A expresidenta do Parlament Carme Forcadell recoñeceu que non atendeu as advertencias do Tribunal Constitucional nin dos letrados da cámara catalá respecto ao 1-Ou "para non censurar o debate parlamentario", pero negou que dirixise "ningunha estratexia" cara á independencia de Cataluña.
Aínda que sobre Forcadell pesa unha acusación de rebelión da Fiscalía, de ata 17 anos de prisión, o seu interrogatorio ante a exfiscal xeral do Estado Consolo Madrigal estivo protagonizado polo seu rol como máxima representante do Parlament á hora de tramitar iniciativas que ignoraban ao Constitucional (actuación máis próxima a unha desobediencia), máis que por alusións á violencia, que marcan o tipo da rebelión.
Nesta tira e afrouxa marcadamente técnico entre fiscal e acusada, Forcadell non escondeu que a súa prioridade era "favorecer o debate" e "non permitir que entre a censura no Parlament".
"¿Como pode converterse a Mesa do Parlament nun órgano censor, que decida do que se pode falar e do que non?"
"O TC estaba a pedirnos unha cousa que é imposible. ¿Como pode converterse a Mesa do Parlament nun órgano censor, que decida do que se pode falar e do que non?", dixo a acusada, quen en todo momento limitou as súas competencias a un papel de arbitraxe fronte á soberanía da cámara catalá.
Nada, dixo, salvo o respecto aos dereitos humanos, pode condicionar nin pór límites á liberdade de expresión nin ao debate parlamentario, nin as sentenzas do Constitucional nin os informes dos letrados da cámara que, matizou, non son vinculantes.
Iso non significa que se poña por encima do Constitucional, ao que "respecta moitísimo", xa que "en ningún momento ningún membro da Mesa tiña na súa vontade desatender os mandatos do TC".
O que ocorre é que este órgano, dixo, politizouse, unha afirmación convertida xa nun slogan neste xuízo para xustificar a desobediencia ás súas advertencias. ela recibiu cinco.
Asegura que non suspendeu o pleno das leis de desconexión por respecto "á oposición"
Forcadell, en prisión desde marzo, xustificou que non suspendeu o polémico pleno do 6 e 7 de setembro –que aprobou as denominadas leis de desconexión– por respecto á oposición, cando precisamente os grupos non independentistas acúsana de pisar os seus dereitos como deputados.
E tamén se desmarcou por completo de calquera plan cara á independencia, para botar por terra o relato da Fiscalía, que ve en Forcadell á líder do alicerce lexislativo que dá soporte á folla de ruta independentista.
"Eu non participei nin dirixín ningunha estratexia á independencia, limiteime a cumprir co meu cargo como presidenta do Parlament", manifestou Forcadell, única acusada que non foi cuestionada polo documento Enfocats, a pesar de aparecer citada nel, e á que menos alusións á violencia fixo a Fiscalía.
Aínda que si que deixou claro o seguinte: "Estou disposta a renunciar ás miñas conviccións se comportan violencia".
Forcadell non despexou o enigma da procedencia das urnas do 1-Ou: "Non o sabe ninguén, gustaríame sabelo".
E da mesma forma adheriuse ao pensamento unánime do resto de acusados de que a DUI carece de consecuencias xurídicas pois o preámbulo da resolución do 27-Ou, que aludía á declaración unilateral de independencia, non se votou, só leuse.
Se Forcadell defendeu insistentemente o papel do Parlament que ela presidía como órgano "soberano", horas antes Jordi Cuixart dirixiu os seus esforzos a reivindicar o talante pacífico da sociedade catalá, en cuxo ADN, dixo, non está presente a violencia.
O líder de strong<> Òmnium Cultural, que leva ao redor de 500 días en prisión e enfróntase á mesma pena por rebelión, negou "rotundamente" calquera indicio de violencia aqueles días en Cataluña: "Nunca, nunca, nunca, nunca, nunca entenderemos a violencia como un elemento para comunicarnos co Estado".
Tras presentarse como "un preso político" encarcerado por ser "un activista social", pediu encadrar a manifestación do 20 de setembro fronte á Conselleria de Economía no "marco mental" correcto para que quede claro que alí "non houbo violencia" (clave para que se dea o delito de rebelión).
Non houbo nin "alboroto" nin "clima de crispación", afirmou, senón un "enfado e un descontento moi grande" pola actuación xudicial que se estaba despregando en Cataluña e que quedou eclipsada polos danos aos coches da Garda Civil alí estacionados, un "feito menor" que xa lamentou publicamente.
E se no 20-S non houbo violencia, continuou, si que a houbo, de xeito "desproporcionado" e por parte da Policía, o 1-Ou, un día no que, segundo el, levou a cabo "o exercicio máis grande de desobediencia civil que houbo en Europa", do que todos os españois terían que estar orgullosos, fronte " resolución inxusta" do TC, que suspendeu a lei de referendo.
Con todo, lamentou á súa vez "a dor" que sentiron ese día e que "vai durar xeracións": "A violencia da Policía, desproporcionada, sen ningún sentido, como acirraban aos axentes ao berro da "por eles", ¿a por quen ían, a por cidadáns como nós? Eu son fillo dunha murciana, eu tamén son medio español", sinalou.
