A Unión Cristianodemócrata (CDU) elixiu este venres á súa secretaria xeral, a centrista Annegret Kramp-Karrenbauer, para suceder á chanceler de Alemaña, Angela Merkel, tras 18 anos na xefatura da formación. AKK, como a denomina en Alemaña, impúxose ante o congreso do CDU, que se celebra en Hamburgo, pola escasa marxe de 517 votos (un 51,8 %) fronte aos 482 (un 48,2 %) que obtivo o aspirante da á dereitista, Friedrich Merz.
A súa vitoria produciuse na segunda volta e tras quedar descartado na anterior o ministro de Sanidade, Jens Spahn, crítico como Merz cara á liña de Merkel. Na súa presentación ante os delegados, a centrista AKK pedira á partida "coraxe" para asumir os desafíos a que se enfronta, mentres que Merz avogou por recuperar o electorado que se foi cara á ultradereita e a adoptar un perfil máis claramente conservador.
AKK, quen falou en primeiro lugar atendendo á orde alfabética marcado pola dirección do congreso, aludira así mesmo á caída de electorado que sofren os partidos maioritarios, tanto o bloque conservador como os socialdemócratas.
Destacou nese punto que a fortaleza do CDU é de gran relevancia "para Alemaña e para o conxunto de Europa", mentres que o seu principal rival na pugna pola presidencia do partido dixo que o seu era o "último gran partido democristián" que queda na UE. Antes das intervencións dos candidatos, pronunciou o que foi o seu último discurso como presidenta do partido Merkel, quen lanzou unha chamada á cohesión nas súas filas e defendeu a vía centrista para o seu partido.
Recordou aí a chanceler que asumiu a xefatura do partido 18 anos atrás, entón nunha "situación moi difícil para o partido", polo escándalo de financiamento irregular que se revelou baixo a denominada "era" Helmut Kohl. Custou "superar" esa situación, proseguiu, e o desafío agora é "manterse unidos" e "liderar unidos", sempre desde a vocación centrista que caracteriza ao CDU.
Cando AKK, como se lle coñece polas súas iniciais, se converteu en secretaria xeral da agrupación en febreiro pasado, elixida por un congreso extraordinario a proposta de Merkel, algúns medios presentárona como "a princesa herdeira". Ela respondeu que nunca lle gustou o papel de princesa, nin sequera en entroidos, o que era unha forma de mostrar independencia fronte á súa mentora.
Merkel, pola súa banda, evitou apoiala abertamente durante a carreira pola sucesión -dixo que cando alguén intentaba escoller o seu sucesor ou sucesora as cousas tendían a saír mal- pero era un segredo a voces que era a súa candidata. Fronte a quen piden un xiro cara á dereita, AKK avogou por defender as esencias conservadoras do partido, sen que ninguén o arrastre aos extremos. O seu rexeitamento aberto ao matrimonio homosexual emparéntaa cos conservadores, pero as súas conviccións en política económica e social, como a súa defensa do salario mínimo interprofesional a pasada lexislatura ou das cotas de mulleres para fomentar a igualdade nas empresas, distánciana deles.
AKK, a quen se chegou a denominar "mini-Merkel", naceu en Völklingen, no Sarre (oeste de Alemaña), hai 55 anos e a maior parte da súa carreira política estivo centrada nese estado federado, cuxo goberno encabezou desde 2011 ata febreiro deste ano, cando foi elixida secretaria xeral.
Casada desde hai 33 anos co enxeñeiro Helmut Karrenbauer e nai de tres fillos, xa adultos, a súa biografía presenta claras diferenzas coa da chanceler, a pesar das similitudes no estilo político. Merkel é protestante, filla de pastor, mentres que Kramp-Karrenbauer é católica practicante e pertence ao Comité Central dos Católicos Alemáns.
Merkel creceu na extinta República Democrática Alemaña e chegou tarde á política. Kramp-Karrenbauer creceu na vella República Federal de Alemaña, preto da fronteira con Francia, e entrou no partido sendo estudante. Unha das súas prioridades, segundo dixo, será a renovación programática do partido. Creceu no seu seo e iso dá confianza aos militantes máis tradicionais. Entre 1985 e 1988, foi xefa das mocidades no Sarre, mentres estudaba Ciencias Políticas e Dereito Público, e tras concluír a etapa universitaria empezou a traballar como asesora do grupo parlamentario rexional do CDU.
A súa primeira incursión na política nacional foi breve -entre marzo e outubro de 1998 foi deputada do Bundestag para substituír a un deputado que deixara o seu escano- e en 1999 conseguiu un asento no Parlamento rexional do Sarre. En 2000 foi nomeada titular de Interior nese Land (estado federado), onde despois ocupou a carteira de Educación e en 2011 foi elixida primeira ministra, á fronte dunha coalición tripartita cos Verdes e o Partido Liberal (FDP).
A súa elección non foi fácil e necesitou tres votacións no Parlamento, ao que respondeu con humor dicindo que, como nai, sabía que dos partos difíciles saían os fillos máis fermosos. En xaneiro de 2012 anunciou que non podía continuar co tripartito por diferenzas cos liberais e, contra todo prognóstico, volveu gañar as eleccións rexionais anticipadas.
AKK continuou como primeira ministra en gran coalición co Partido Socialdemócrata (SPD), unha alianza que reeditou o ano pasado tras vencer de novo nos comicios do Sarre, mellorando os seus resultados.
