O Tribunal Supremo ratificou que, cando se anule a cláusula abusiva que atribuía todos os gastos hipotecarios ao consumidor, o cliente deberá pagar o imposto de Actos Xurídicos Documentados, o banco, o rexistro da propiedade, e ambas as partes deberán abonar á metade os gastos notariais.
Na súa sentenza, coñecida este mércores, a sala do Civil recolle o recente fallo do Tribunal de Xustiza da Unión Europea (TJUE), e confirma a súa doutrina sobre a nulidade das cláusulas abusivas que descargan no consumidor todos os gastos dun préstamo hipotecario, xerando "un desequilibrio importante entre os dereitos e obrigacións das partes".
Nesta ocasión, os maxistrados atenden un recurso do Banco Santander contra a decisión da Audiencia Provincial de Biscaia, que condenaba á entidade a devolver preto de 1.500 euros a unha clienta en concepto de gastos notariais, rexistrais e do propio imposto de Actos Xurídicos Documentados.
Segundo o banco, a sentenza ditada pola segunda instancia infrinxiu a normativa ao impor a totalidade dos gastos á entidade "en lugar de atender ao establecido legal e reglamentariamente respecto de cada un".
Agora o Supremo recupera a súa doutrina, "confirmada pola recente sentenza do TJUE", en virtude da cal, a nulidade da cláusula que atribuía ao consumidor o 100 % dos gastos do préstamo, "xustifica a aplicación" do Dereito nacional, que pode "regular a repartición dos gastos de constitución e cancelación de hipoteca" a falta de acordo entre as partes.
Deste xeito, prosegue a sala, de acordo coa normativa española, non se pode obrigar ao banco a facer fronte ao imposto de Actos Xurídicos Documentados en tanto que se trata dunha responsabilidade fiscal do cliente.
Respecto dos gastos de notaría, os maxistrados confirman que ao tratarse dunha "realidade inescindible na que están interesados tanto o consumidor -pola obtención do préstamo- como o prestamista -pola garantía hipotecaria", deben distribuírse á metade.
O mesmo criterio aplicaríase a escritura de modificación do préstamo hipotecario, posto que ambas as partes están interesadas na modificación ou novación.
Mentres que no hipotético caso dunha cancelación de hipoteca, sería o prestatario, é dicir, o consumidor, quen debería facer fronte ao pago ao ser o principal interesado.
O banco, pola súa banda, ten que responsabilizarse dos gastos de registro, en tanto que a garantía hipotecaria inscríbese ao seu favor.
Por todo iso, o Supremo estima o recurso do Santander, ao que condena a restituír só a metade dos gastos notariais, pero non o imposto de Actos Xurídicos Documentados.
