A uruguaia Ida Vitale, referente para poetas de todas as xeracións, gañou este xoves o Premio Cervantes 2018, un galardón que saltou costumes ao recoñecer a unha muller escritora, a quinta en máis de 40 anos, e ao non respectar a lei non escrita de alternancia de premiados entre España e Latinoamérica.
O ministro de Cultura e Deporte, José Guirao, anunciou este xoves o fallo do xurado do Premio Cervantes, o máximo galardón das letras en castelán e dotado con 125.000 euros, que recoñeceu a traxectoria poética e intelectual de primeira "orde" de Ida Vitale (Montevideo, 1923).
A académica Carme Riera presidiu o xurado que decidiu conceder por unanimidade o premio a Vitale "pola súa linguaxe, unha das máis destacadas e recoñecidas da poesía hodierna en español, que é ao mesmo tempo intelectual e popular, universal e persoal, transparente e fonda. Convertida desde hai un tempo nun referente fundamental para poetas de todas as xeracións e en todos os recunchos do español".
Trátase da quinta muller que gañou o Premio Cervantes, tras a españolas María Zambrano (1988) e Ana María Matute (2010), a cubana Dulce María Loynaz (1992) e a mexicana Elena Poniatowska (2013), unha baixa porcentaxe de escritoras que foi recordada este xoves durante as deliberacións do xurado.
E unha das poucas ocasións dos últimos 20 anos nas que non se cumpriu esa regra "non escrita" de alternar ambas as beiras do Atlántico á hora de conceder o premio, xa que o nicaraguano Sergio Ramírez foi o gañador do pasado ano e, segundo esa orde, correspondeulle a un escritor español en 2018.
Crítica, ensaísta e tradutora, a recentemente galardoada pertence á xeración dourada da gran literatura uruguaia dos anos 40, posúe o Premio Reina Sofía de Poesía Iberoamericana (2015) e hai apenas dous meses foi recoñecida co Premio Feira Internacional do Libro de Guadalaxara (FIL) de Literatura en Linguas Romances 2018 por enriquecer a lingua española".
Elegante, lúcida e culta, Vitale, que segue escribindo ás súas 95 anos, tivo sempre como referente e pai poético a Juan Ramón Jiménez. A súa poesía iniciouna en 1949 coa "luz desta memoria", ao que seguiu Palabra dada (1953), Cada un a súa noite (1960) ou Paso a paso (1963). Despois chegarían outros moitos outros títulos de poesía e ensaio e recoñecementos.
