O último sobrevivente español do campo de concentración nazi de Mauthausen, Juan Romero, faleceu este sábado na localidade francesa de Aÿ-Champagne aos 101 anos, segundo puido saber EFE este domingo.
Romero, nacido en Torrecampo (Córdoba) en 1919, foi testemuña e vítima dunha das maiores barbaries da Historia, o que marcaría a súa vida para sempre.
"Non se pode esquecer todo aquilo", contaba a finais de agosto nunha entrevista a Efe desde a súa casa, onde presumía dun estado de saúde considerable para a súa idade.
Segundo puido saber Ede, un amigo próximo de Romero notificou a súa morte á Embaixada de España en París e a membros do Goberno español, cuxa vicepresidenta, Carmen Calvo, rendeulle a finais de agosto unha homenaxe na localidade francesa na que refixo a súa vida tras saír do campo de concentración.
Tras alistarse nas filas republicanas e perder a guerra, cruzou a fronteira con Francia onde se alistou ao pouco tempo na Lexión Estranxeira e trasladouse a Alxeria.
Foi feito prisioneiro polos nazis e salvou a vida porque un soldado alsaciano convenceu aos seus captadores de que non fora el que debuxara unha fouce e un martelo e os baños da prisión, sendo Romero o principal sospeitoso.
OS RECORDOS PERSEGUÍANO. Pero non se librou do campo de Mauthansen, onde foi destinado ao servizo de acollida dos novos arrestados.
"Eu vía a toda a xente que entraba nas cámaras de gas. Algúns pasaban primeiro polo campo de concentración, pero outros levábanos ás duchas directamente desde o tren", recordaba Romero a Efe na súa casa en Aÿ-Champagne.
Cos ollos vidriosos, rememoraba un dos momentos que se lle quedou cravado do seu paso por Mauthausen: unha nena cuxa mirada inocente levou consigo ata a súa morte este sábado.
"Sorriume, a pobre, non sabía onde ía. Eu tiña ganas de abrazala, de bicala, pero sabía que se o facía, eu ía con ela á cámara de gas. Eran criminais. Ese recordo perseguiume toda a vida", contaba Romeu.
Recordaba tamén con total claridade as numerosas penurias que pasara na súa mocidade, tras loitar nas frontes de Guadarrama, Brunete, Guadalaxara e Teruel. "Teruel foi o máis terrible", dicía.
Tras a liberación do campo instalouse en Francia e atopou unha vida na Champaña onde coñeceu á súa esposa e traballou para unha das grandes casas deste coñecido espumoso.
Aínda que dicía sentirse tan francés como español, recoñecía que perdera moitos dos seus vínculos co seu país de orixe, os seus amigos, e falaba francés con maior fluidez que o castelán.
A súa saúde, aos 101 anos, era relativamente boa. Falláballe o oído e recibía a diario o seu tratamento contra a diabetes, pero pedaleaba a diario nunha bicicleta estática situada no corredor da súa casa. "Mantenme en forma", comentaba.
Estes últimos anos puido recibir en persoa as honras e recoñecementos que como vítima do franquismo e o nazismo tardaron en chegar.
En xuño, a Embaixada dedicoulle unha homenaxe en París xunto aos familiares do tamén recentemente falecido Rafael Gómez Nieto, integrante da Nove.
Romero non puido asistir por non pór en risco a súa saúde á súa elevada idade, en plena pandemia polo coronavirus.
Na recente homenaxe de agosto, Calvo díxolle: "A túa vida é das poucas que teñen pleno sentido. Tiveches o valor de saber cal era o teu lugar no mundo e con iso ofrecíchesnos aos demais un regueiro de horizonte e de orientación importantísimo. Es un exemplo admirable para moitos españois que hoxe nos miramos en ti".
En Twitter, o presidente do Goberno español, Pedro Sánchez, recordaba este domingo a súa heroicidade. "O meu recordo para un heroe do noso país que loitou contra o fascismo, polas liberdades e en defensa da democracia. Un abrazo aos seus familiares e amigos", escribiu Sánchez.
