Perfil | De Tetuán a Moncloa: un novo capítulo de resistencia do presidente

Pedro Sánchez, en mayo de 2019. ARCHIVO
photo_camera Pedro Sánchez, en maio de 2019. ARQUIVO

Tardou 254 días —os que leva en funcións desde os comicios de abril— e custoulle caro, cun Goberno de coalición con Podemos do que antes renegaba e un acordo con ERC. Pero ao final, Pedro Sánchez conseguiu o que quería e queda na Moncloa, tras ser investido polo Congreso, por unha marxe moi axustada, presidente do Goberno.

De novo a resistencia, esa da que tanto presume e coa que titulou as súas memorias (Manual de resistencia), tróuxoo ata aquí. Aínda que esta vez veña acompañada de todo tipo de vaivéns, con negociacións frustradas e eleccións repetidas, e de máis dunha renuncia, empezando pola de gobernar en solitario. 

Secretario xeral do PSOE tras gañar as primarias do partido en dúas ocasións —a primeira en 2014 e a segunda en 2017 cun regreso triunfal logo de dimitir por negarse a facilitar a investidura de Mariano Rajoy—, candidato á Presidencia do Goberno en catro eleccións e o único presidente da democracia que accedía ao cargo tras unha moción de censura. Unha carreira fulgurante que o levou ata este momento no que logra por fin, tras dúas investiduras erradas —en 2016 e o verán pasado—, que o Congreso o faga presidente pola vía ordinaria.

Así é que Sánchez chega a este punto tras atravesar etapas de altos e baixos na súa vida política. Aínda que o evento que marca a súa historia recente é a moción de censura de xuño de 2018 que terminou coa presidencia de Mariano Rajoy. O mandato durou pouco, porque apenas uns meses despois —tras non conseguir sacar adiante os orzamentos— convocou as eleccións do 28 de abril de 2019, nas que o PSOE foi o partido máis votado. Con todo, non conseguiu a investidura e formar Goberno.

Coa cuestión catalá, a crise migratoria e a exhumación de Franco como asuntos candentes, chegouse a unhas segundas eleccións o 10 de novembro. Nelas o líder socialista volveu erixirse como o político máis votado e iniciou negociacións para arribar ao momento no que chegou este martes.

O papel de cincenta encarnado por Sánchez colma unha traxectoria profesional na que alternou a súa dedicación á política, primeiro como concelleiro e logo como parlamentario e líder socialista, coa súa actividade de docente e economista.

Co felipismo en horas baixas, Sánchez revolveuse ante a posibilidade de que gañase a dereita e en 1993 deu o paso de afiliarse na agrupación socialista do barrio

"Podería ser o primeiro presidente do Goberno que sufriu o paro", profetizou Sánchez ao pouco de ser elixido, por primeira vez, secretario xeral do PSOE en xullo de 2014, remarcando que o seu non fora un camiño de rosas.

Madrileño do barrio de Tetuán e nacido un 29 de febreiro —o de 1972—, licenciouse en Ciencias Económicas e Empresariais na Universidade Complutense, logo de estudar no instituto Ramiro de Maeztu, de onde lle vén a paixón polo baloncesto e polo equipo do Estudantes, en cuxa canteira xogou ata os 21 anos. Aínda que optou polos números para labrarse un futuro, desde mozo inculcáronlle na casa o interese pola política.

O seu pai, Pedro, militante do PSOE, foi xerente do Instituto Nacional de Artes Escénicas e Música durante o goberno de Felipe González. A súa nai, Magdalena, funcionaria da Seguridade Social e universitaria tardía, contaxioulle a súa admiración polo primeiro presidente do Goberno socialista.

Co felipismo en horas baixas, Sánchez revolveuse ante a posibilidade de que gañase a dereita e en 1993 deu o paso de afiliarse na agrupación socialista do barrio, iniciando un camiño que xamais pensou que o levaría á Moncloa.

En xullo de 2014, foi elixido secretario xeral do PSOE tras derrotar nas primarias a Eduardo Madina e a José Antonio Pérez Tapias

Tras licenciarse na carreira en 1995 e facer a mili, apuntouse por primeira vez á lista do paro e obtivo un primeiro traballo nunha asesoría fiscal onde gañaba 40.000 pesetas en negro, como el mesmo revelou.

A falta de oportunidades tras facerse "especialista en enviar currículos", levouno a emigrar a Estados Unidos, onde traballou nunha empresa financeira de mozo dos recados levando papeis dun lado a outro.

