A Sección Oitava da Audiencia de Barcelona absolveu ao expresidente de Caixa Catalunya Narcís Serra, ao exdirector xeral Adolf Todó, e aos outros 39 acusados do Consello de Administración dos delitos de administración desleal e de apropiación indebida polo aumento de soldos a directivos da entidade en 2010.
Segundo informou este martes o Tribunal Superior de Xustiza de Cataluña (TSJC) nun comunicado, o tribunal considera que "os feitos declarados probados non son constitutivos do delito de administración desleal nin do de apropiación indebida sostido polas partes acusadoras".
A sección oitava, logo de 28 sesións de xuízo, entende que os acordos do Consello de Administración nos que se aprobou aumentar o salario do entón director xeral Adolf Todó —acusado na causa—, e do director xeral adxunto Jaume Massana —non acusado—, a pesar de facelo nun contexto xeral de crise económica e nunha particular situación de debilidade da caixa, "non presentan carácter delituoso".
Segundo o TSJC, o tribunal non aprecia comportamento delituoso "nin na decisión mesma nin o proceso que leva á mesma, por máis que sinala a evidente situación de recesión na que se produciron as decisións".
A Audiencia considera probado que Narcís Serra "lonxe de pretender a causación dun prexuízo patrimonial á entidade (que é o que require o tipo de inxusto), perseguía todo o contrario ao procurar garantir a permanencia do equipo directivo", ao que Serra consideraba o mellor preparado para liderar o proxecto da caixa e a súa fusión.
A Fiscalía e as outras acusacións —a Avogacía do Estado e a CUP— sostiñan que se cometeron delitos como o de administración desleal e de apropiación indebida posto que, a pesar de que naquel momento non existía unha limitación legal á retribución, os aumentos salariais non estaban xustificados e supuxeron "un desprezo á situación de vulnerabilidade da entidade o que impuña, conforme aducen, unha obrigada contención do gasto", di o tribunal.
FEITOS PROBADOS. Segundo os feitos probados na sentenza, Caixa Catalunya iniciou contactos no segundo semestre de 2009 con Caixa Tarragona e Caixa Manresa para iniciar un proceso de integración das tres caixas, que se aprobou en maio de 2010, e o 15 de febreiro de 2011 acordouse a constitución de Catalunya Banc.
O tribunal si considera que Caixa Catalunya, desde mediados de 2008, ano en que o contexto económico tanto español como internacional se deteriorou, presentaba "signos de intenso empeoramento da súa evolución", con morosidade elevada, unha estrutura financeira desequilibrada, uns niveis axustados de solvencia e importantes necesidades de saneamentos".
A sentenza recolle que "debido a que esa vulnerabilidade, que non insolvencia, podía chegar a comprometer a súa futura viabilidade", o 28 de xullo de 2010 o Fondo de Reestruturación Ordenada Bancaria (Frob) inxectou 1.250 millóns de euros; o 30 de setembro de 2011 achegou 1.718 millóns máis; en 2011 incorporouse ao Consello de Administración do Banco, e o 26 de decembro de 2012 achegáronse novamente outros 9.084 millóns, pasando a ostentar o Frob o 100% do capital.
A principios de 2008 foi nomeado director xeneral da entidade Adolf Todó, fixando un soldo para ese ano de 600.000 euros, máis outras retribucións variables e bonificacións, mentres que para o director xeral adxunto fixouse un soldo de 371.000 euros máis variables.
A Audiencia considera probado que o Consello de Administración da entidade votou o 19 de xaneiro de 2010 un acordo para aumentar o soldo de ambos os directivos, cunha incidencia económica no patrimonio da entidade de 746.000 euros, correspondendo 415.000 euros a Todó e 331.000 ao exdirector adxunto. Así mesmo, no Consello de administración de 13 de outubro de 2010 volveuse a votar unha nova proposta de incremento salarial dos directivos valorado en 37.000 euros.
Estes acordos supuxeron que os ingresos de Todó ascenderon en 2008 a 684.713,97 euros; en 2009 a 900.826,26; en 2010 a 1.368.929,38 euros e en 2011 a 940.601,43, segundo constata a Audiencia.
AUMENTOS "DIFÍCILMENTE DIXERIBLES". Na sentenza, o tribunal sinala que, cando se produciron estes aumentos salariais, a crise económica xeneral xa se manifestaba con intensidade e sumía "na máis cruel zozobra a amplos sectores da sociedade, singularmente os máis desvalidos", con destrución de postos de traballo.
O tribunal, a pesar de non ver delito, si constata que os aumentos salariais "resultaban sen dúbida dificilmente dixeribles pola poboación no contexto en que se atopaba, completamente zaherida e mortificada como tamén abatida ante a incerteza dunha recuperación que no común das xentes sospeitábase custosa e, sobre todo, afastada".
