Un matrimonio de Valladolid e os seus once fillos sobrepóñense ao coronavirus

A primeira en enfermar foi a nai e, detrás dela, o resto da familia. Agora celebran que todos pasaron a enfermidade
Proc/JFIF/EFE-Calidad:Excelente
photo_camera Vecinos do Hospital de Continxencia na Feira de Valladolid aplaudindo. NACHO GALLEGO (EFE)

Trece almorzos na mesa, trece persoas fan quenda no baño e trece propósitos esperan para facer o día a día máis ameno. Un matrimonio de Valladolid e os seus once fillos pasaron o coronavirus e afrontan o confinamento en casa do xeito máis positivo posible: en familia.

Como un equipo de fútbol afrontaron a enfermidade, defendendo todos xuntos e celebrando vitoriosos cada vez que cesaban os síntomas nalgún dos membros, todos xa sans tras unha vitoria por goleada á Covid-19.

A primeira en enfermar foi a nai e, cando deu positivo no test, o pai xa se atopaba mal, polo que o illamento resultou imposible. Un a un, os nenos foron enfermando, aínda que en pouco máis de 24 horas atopábanse ben de novo, tras fases de febre, dor de cabeza e vómitos.

Os máis prexudicados foron os pais, Irene Gervas con fortes baixóns físicos que lle impedían saír da cama e en teoría sen problemas respiratorios, aínda que non descarta José María Cebrián, o seu marido, que os tivese e non o contase, xa que "as nais son doutra pasta". A el se lle custaba respirar, pero o peor foi "escoitar os choros" dos seus fillos e non poder axudar.

Por sorte e aínda que permanecen en vixilancia e con algún síntoma leve, xa están todos ben, a mellor noticia para celebrar este venres o 15 aniversario de Carmen, a filla maior. Esperan na mesa unha torta que deixou un familiar no ascensor e unha pirámide de dónuts, que tras soprar as candeas desaparecerá en menos dun minuto.

A situación coñécena ben porque é cuarto aniversario confinados tras as celebracións do 21, 24 e 27 de marzo e xa se pon fin a esta refacho de aniversarios á espera da seguinte, que chega en maio. Son días especiais porque por primeira vez vívenos os trece xuntos sen outros familiares, pero ao final axudan a romper a monotonía do confinamento.

Para soportar o resto de días, cada un ten designada unha tarefa do fogar alcanzable para coidar o piso de 170 metros cadrados con catro dormitorios, tres baños, un salón amplo e unha cociña xenerosa: "Grande para unha familia normal, un pouco xusto para nós".

A familia celebrou catro aniversarios en confinamento

Á tarefa súmase un obxectivo persoal que redunde no beneficio de todos. Por exemplo Carmen, a cumpleañera, só pode enfadarse unha vez ao día, así que "ten que aproveitar o momento". Un dos irmáns ten que berrar menos, outro non pode queixarse e ata hai outro cuxo obxectivo é non aburrirse.

"Todo o mundo sabe a tarefa que ten que cumprir e o obxectivo polo que ten que loitar. Evitamos que pase o tempo sen facer nada e así acabar no tedio e aburrimento, que ao final non é nada bo", comenta José María.

Para o abastecemento é "vital" a axuda de avós, tíos e primos, que deixan as bolsas no ascensor cando a compra é pequena. Nos envíos máis grandes o fillo maior, "encargado de Asuntos Exteriores", enfunda as luvas e a única máscara da familia para baixar a abrir a porta do garaxe e despois subir a carga.

É Fernando, de 14 anos, o segundo tras Carmen e ao que lle seguen Luís, de 12 anos; Juan Pablo, con 11; os mellizos Miguel e Manuel de 10 anos; Álvaro, con 8; Irene, Alicia e Helena, de 5, 4 e 3 anos de idade respectivamente e, para rematar, José María, o máis pequeno cos seus 18 meses cumpridos.

"Para nós é un privilexio ser moitos. Está a axudarnos a vivir isto mellor", explica José María Cebrián. Católicos practicantes, todos se xuntan mañá e tarde para rezar en familia e así apoiarse en Deus e na fe.

"Axúdanos a relativizar a situación, estamos aquí como outra tanta xente confinada. Sempre hai alguén peor que ti, xente que está a morrer soa. Rezar axúdanos moito a vivilo con calma, serenidade, bo humor e paciencia. Sobre todo, moita paciencia, porque aquí é fundamental", detallou.

Comentarios