A fortuna que lle deu as costas a Julen Lopetegui premiou a Santiago Solari pola súa aposta por Vinicius, o futbolista que a base de descaro sacou ao Real Madrid do sufrimento eterno en Liga, e castigou cun disparo que rexeitou nas costas de Kiko Olivas, a un gran Real Valladolid.
Vinicius, o futbolista diferente dun persoal pouco reforzado, devorou os 17 minutos que recibiu Solari para cambiar o rumbo dun partido que ía encamiñado a un novo tropezo madridista. O Valladolid estrelara dous disparos na madeira e só o descaro do mozo brasileiro, sacou o medo do corpo do madridismo. Unha afección que sinalou culpables.
Resucitar a un equipo en caída libre e que non atopa a súa identidade, non é unha tarefa que se logre con rapidez. A reacción en Copa do Rei mostrou orgullo da segunda unidade. En Liga non ía ser tan sinxelo. O rival xa non era un Segunda B. O Real Valladolid confirmou no Santiago Bernabéu as boas sensacións que lle colgan o cartel de equipo revelación.
A confianza dos madridistas está polos chans. As súas intencións son boas pero calquera indicio de dúbida devólvelle á desconfianza e a inseguridade. Solari cargábase a Isco para premiar a Asensio, quen tras un arranque con forza instalábase de novo na intrascendencia. A súa 1-4-2-3-1 daba máis liberdade a Modric e contacto co balón, Bale de novo na dereita cun novo adestrador. Unha posición na que só se ve o galés, que ten máis continuidade cando asoma pola esquerda, a súa zona natural.
Benzema buscaba o gol cun disparo próximo ao poste, Asensio metía un centro con aroma de gol e Bale cabeceaba outro con perigo. Era o inicio cun Real Madrid dominador, instalado en campo rival, que daba amplitude con dous extremos pegados ao cal. Bale frearía as incorporacións de Odriozola. Faltaba algo de velocidade no toque e o Valladolid ía gañando boas sensacións.
Aguantou o equipo de Sergio sen sufrimento a procura dun gol madridista e, tras un croque de Casemiro que detiña un seguro Masip, adiantaba metros para instalar a desesperación na bancada. O momento baixo de Nacho e Sergio Ramos, ao que acompañou algún asubío cada vez que tocou o balón, aproveitárono os xogadores de ataque do Valladolid.
Con pouco, como calquera equipo que este curso pasou polo Bernabéu, xerou moito perigo. Leo Suárez deixaba só a Antoñito ante Courtois. Escorado á esquerda xutou arriba e non atopou porta. Media hora de tregua na bancada do Bernabéu que estalou en asubíos contra os seus xogadores tras un disparo cruzado de Toni Vila e a terceira consecutiva de Ünal, a pracer, de cabeza con todo para marcar ante Nacho resignado. O seu croque non atopou porta.
A reacción de Solari foi mandar a Bale á esquerda. Xa estaba sinalado pola bancada por un xesto que non soporta o madridismo, non ir a un balón dividido. A súa reacción foi xogarse o tipo para rematar un centro lateral cun escorzo. Nada evitaría a sonora pitada ao descanso.
O reencontro do Real Madrid coa vitoria cinco xornadas despois, sentenciouno Ramos tras un penalti a Benzema
Sen o escudo de Lopetegui xa para os xogadores, o quejido da bancada esperaba unha resposta en entrega e de novo o Real Madrid reencontrouse co seu principal problema da tempada: a falta de pegada. A impulsos encerrou ao Valladolid e Casemiro foi o que máis perigo creou. Outro croque e un disparo desde o frontal ante o que se luciu Masip coa súa estirada. Importoulle pouco a Solari que substituíu ao brasileiro aos 56 minutos para dar paso a Isco.
Sen a figura de centrocampista destrutivo en fronte, o Valladolid que transitaba polo momento de máis sufrimento, atopou o espazo para correr e castigou calquera perdida do Real Madrid. Alcaraz sacaba da nada un lategazo envelenado que repelía o traveseiro, Courtois sacaba unha man abaixo a un disparo axustado de Toni Vila que tamén se estrelaba co traveseiro nun gran disparo desde o frontal.
O aviso do equipo valisoletano non atopou o premio do gol ante un Real Madrid que xa ía sen rede, no arame en cada acción, mostrando a falta de confianza que lle instala na metade da táboa. O madridismo baixaba o pulgar no xuízo a Bale, substituído, e levantábao a Vinicius, o portador da ilusión.
Solari encomendábase a Vinicius e o rapaz respondíalle. Coa velocidade que lle falta ao resto, encarou aos rivais con descaro, marchouse e pegoulle con fe. A fortuna do seu lado, golpeou nas costas de Kiko Oliva e o balón aloxouse na rede.
O reencontro coa vitoria do Real Madrid tras cinco xornadas, sentenciouno Ramos tras un penalti a Benzema. O capitán golpeou con calidade, dun toque suave que contrastou coa súa celebración. Rabia ante os que lle sinalaron e un escudo que non se mancha. Solari, coa fortuna que lle faltou a Lopetegui, estreouse no Bernabéu con vitoria repleta de sufrimento.