4-2. Francia impón a lei do máis forte

Vinte anos despois de logralo no seu templo de Saint Denis, con Didier Deschamps como capitán e con Zinedine Zidane de gran figura, Francia impuxo ante Croacia a lei do máis forte para converterse por segunda vez na súa historia en campioa do mundo, esta vez en Moscova.

O coliseo do Luzhniki foi o magno escenario dun cambio de orde, quizá de estilo tras o bo gusto do xogo combinativo de España en 2010 e de Alemaña en Brasil 2014. Na Eurocopa 2016 Portugal superouna con esta mesma medicina.

Francia liderou un modo que aposta máis pola firmeza defensiva, pola orde, o equilibrio, o aproveitamento ao máximo do balón parado e a vertixe dese mozo descarado que se chama Kylian Mbappe xunto ao 'principiño' Antoine Griezmann, convertido en novo rei. Xa logrou o que outros grandes astros como Leo Messi, Cristiano Ronaldo e Neymar, a cuxa mesa quería sentar, non conseguiron.

Croacia non decepcionou, nin moito menos. Xogou as súas armas con todo o que o corazón lle deu tras o gran desgaste acumulado, pero un tanto en propia meta e un gol de penalti sinalado a través do VAR dinamitaron a súa moral. Co terceiro tanto, premio ao bo traballo de Paul Pogba, xa se veu abaixo. A montaña era demasiado alta como para pensar na fazaña.

Didier Deschamps cumpriu co previsto. Formou co once de gala, o esperado, o que tan bos réditos deulle ao longo do torneo. O do músculo na medular, a vertixe de Mbappe, a calidade de Griezmann, o traballo de Giroud e a firmeza atrás. O do bloque, en definitiva.

Zlatko Dalic tamén achegou polo seu equipo titular despois de que nas últimas horas especulouse coa baixa dalgúns dos heroes, principalmente a de Ivan Perisic, determinante na semifinal ante Inglaterra e que parecía que non chegaría a tempo.

No taboleiro do Luzhniki, polo tanto, estaban postas todas as primeiras pezas, as que marcan os diferentes estilos e os modelos que levaron ata aquí a estas dúas escuadras para renovar o panorama futbolístico mundial.

Deschamps e os seus homes aseguraban que aprenderan os erros que lles custaron hai dous anos o título continental en casa e que iso lles levaría á súa segunda coroa universal vinte anos logo de gañala en Saint Denis.

Dalic e a súa armada de irredutibles xa fixeran historia, pero querían agrandala e entrar no olimpo dos campións mundiais para escribir a páxina máis dourada, tamén vinte anos despois de que a xeración do 98 que lideraban Davor Suker, Zvonimir Boban e Robert Prosinecki acabásense colgando o bronce tras caer precisamente ante Francia.

A pesar da teórica maior fatiga de acumular tres prórrogas, é dicir, xogar un partido xogado máis, Croacia asumiu o seu rol. Foi valente. Non dubidou en levar as rendas da final. Francia, encantada, entregou o balón aos Modric, Rakitic e compañía, á espera de enganchar unha contra ou un balón parado.

Non necesitaban os 'bleus' ser dominadores do partido. O único que precisaban era ese balón cerca da área de Danijel Subasic. Aínda sendo aparentemente inferiores atopárono, como en anteriores partidos. Griezmann botou a falta e un toque desafortunado de Mandzukic, o home que situou a Croacia na loita pola gloria, meteuse o primeiro autogol na historia das finais e adiantou a Francia.

Croacia está sobrada de orgullo e corazón. Pero tamén de calidade. Aínda que pareceu acusar o mazazo tardou tan só dez minutos en devolver o golpe. Outra falta, botada cara á dereita por Modric, toque de cabeza cara a dentro da área, Vida baixou o balón cara atrás e Perisic fixo o resto cun recorte e un disparo cruzado (m.38).

Para a súa desgraza Francia rapidamente atopou un saque de esquina. Griezmann botouno e o propio Perisic desviou de novo a córner. Os franceses reclamaron man mentres Pitana daba continuidade ao choque inicialmente. En cambio, desde o VAR avisáronlle que algo ocorrera. O colexiado arxentino atendeu a situación e acabou por decretar pena máxima, a primeira nunha final na historia do videoarbitraje. O dianteiro do Atlético de Madrid non o desaproveitou ante un 'parapenaltis' como Subasic.

Sen facer nada extraordinario, Francia volvía tomar a dianteira e castigaba a unha Croacia que asumía como podía o novo directo á liña de flotación e que aínda así aínda soñaba, pero unha intervención de Lloris a un tiro de Rebic impedíalle facelo con fundamento.

Unha galopada de Mbappe abortada por Subasic deu paso ao salto ao campo de catro 'espontáneos' rapidamente reducidos e a outra cabalgada do xogador do PSG que acabou con gol de Pogba (m.59).

Croacia era un púxil ao bordo do k.o., a mercé da vertixe dos 'bleus'. Mbappe aproveitouno de inmediato con outro lategazo. 4-1 con máis ve vinte minutos por diante. A final estaba decantada moito antes do esperado.

Pero un clamoroso erro de Hugo Lloris ante Mandzukic, que nunca perdoa unha carreira e un intento de presión, permitiu ao dianteiro do Juventus dar unha mínima luz de esperanza ao cadro balcánico, e restar tranquilidade a Francia, sabedora que Croacia, que estivo preto da eliminación na previa e sufriu como o que máis nesta Copa do Mundo, acaba volvendo sempre.

Esa fe inquebrantable é a que mantivo vivo o partido ata o final. Outro equipo caería ata sonoramente goleado e golpeado. Croacia, nun día nin moito menos brillante dos seus grandes motores futbolísticos, Modric e Rakitic, non se rendeu nunca. O conxunto ajedrezado caeu, pero o fixo con honra e facendo historia.

O de Francia ten moito mérito. Efectivamente aprendeu a lección de Portugal. Demostrouno en todo o torneo. Deschamps, que se une ao grupo de Mario Zagallo e Franz Beckenbauer como únicos que se proclamaron campións mundiais como xogadores e adestradores, soubo recompor a figura dun conxunto armado, un bloque sólido con esas doses de gran calidade e eficacia que son imprescindibles para facer algo tan grande como gañar un Mundial.