A crónica dun fracaso

Sánchez e Igleisas mostraron unhas diferenzas irreconciliables nos requisitos que ambos puxeron para formar goberno
El candidato socialista, Pedro Sánchez, en el estrado del Congreso. BALLESTEROS (EFE)
photo_camera O candidato socialista, Pedro Sánchez, no estrado do Congreso. BALLESTEROS (EFE)

A inevitable convocatoria de eleccións para o 10 de novembro pon punto e final á crónica dun fracaso político e institucional. Unha "función" que durou 146 días e do que todos os partidos xa se están culpando mutuamente.

Ninguén presaxiaba a noite do 28 de abril que Pedro Sánchez non sería investido presidente, logo de gañar con folgura as eleccións xerais, cos mesmos escanos que o segundo e terceiro partido xuntos (PP e Cs), aínda que cun número de deputados (123) lonxe da maioría absoluta.

Aquela noite Sánchez aseguraba que falaría con todos e prometía que non pactaría con Cs (pedíronllo a berros os simpatizantes de Ferraz coreando o xa famoso "con Rivera non").

Os cálculos postelectorais mostraban que a Sánchez dáballe a suma da moción de censura, e todas as apostas apuntaban a un pacto con Podemos.

Aínda que se houbo algunha esperanza de que a cousa se ía a resolver pronto, durou moi pouco, porque xa na resaca electoral o PSOE advertiu de que quería gobernar en solitario. Un empeño que mantivo ata o final a excepción do paréntese no que accedeu a conformar a coalición que finalmente Podemos rexeitou.

Empeño tamén o de Pablo Iglesias, que desde o primeiro momento puxo a coalición encima da mesa. Ou había coalición ou non había acordo.

A campaña das municipais, autonómicas e europeas chegou xusto despois e os partidos aparcaron a negociación. Porque eses comicios e as negociacións para os pactos en concellos e comunidades retardaron aínda máis un diálogo que nunca parecía arrincar, a pesar das boas intencións duns e outros.

"Se en algo nos puxemos de acordo é que imos traballar para pornos de acordo", dicía a principios de maio Pablo Igrexas pondo a énfase nas ganas que, aseguraba, tiñan tanto eles como os socialistas de chegar a un pacto. Calquera o diría.

é innegable que os resultados do 26 de maio cambiaron todo, porque o PSOE, que gañaba nos tres comicios e acrecentaba a súa vantaxe sobre o PP, viuse a partir dese momento máis lexitimado que nunca para defender gobernar en solitario cun acordo programático.

Pero Podemos non pensaba ceder e insistía na coalición, mentres criticaba o dobre xogo de Sánchez reclamando ao mesmo tempo a abstención a PP e Ciudadanos.

E é que o defensor do "non é non", o mesmo líder que dimitiu por negarse a absterse na investidura de Rajoy, pedía agora ao PP e a Ciudadanos que lle permitisen a el gobernar.

Unha posibilidade que Pablo Casado non contemplou en ningún momento, e si o fixo Albert Rivera nunha soa ocasión, ao final este proceso, case no último instante.

Nove meses logo de ser elixido líder do PP, Casado cultivaba o 28-Ao peor resultado da historia do partido.

Por iso era previsible que neste momento de debilidade, e cando Ciudadanos se lle achegou tanto e pretendía arrebatarlle o liderado da oposición, mantivese o seu "non" á investidura.

Os comicios de maio, os pactos da dereita en varias rexións e cidades e a recuperación de prazas como a Alcaldía de Madrid déronlle aire e permitíronlle ratificarse na súa posición.

Distinta foi a traxectoria de Ciudadanos. Insistiu en todo momento no non á investidura, en negar calquera acordo coa "banda" de Sánchez, en afastarse o máis posible dos socialistas. Ata este luns.

Rivera sorprendía coa proposta de absterse –e pedíalle ao PP que lle acompañase no sacrificio– a cambio de que os socialistas renunciasen ao Goberno de Navarra, garantirán que non indultarán aos presos do procés e non incrementasen a presión fiscal sobre traballadores e autónomos.

Un intento que os seus rivais viron de desesperación, porque as enquisas dan a Cidadáns unha importante caída en beneficio do PP e do PSOE.

Pero volvamos aos dous actores do non pacto.

Con Sánchez xa designado candidato polo Rei, PSOE e Podemos intentaban en poucas horas un acordo que foi imposible.

Cada un insistía en defender a súa fórmula de Goberno -cooperación os socialistas, coalición Podemos- e non había avances.

Ata que Sánchez púxolle a Iglesias en bandexa o órdago, cando dixo que o principal escollo para a coalición era o líder de Podemos e este respondeulle renunciando a entrar no Executivo.

A negociación para a coalición precipitouse, e ata tres ministerios e unha vicepresidencia para Irene Montero ofreceu o PSOE a Podemos. Pero os de Iglesias consideraron insuficiente a proposta e cualificaron de "floreros" as carteiras ofrecidas.

Se houbo entón algunha físgoa para o acordo, voou polo aire no debate da investidura errada.

Desde entón, todo foron palabras e apenas houbo oco para unha nova negociación.

Parón en agosto, reunións de Sánchez coa sociedade civil para ofrecer un novo acordo programático -nunca máis unha coalición- a Podemos e un novo intento con dúas reunións entre os equipos negociadores que non levaron a nada.

E se había algunha dúbida, o pleno da semana pasada deixaba ver a extrema desconfianza e distancia entre os dous líderes.
Todo nunha batalla polo relato que nos últimos días tivo a Sánchez como obxectivo de todos os demais.

Nin Podemos, o seu ata agora socio preferente, nin Ciudadanos, coa súa oferta de último minuto, nin o PP, firme no "seu non", cren que Sánchez quixese nalgún momento conformar goberno. Para todos eles o presidente só tiña unha meta, novas eleccións.

Versión negada por activa e por pasiva por Sánchez, que confesou que intentou formar unha maioría por todos os medios, pero llo fixeron "imposible". 

Quixéseo ou non, as eleccións aí están. Así que empeza unha nova función. Todos en campaña.

Comentarios