Nin unha soa ocasión tivo o Atlético de Madrid en 94 minutos contra o Vilarreal, que o anulou sen remisión, apagado de principio a fin polo detallado e certeiro plan de Unai Emery, válido para empatar, non para gañar, no Wanda Metropolitano, escenario dun duelo practicamente inofensivo.
Empatado de novo o equipo branquivermello, como tantas e tantas veces nos últimos tempos –por segunda xornada seguida ou por novena vez nas 19 citas máis recentes que sostén invicto–, sufriu un pesadelo durante todo o partido da que só espertou cando o árbitro pitou o final e decretou un asunto previsible: 0-0.
O personaxe principal de tal desconsuelo vestía de amarelo, demostrou ser un bloque compacto, case sempre inabordable, traballado por Emery ata a máis mínima circunstancia do xogo, enfocou ás virtudes locais para dedicar toda a súa atención e bloquealas. En suma, o Vilarreal exerceu como tantas veces o fixo o Atlético.
Non había dúbida da transcendencia do choque, percibida desde o once titular. O mesmo no Vilarreal, con Estupiñán a disposición de Unai Emery; un moi parecido ao tipo no Atlético, calcado a moitos días da pasada tempada, se non fose porque xa dispón no ataque de Luís Suárez, con aparencia xa de indiscutible.
Non houbo mellor evidencia nese sentido que o seu medio campo: volveu á fórmula de Thomas, Saúl e Koke, por moito que o primeiro tempo dos dous primeiros en Huesca foi un visible exercicio lento de incomprensión do partido e da demarcación que afán, máis ou menos o mesmo de todo o primeiro acto este sábado, pero con tres.
Haberá que ver cando chegue Lucas Torreira, se é que chega, porque require a saída dalgún futbolista (Héctor Herrera ou Lemar), pero os tres medios foron e son indubidables para Simeone cada vez que intúe un rival e un encontro de máis altura, como o que lle propuxo o Vilarreal.
Non lle gustou ao Atlético. Tan estudado tíñao Emery que escureceu os seus recursos ofensivos máis insistentes: non lle permitiu unha presión alta, tan crucial para el; recubriu as bandas para impedir as subidas dos laterais (Moi Gómez incrustouse como un lateral zurdo máis para defender); se replegó cando o bloque de Simeone deseñou ataque posicional, tan lento como sempre; invitar o fallo no pase entre liñas e presionou cada manobra de Joao Félix.
Nin pola esquerda nin polo medio, desaparecido polo peche de todas as vías de pase que promoveu o Vilarreal, entrou en xogo todo o que debería o futbolista portugués, moitísimo menos aínda en comparación coa primeira xornada contra o Granada ou o segundo tempo fronte ao Huesca. E aí sentiu un problema o Atlético.
E el. En ocasións con máis aparencia de extremo esquerdo que de segundo dianteiro, con ese xesto de frustración que descobre no seu rostro –non o mellorou nos seus 75 minutos de duelo– cando sente incómodo. Nin sequera deixoulle virar o Vilarreal, cunha consecuencia evidente para o Atlético: outro atasco monumental que esixe máis imaxinación táctica que a variación de posicións, sistemas ou misións en función de se é fase defensiva ou ofensiva.
Tampouco se viu a Luís Suárez nin sequera cerca da área. Ter a un futbolista da súa pegada e non darlle ningunha ocasión tamén promove unha reflexión ao Atlético. Porque case sempre se xogou ao duelo deseñado polo Vilarreal. Sen dúbida. O ritmo, lento, era o que quería o equipo amarelo. Os seus riscos eran limitados, tanto como a súa ofensiva, certo, porque a visibilidade no horizonte dun contragolpe e un tiro de Mario Gaspar, por moita estirada, certeira, como sempre de Oblak, tampouco bastan para gañar.
Demasiado respecto, excesivo quizais, ata entón, para crer na vitoria, aínda que nas súas filas xogou Gerard Moreno, o mellor de todos en ataque, ou Mario Gaspar descubriu outra vía, tapada de novo por Oblak no comezo do segundo tempo; demasiado previsible, tremendamente, o Atlético, cuxo apagamento foi xeneralizado, tanto como a impotencia individual que transmitía cada futbolista local, bloqueados polo seu rival, tamén pola propia idea de xogo.
O máis próximo a ocasión branquivermella nunha hora foi un centro pechado. Ante tal panorama, especialmente tardía foi a reacción de Simeone, que non moveu ningunha peza do taboleiro de xadrez ata o minuto 68, cando propuxo toda a vertixe que faltaba: Diego Costa –por Suárez–, Marcos Llorente e Yannick Carrasco, dentro.
Nin así –logo engadiu a substitución de Joao Félix por Héctor Herrera, debutante neste curso– provocou unha soa oportunidade o Atlético, máis presente no campo contrario, máis cerca da área e case igual de plano, insustancial e inofensivo que todo o partido. O 6-1 ao Granada é nada máis un bonito recordo unha semana despois.
