O home que estivo detrás dos seis títulos oficiais do Deportivo (unha Liga, dúas Copas e tres Supercopas), Augusto César Lendoiro, non ten dúbida: queda coa liga, da que este martes se cumpren vinte anos e que celebrou coa "maior festa" que viviu na Coruña, aínda que, como partido, rescata o do Centenariazo ante o Real Madrid.
Pasaron dous decenios daquilo, pero para o piloto que comandaba a nave branquiazul "parece que foi onte". Ten moi frescas todas as imaxes daquel 19 de maio do ano 2000 en que o club galego proclamouse campión e recórdaas nunha charla con Efe.
Antes do partido ante o Espanyol que lle deu o título, estaba "ilusionado, pero medorento" porque en 1994, tamén na última xornada, vira ao seu equipo perder unha Liga en Riazor, cun penalti que Djukic fallou no tempo de desconto.
Lendoiro non quería que se repetise o tropezón e rompeu unha das súas regras nas semanas previas ao encontro que pechou o campionato. "Soamente baixei unha vez na vida a un vestiario nun adestramento e foi unhas xornadas antes de finalizar a liga", confesa.
"Fun porque estaba a ver que ía ocorrer algo parecido ao do ano 94. O equipo estábase desfondando porque non aguantaba a tensión. Recordo dicirlles que eramos favoritos, o mellor equipo, co mellor calendario e tiñamos todo a favor", revela.
Posiblemente pasounos iso que nos ocorre aos galegos, que se podemos saltar 2,40 metros dicimos que saltamos 2 porque así non fallamos nunca
A aquel vestiario que comandaba Javier Irureta deixoulle claro que ese título "só podíao "perder" o Deportivo. Palabras ás que resta transcendencia: "Non creo que aquilo valese para máis que apontoalo".
A pantasma do 94 intimidáballe, pero non apareceu no 2000. "Todo era ilusión na cidade e ao final houbo sorte e acerto", explica Lendoiro, orgulloso de que o Deportivo e A Coruña cobrásese "un pouco" o que lle debía" o fútbol. Ao botar a vista atrás, considera que podía chegar algún campionato "máis". Faltou que o colectivo o crese; el estaba convencido.
"Posiblemente pasounos iso que nos ocorre aos galegos, que se podemos saltar 2,40 metros dicimos que saltamos 2 porque así non fallamos nunca. Creo que nos faltou, non precisamente a min, que son un gañador nato e, se perdo, non pasa nada, ese sinal de dicir: podemos ser campións e non só no ano 2000", afirma.
Aínda así, aquel título permitiulle sacarse unha espiña. "Polo menos cumprimos con ese obxectivo, aínda que só fose unha vez, de estar no medalleiro histórico dos grandes clubs españois", apunta.
Como sucedeu coa Valencia no 94, naquela Liga que tiña na súa man o Deportivo e acabou nas do Barcelona, Lendoiro está seguro de que "o Espanyol estaba primado" na cita de Riazor, ata o punto de que, segundo el, naquel "gran persoal" que gañou a Copa, "algúns" ingresasen "máis" por superar ao Dépor que "por toda a tempada".
O minuto final do partido co Espanyol foi patético, de enorme tensión para min
Donato adiantou ao Deportivo nos primeiros minutos e Makaay anotou o segundo antes do descanso. "Pero quedaba moito o partido e a pantasma do 94 roldaba pola cabeza ata o final", admite o expresidente, que incluso sentiu medo cando o partido expiraba.
"O minuto final foi patético, de enorme tensión para min. A Naya, o speaker, un fenómeno, ocórreselle dicir que por favor a xente non sáeche ao campo. Nada máis dicilo, todo o mundo saltou ao céspede e durante uns segundos tiven o temor de pensar: ¿e se se lle ocorre ao árbitro suspender o partido e por invasión do terreo de xogo xa nos somos campións?".
Aquela invasión de campo tivo a súa parte boa para Lendoiro. Non lle deu "tempo a baixar ao vestiario", onde os xogadores se tiñeron de louro. Así que celebrou ter que quedar no palco: "Sabía que, se baixaba ao vestiario, ou che levabas a gran ducha, ou o cava, a champaña ou a gasosa, pero ías terminar moi mal".
