Non existe unha idade para facer o Camiño de Santiago. Demostrouno hai uns días unha parella de Granada que peregrinou cos seus nenos de catro anos e seis meses, e ratifícao hora Luis Canas López, un veciño de Cuenca de 93 anos que partiu de Sarria xunto ao seu fillo no que é xa o seu quinto periplo xacobeo.
Na súa mochila non só leva algúns útiles necesarios para a camiñada senón tamén, e sobre todo, "dúas cousas indispensables": ganas de facer o Camiño e forzas para acometer esta empresa. "Estoumo pasando estupendamente", asegura o nonaxenario, quen xa ten a mirada posta nunha sexta ruta.
O que posiblemente sexa un dos peregrinos máis lonxevos do Camiño Francés exerceu durante a maior parte da súa vida como funcionario das antigas cámaras agrarias e, unha vez xubilado, non perdeu o gusto por camiñar, polo contacto coa natureza e pola pesca, unha das súas grandes afeccións. "Sempre estivo moi activo fisicamente", explica o seu fillo, tamén de nome Luis Canas, bibliotecario no centro asociado da Uned de Cuenca e vicepresidente da Asociación de Amigos do Camiño nesta cidade.
Para Canas fillo, quen sente peregrino "os 365 días do ano", a ruta xacobea é unha enfermidade "crónica", pero que non ocasiona males senón beneficios. Nas últimas dúas décadas percorreu unhas 30 veces distintos camiños e, desde 2009, non falta ningún Nadal á súa cita co Apóstolo, previo traxecto a pé entre O Cebreiro e Compostela, con parada en strong <>Sarria para comer o polbo na feira do 27 de decembro.
Neste caso, a paixón non se transmitiu de pais a fillos, senón que fixo o traxecto inverso. Foi el quen lle pasou ao seu proxenitor a espiral xacobea e, con 80 anos, acometeu a súa primeira peregrinación desde Sarria. A experiencia foi tan positiva que continuou con 83 polo Camiño Portugués, con 87 polo do Norte e con 90 anos polo Primitivo. Aquela vez "chegou a Santiago moi sobrado, creo que ata o punto de que se desmotivó. En plan un pouco fanfurriñeiro, dicía que igual repetía aos 95", recorda o fillo entre bromas.
ANO SANTO. Pero non fixo falta esperar tanto. Co Ano Santo como aliciente e tras unha pandemia que incrementou "as ganas de aire puro logo de tantas catro paredes", os dous Luis Cañas partiron o pasado domingo desde Sarria seguindo de novo o Camiño Francés. Teñen os aloxamentos concertados con antelación e cobren etapas de entre 10 e 17 quilómetros ao día, portando cada un unha mochila. "O meu pai leva cousas básicas como un forro polar, un chubasquero e unha botella de auga, porque para el facelo sen mochila era como unha ofensa", comenta Canas fillo.
Ambos foron recibidos en Sarria polo presidente da Asociación de Amigos do Camiño na Comarca, Jorge López, para quen é "un pracer e un orgullo ver non Camiño a unha persoa de tantos anos e de tan lonxe". Admirao, especialmente, a vitalidade e o espírito novo do peregrino. "Iso é moito de valorar", di.
Onte, camiño de Palas e tras completar as primeiras etapas, o nonaxenario aseguraba sentirse "estupendamente". "Vou moi ben e non me doe nada. Os pés lévoos perfectos. Non me podo queixar para os anos que teño. Estou seguro de que chegarei ao destino. Non quedarei polo camiño, desde logo", afirmaba.
Luís Canas goza especialmente das paisaxes do Camiño. "O que máis me gusta é cando vén un chairo cun bosque, porque cando vas costa arriba non ves máis que o chan. Os chairos son preciosos e máis con estas árbores marabillosas que non se atopan así como así. Cando vou por algún bosquecillo é cando verdadeiramente gozo", sinala.
O peregrino atópase máis que animado e con ganas de volver repetir. "A miña intención é que este non sexa o meu último camiño. Depende de como me atope de forzas, se sigo así dentro de dous anos creo que o podo facer outra vez. Non creo que sexa o último e iso espero", di. O domingo chegarán a Compostela e, ante o Apóstolo, dará grazas "por deixalo vir ata aquí".
