co que sería a Real Academia Galega se este país tivese un respecto cultural cara a si mesmo. En 1981 acabou por deixarse convencer por unha parella de amigos para ser socio dun local que funcionaba dende dez anos antes, o Modus Vivendi. No 2000, 19 anos máis tarde,  foi el quen lles traspasou o pub a outros rapaces. Sería precioso que este ano, cumprido outro ciclo de 19 anos, Ed Sheeran comprase o Modus.

Comentarios