De volta a Madrid, un amigo deulle un consello que supuxo outro fito na súa vida: "Se queres comprender o mundo actual, tes que ir a Bruxelas". Alí foise a cursar un máster en Economía Política Europea en 1997 que lle abriu a mente e permitiulle aprender idiomas —ten nivel fluído de inglés e manéxase en francés—.

"Pensaba que me interesaba o mundo empresarial, pero deime conta de que o que me interesaba era a política", confesou Sánchez, quen pouco despois traballou no Parlamento Europeo como asesor da eurodeputada socialista Bárbara Duhrkop e como xefe de gabinete do alto representante da Onu en Bosnia, o exministro de Exteriores Carlos Westendorp.

Derrotado en dúas eleccións xerais, a súa 'primeira vida' como líder do PSOE acabou convulsamente o 1 de outubro de 2016

Coa mochila chea de experiencias, regresou a España en 2000, onde volveu alistarse ao paro antes de traballar na Ocu. Os seus contactos abríronlle a porta de Ferraz, onde foi asesor de Economía da Executiva Federal entre 2000 e 2004, con José Luis Rodríguez Zapatero como secretario xeral. Ao tempo, estreouse como concelleiro en Madrid, onde mantivo a acta ata 2009.

Sen descoidar a súa faceta de economista, compatibilizou a actividade política coa de profesor asociado da Universidade Camilo José Cela (Madrid), onde se doutorou en 2012 coa cualificación de sobresaliente cum laude.

En setembro de 2009, con Rodríguez Zapatero na Moncloa, subiu un chanzo na súa carreira política ao pasar a ocupar o escano que deixou vacante o exministro de Economía Pedro Solbes. O seu primeiro paso polo Congreso permitiulle foguearse e gañar a confianza de persoas como Alfredo Pérez Rubalcaba, que o integrou no seu equipo na campaña electoral de 2011.

Ao non revalidar o escano, púxose a dar clases e a traballar como autónomo nunha consultora, pensando que, co PSOE na oposición, a porta da política volvía pecharse. Pero o destino fíxolle outra chiscadela e regresou ao Congreso en xaneiro de 2013 para substituír a Cristina Narbona.

Sen descoidar a súa faceta de economista, compatibilizou a actividade política coa de profesor asociado 

A finais dese ano, Rubalcaba encomendoulle percorrer España para informar as conclusións da conferencia política do PSOE e foi entón cando algunhas agrupacións o animaron a presentarse ás primarias para ser candidato a presidente do Goberno.

En xullo de 2014, foi elixido secretario xeral do PSOE tras derrotar nas primarias a Eduardo Madina e a José Antonio Pérez Tapias, e ao ano seguinte, foi proclamado candidato a presidente do Goberno xa sen rivais.

Derrotado en dúas eleccións xerais —cos peores resultados do PSOE—, a súa primeira vida como líder socialista acabou convulsamente o 1 de outubro de 2016 coa súa dimisión, logo do seu "non é non" á idea de apoiar a investidura de Rajoy. Volveu ao paro como paso previo ao seu novo asalto á dirección do partido e á Moncloa, con vitoria nunhas primarias fronte a Susana Díaz como paso previo.

Tras uns meses en á fronte do Goberno e unhas convulsas negociacións con Unidas Podemos despois das eleccións do pasado abril, Sánchez arriscou cuns novos comicios. Non lle serviron para sumar a ampla maioría á que aspiraba.

Agora tócalle dirixir un Goberno que será complicado por bipartidista e heteroxéneo e no que terá o seu socio preferente e ao mesmo tempo rival pola esquerda, Pablo Iglesias, como un dos vicepresidentes do seu próximo gabinete. Atrás quedarán esas noites de insomnio que aseguraba tería se permitía a Podemos ocupar asentos no seu Consello de Ministros. 

Casado e con dúas fillas
Sánchez está casado desde 2006 coa bilbaína Begoña Gómez, directiva dunha empresa que capta fondos para ONG e coa que ten dúas fillas, Ainhoa e Carlota. Gran namorado da súa familia, nela sempre dixo atopar o soporte para compensar o desgaste acumulado desde que saltou á primeira liña política. Outro dos seus aliados é o seu irmán, David, quen emprendeu un camiño profesional distinto para ser director de orquestra.

Comentarios