Despois, unha longa noite. "Foi unha festa incrible, a maior festa histórica que recordo na Coruña, e xa vou camiño dos 75 anos. Pode ser, porque esa non a gocei, como a da vitoria de María Pita (defendeu á Coruña dos británicos no século XVI), pero unha moito máis festiva e sen tanto risco de sangue como a outra", precisa entre risas.
Él, xunto á súa muller, aguantaron, como adoitan facer -di-, ata o final da festa nocturna, ás 11 da mañá do día no que os festexos regresaron con outro paseo pola cidade con final, precisamente, na Praza de María Pita. "Foi un momento verdadeiramente deses que che quedan gravados na vida", resume.
Para el, que celebrou os seis títulos que ten o club, a liga é "o mellor, sen ningunha dúbida", e só podería habelo superado a liga de Campións, que viu "moi preto" dúas tempadas. Nun nivel inferior, a épica da primeira Copa do Rei, con diluvio "universal" que obrigou a disputala en dous días, e a do Centenariazo, ante o Real Madrid.
O nivel que tiña a liga naquel momento non tería absolutamente nada que botar en falta á actual
"Para min, ese foi o partido máis significativo da historia da Coruña porque lle gañas, na súa casa, no seu centenario e no da Copa, ao equipo recoñecido pola FIFA como o mellor do mundo. Iso queda aí, pero non hai que esquecer que a liga é a liga. O título máis importante é a liga e o partido máis importante, o 'Centenariazo'", insiste.
Ao seu xuízo, conquistar o título con 69 puntos, a cantidade máis baixa co triunfo a tres puntos, non lle resta valor; ao contrario. "O nivel que tiña a liga naquel momento non tería absolutamente nada que botar en falta á actual. Por iso todo o mundo perdía puntos en moitos sitios", explica Lendoiro, que recorda que ese ano baixou o Atlético cun "grandísimo equipo".
O expresidente deportivista, defensor de que o que non arrisca non gana, considera que "a día de hoxe" sería "máis fácil" xestaa do Deportivo naqueles anos de gloria "pola distribución dos recursos derivados dos dereitos televisivos".
"Naquel momento se o Madrid ou o Barcelona cobraban 170 millóns; o Dépor, a décima parte. Hoxe, o subcampión cobra unha cifra próxima á do campión e o terceiro, tamén. Iso, unido ao derivado da Champions, podería situar ao Deportivo da miña época hoxe en día en 400 millóns de orzamento e permitiríache loitar de ti a ti con calquera club", argüe.
Por iso, anuncia, quen llo expoña de verdade pode conseguir grandes logros". A saber o que el conseguiría con esa cifra de negocio.
"Él estaba encantado"
"Eu intentei fichar a Aragonés, foi antes de fichar a Irureta. Él estaba encantado de vir. A súa filla estaba na Coruña e el estaba tolo por vir, pero o seu representante pediume unha cantidade verdadeiramente insuperable e inadmisible pera a economía do Deportivo e non puidemos facelo", confesa o exdirigente.
Coas ganas
Lendoiro recoñece que "sempre" quedou "coas ganas de ter a Aragonés" á fronte do persoal do Deportivo. "Levámonos moi ben e recoñecémonos moitas cousas. Era especial e espectacular en todos os aspectos", eloxia o expresidente deportivista.
Valerón e Fran
Lendoiro avalou a volta de Juan Carlos Valerón ao club, que sonda a súa incorporación para a canteira, e ve máis difícil de encaixar a de Fran González, de quen dixo que se se esixiu" como agora lle esixe ao seu fillo Nico, sería outro Luís Suárez ou Amancio Amaro, tamén coruñeses.Permanencia
Lendoiro móstrase "convencido", nunha entrevista con Efe, de que "o Deportivo por historia, pola ilusión de todo o mundo, pola enorme e extraordinaria afección que ten", vaise a salvar "" e non caerá a Segunda B.
