0-0. Noite de frustración ofensiva no Wanda Metropolitano

O derbi pola cima da liga terminou en nada, nun empate sen goles e unha noite de frustración ofensiva no Wanda Metropolitano para o Atlético e o Real Madrid, á espera de partidos máis próximos ao nivel que desprenden os seus xogadores, con menos respecto e máis voracidade, cando xa non haxa ningunha escusa.

Realmente, só unha ocasión real puido cambiar o destino dun partido con pinta de empate case ao longo dos 90 minutos; o cabezazo de manual que conectou Karim Benzema ao que se estirou Jan Oblak para deixar todo como estaba, dentro do previsto na lousa. Quen non arrisca, non gaña. Non o fixo ningún dos dous.

Son xa tantos e tantos derbis na era Diego Simeone, este sábado xa polo 30, tan decisivos moitas veces, con tanta responsabilidade como respecto, que se transforma nun exercicio de sumo coidado táctico; un xogo de erros no que ninguén asume máis innovación da estritamente necesaria nalgún momento puntual.

Está tan medido todo, cada sector, cada posición, cada mecanismo, que o máis mínimo detalle cámbiao todo. Altera o plan ou reafírmao. Calquera descoido, calquera imprecisión, é a invitación que agarda á espreita o adversario, desde dúas formas, estruturas e perspectivas diferentes por características e ideas.

O Atlético visionou o derbi desde a verticalidade e a saída rápida. Sen despregar o vertixinoso despregamento que lle ofrece un lateral como Renan Lodi, pero coa profundidade de Kieran Trippier, o caneo de Víctor Machín, 'Vitolo', e a referencia que supón en ataque Diego Costa, tamén aínda fose da súa mellor versión. O mellor foi Thomas en todo o primeiro acto. Logo decaeu no segundo.

A súa intensa posta en escena angustiou uns minutos ao Real Madrid, que entendeu o ataque, en cambio, desde o poder paciente da pelota. Pola precisión que teñen os seus xogadores e polo talento de Benzema, a rapidez de Bale e a axilidade de Hazard. Aínda se espera moitísimo máis do belga, máis aparente que desbordante arriba.

Tamén de Joao Félix, intermitente como en todo este inicio do curso. Non aparece todo o que debería, se cadra tamén porque aos seus compañeiros fáltalles a visión de xogo para atopalo entre liñas. Nin no derbi foi tan concluínte como outras veces. A súa primeira ocasión ás costas da defensa, que moitas veces é gol, foi un tiro cruzado que nin sequera lle esixiu moverse a Courtois. A segunda foi máis cerca, nun bo intento desde fóra da área.

Un partido equilibrado, dentro desa calma tensa que sostén a atención na que se move ultimamente cada duelo entre ambos, cunha lectura por momentos máis próxima á realidade do Real Madrid e outras veces do Atlético, que provocou un par de contragolpes con dúas entregas erradas impropias deste nivel. Non o aproveitou Bale. Toni Kroos foi moito máis concreto: dous tiros e dúas paradas de Oblak.

Ao intermedio, unhas molestias na coxa apartaron a Vitolo do resto do partido. A substitución foi Correa. O imprevisible nun choque demasiado previsible, que non se moveu apenas desa sensación tampouco na continuación. Nin por parte do Atlético nin por parte do Real Madrid. Gañar a liga, o destino final, esixe moito máis.

Por exemplo, que as ocasións non sexan só unha excepción, aínda que a dificultade que leva desequilibrar defensas tan capacitadas sexa indubidable, ou que Bale e a axitación de Correa, protagonistas das escasas opcións no primeiro cuarto de hora da segunda parte, non terminen tan lonxe do obxectivo. As do galés foron ás nubes; a do arxentino, de cabeza, por encima do traveseiro.

Algo na nada ofensiva na que se moveron os dous equipos, que nin a balón parado propuñan o suficiente para desfacer un 0-0 á hora de xogo con pinta de irremediable.

Quizá pensou entón Simeone que mellor un punto que nada, aínda que tampouco houbese rastro de nada do Real Madrid en ataque. Entrou Marcos Llorente e marchouse Joao Félix. Saíu Luka Modric por Fede Valverde. O partido estaba pendente dunha individualidade entre tanto atasco, ou nulidade, ofensiva, camiño do tramo definitivo.

Tívoa Karim Benzema, cun cabezazo que tiña pinta de gol, salvo para Oblak, que se estirou para repeler a mellor oportunidade do encontro, case a única na súa verdadeira expresión, nunha noite de frustración para os dous equipos, empatados 0-0 e por consolidar.