A moción de censura contra Bartomeu e a súa directiva supera o corte de firmas

É a terceira en toda a historia do FC Barcelona
Josep Maria Bartomeu, en el palco del Camp Nou durante el partido entre el FC Barcelona y el Sevilla FC. ALBERTO ESTÉVEZ (EFE)
photo_camera Josep Maria Bartomeu, no palco do Camp Nou durante o partido entre o FC Barcelona e o Sevilla FC. ALBERTO ESTÉVEZ (EFE)

Os impulsores da moción de censura contra o presidente do FC Barcelona Josep Maria Bartomeu e a súa xunta directiva conseguiron este mércores o obxectivo de sumar 16.521 firmas válidas e así esta converteuse na terceira da historia do club que superou o corte das firmas.

PRIMEIRA MOCIÓN. A primeira que logrou o obxectivo foi a pioneira, impulsada polo Elefant Blau en 1997 contra Josep Lluís Núñez. Entre as caras visibles da plataforma houbo nomes que máis tarde collerían moito protagonismo en clave azulgrana como Joan Laporta (o responsable xurídico xunto a Sebastià Roca), Alfons Godall, Albert Vicens, Albert Perrín, Agustí Benedito ou Jacint Borràs. Tamén houbo outras, como Armand Carabén, que xa pertenceran ao club.

eles estaban convencidos de que Núñez pretendía converter o Barça nunha Sociedade Anónima Deportiva, e ese foi o principal motivo para impulsar a moción.

Entón os estatutos da entidade azulgrana non deixaban claros os pasos a seguir no proceso e tivo que intermediar Jaume Alonso-Cuevillas, decano do Colexio de Avogados de Barcelona, para que o club dese por suficientes as 5.664 firmas válidas das 6.014 presentadas (unha delas foi a de Johan Cruyff), máis do 5% do censo electoral do club, e celebrásese un referendo.

Na votación, que se celebrou en marzo de 1998, Núñez gañou holgadamente (24.863 votaron a favor da súa continuidade e 14.358 a favor da súa dimisión) e seguiu presidindo o Barcelona ata que dimitiu no ano 2000 como consecuencia dunha crise deportiva e da presión que seguiu exercendo o Elefant Blau desde a oposición.

SEGUNDA MOCIÓN. Curiosamente, a segunda moción de censura da historia do club que logrou superar o corte de firmas sufrírona algúns dos nomes que tiraran cara a adiante a de Núñez. Esta empezou en maio de 2008, cando Laporta presidía o club e acababa de encadear dous anos en branco.

Os impulsores da moción, Oriol Giralt e Christian Castellví, consideraron que esa deriva deportiva do club, xunto con diferentes temas extradeportivos como a baixada de pantalóns do presidente no aeroporto do Prat ou o seu comportamento pouco ético no palco de Old Trafford, eran suficientes motivos para levala a cabo.

Giralt e Castellví superaron con fartura as 5.882 firmas necesarias e conseguiron 9.145 válidas. O referendo celebrouse en xullo e os impulsores estiveron moi preto do 66,6% dos votos necesarios en contra de Laporta e a súa xunta directiva para que se visen obrigados a deixar o mando do club. Finalmente lograron 23.870 votos (un 60,6% do total).

Esa cifra non foi suficiente para forzar a dimisión do presidente, pero si para que oito dos seus directivos decidisen abandonarlle: Albert Vicens, Marc Ingla, Ferran Soriano, Clàudia Vives-Fierro, Josep Lluís Vilaseca, Xavier Cambra, Antoni Rovira e Evarist Murtra.

A seguinte tempada o Barcelona conquistaría por primeira vez na súa historia o triplete de Liga de Campións, Liga e Copa do Rei con Pep Guardiola no banco. Nas eleccións do 2010 os estatutos non permitirían a Laporta volver presentarse como candidato ao cumprir dous mandatos seguidos, e o seu golfiño, Jaume Ferrer, tan só lograría 6.168 votos nuns comicios nos que Sandro Rosell vencería con 35.021.

Agora os tres precandidatos (Jordi Farré, Víctor Font e Lluís Fernández Alà) e os oitos grupos de opinión (Manifest Blaugrana, Seguiment FCB, Cor Blaugrana, O Senyor Ramon, A Resistencia do Palau, Compromissaris FCB, Dignitat Blaugrana e Noies Barça Twitter) atópanse ante o obxectivo de conseguir levar unha moción ata as súas últimas consecuencias por primeira vez na historia do club: gañar o referendo e así obrigar a abandonar a xestión do FC Barcelona a Bartomeu e á súa xunta directiva.

Comentarios