A historia de Javier Amado é o claro exemplo da superación e do desenvolvemento persoal. Hai un ano, este veciño de Marín e usuario da Asociación Xoán XXIII perdeu á súa nai, María, e, desde entón, meteuse nun túnel que parecía non ter saída. Aos seus problemas de mobilidade sumouse a súa o desánimo e a apatía, dúas cousas que lle levaron a afastarse das cousas que antes o facían feliz.
Javier deixou de participar nas actividades da asociación e empezou a entrar nunha burbulla da que non era capaz de saír. A súa relación cos seus compañeiros ía a menos e as súas ganas de rexurdir tamén.
Pero todo cambiou en maio, cando desde o colectivo pontevedrés animáronlle a saír a camiñar. Ao principio eran traxectos moi curtos. As rutas transcorrían por orillamar e cada día, tanto Javier como o seu monitor, Quique Abelleira, púñanse un obxectivo novo. Primeiro era chegar á ponte de A Barca, ao día seguinte ao das Corrientes, despois ao Burgo, e así ata o último, a pasarela da Illa dás Esculturas.
Aos poucos Pontevedra foise facendo pequeno e as metas de Javier ían en aumento, así que desde a Asociación Xoán XXIII decidiron pór en marcha un novo proxecto: Obxectivo Santiago.
"É unha iniciativa que se fai para mellorar a calidade de vida de Javier, para axudarlle cos seus problemas de mobilidade pero tamén co seu estado anímico", explica Quique Abelleira.
A partir de entón, cada semana, este marinense e un grupo de compañeiros da asociación realizan unha etapa do Camiño de Santiago. Entre eles, os seus dous bastóns, Quique Abelleira e Pancho de la Barreira, un bombeiro de Vilagarcía que, voluntariamente, converteuse na man dereita de Javier. A experiencia comezou a mediados de setembro en Pontevedra e, xuntos, levan xa sete tramos.
"O último día, quedamos a uns 16 quilómetros de Santiago, por A Picaraña (Padrón), e na seguinte etapa imos intentar chegar ata o Milladoiro. É a etapa máis complicada porque ten moitas costas, igual temos que dividila en dous días, vai depender das forzas de Javi", afirma Abelleira.
De media diaria, "se ten moitas costas, facemos uns 6 quilómetros por etapa, senón, se Javi vai ben podemos chegar a facer 11, case o dobre".
A pesar das dificultades, "Javi lévao moi ben, aínda que sempre ten que ir agarrado de dúas persoas e vai con paso curto, pero grazas a esta experiencia, mellorou mogollón a súa autoestima e o seu estado anímico, cambiou por completo a súa actitude, tanto como persoa como coa contorna".
Tanto é así, que grazas a este Obxectivo Santiago, Javi está a empezar a ser o que era antes do falecemento da súa nai, relacionándose máis cos seus compañeiros e recuperando o ánimo perdido.
"Este proxecto engloba tanto a idea de mellorar a súa capacidade física, como de superarse e que vexa que intentando facer as cousas, os retos conséguense. Pero é que ademais, tamén temos a intención de axudarlle a que interactúe máis cos compañeiros. En cada etapa, grazas a ir acompañado dos seus compañeiros e de voluntarios, Javi está a aprender a relacionarse máis coa xente", afirma o seu monitor.
Este é o claro exemplo de que, con esforzo e dedicación, conséguense as metas. De feito, é que este proxecto lles ensinou, tanto a Javi como a Quique, que os retos están para superalos, xa que nin sequera eles se imaxinaban, cando empezaron a camiñar, que chegarían ata aquí.
"Se mo preguntas na primeira camiñada, dígoche que non somos capaces de facer isto. Ao principio era moi complicado, Javi non o pasaba ben e cansábase moito pero o conseguimos. Agora cada etapa que cobre, valórao mogollón e ve que o pode facer", afirma Abelleira.
Ademais, Javi conta co apoio da súa familia e amigos, "que lle dan moito ánimo e iso reconfórtao e gústalle". Algo vital para que este marinense siga conseguindo todo o que se propoña.
"Teño moitas ganas de chegar xa a Santiago. A experiencia vai moi ben e nin eu mesmo me esperaba todo isto", explica Javi. "O que máis me está custando son as costas cara abaixo, ás veces póñome moi nervioso", recoñece este peregrino.
A pesar diso, nesta ocasión as ganas superaron aos medos e Javi está ansioso por chegar á capital galega e dedicarlle esta camiñada á súa nai. "O último día vou pór unha vela pola miña nai na Catedral".
