As dúas persoas que pilotaron o Popular durante a década na que se foron xestando os seus problemas ata chegar ao momento de non retorno que supuxo a súa resolución en xuño de 2017 falaron este xoves por primeira vez por extenso no Congreso sobre a situación do banco e o seu papel como xestores sen entoar o mea culpa e con duras críticas cruzadas. Ángel Ron, o compostelán que presidiu a entidade de outubro de 2014 a febreiro de 2017, veu a dicir que o principio do fin do Popular foi a súa saída forzada por unha "batalla de poder" e que o seu substituto chegou sen ánimo de reforzar o banco. Emilio Saracho, quen manexou os fíos catro meses ata a súa venda ao Santander por un euro, afirmou que colleu por presión as rendas "do maior problema que había en banca en Europa tras o Deutsche Bank".
Ambos, no punto de mira da Xustiza pola súa posible responsabilidade nun mancar que carrexou perdas millonarias para miles de investidores e comerciantes polo miúdo, compareceron na comisión creada para investigar a crise financeira, culpándose mutuamente da inédita resolución.
O primeiro en responder ás preguntas dos deputados foi Ron, que se presentou como "un prexudicado" máis pola caída do Popular. A nivel "reputacional" e tamén económico, pois dixo que perdera "aproximadamente un millón" de euros que puxera na ampliación de capital de 2016 e que se diluíron coa resolución ordenada desde Bruxelas. Equiparouse así cos demais afectados, accionistas e bonistas, algúns deles traballadores da entidade que perderon diñeiro.
"É penoso [...], un atropelo flagrante [...], unha confiscación do patrimonio", opinou respecto diso, para pedir á Xustiza que atope unha "reparación e explicación". Neste punto, censurou que as autoridades europeas utilizaron un procedemento "inadecuado" de liquidación dun banco que era "solvente". "Valía miles de millóns", defendeu Ron, contradicindo o informe de Deloitte que lle daba unha valoración negativa tras pechar 2016 cunhas perdas de 3.600 millóns.
O exbanqueiro dixo que para sacar conclusións sobre se a xestión "foi mellorable ou non" sería necesaria unha investigación "profunda" que o aclarase e permitise atopar responsables, aínda que el non se meteu en ningún momento dentro do saco. Aludiu ao longo da súa intervención á correcta cualificación que tiña a entidade, afogada polo peso do ladrillo no seu balance. Sobre esa exposición, o expresidente alegou que se unha entidade operaba en España entre o ano 2000 e o estalido da crise e non investía no sector inmobiliario desaparecía, polo peso desa rama de actividade na economía. Defendeu que a aposta por ese ámbito de negocio sostívose nunha xestión de riscos "prudente" e que cando chegou o crac de 2008 o banco "tiña un 36% do seu balance exposto ao inmobiario", cando nalgunhas caixas representaba "o 60%".
ETAPA SARACHO. Con todo, os créditos do ladrillo e a bolsa de vivendas e chans adxudicados puxérono na picota en 2016, doce anos despois de acceder á presidencia executiva do Popular con 44. Foi vítima da presión dos accionistas máis críticos da súa xestión e a súa etapa no banco pechouse para abrise o curto periplo da presidencia de Saracho, ao que acusou de querer depreciar a entidade para "arranxar" a situación. Segundo Ron, o que foi vicepresidente mundial do banco de investimento JP Morgan trasladáralle a súa intención de ampliar capital ou vender a entidade "a baixo prezo" e que, se non o lograba rápido, "montaría unha tómbola".
O aluvión de críticas que lanzou contra Saracho chegáronlle de rebote, porque o seu sucesor compareceu tras el e veu a dicir que Ron lle deixara en herdanza un banco moribundo, unha "bomba" cuxa explosión podía causar danos "moito peores", como a perda de aforros para os depositantes. Entón, ¿por que asumiu a presidencia? Segundo dixo, por "responsabilidade", cansado de que llo pedisen e tras negarse en varias ocasións. Asegurou que lle daba unha "preguiza infinita" asumir o cargo e que xa sabía cando aceptou que a entidade podía acabar intervida. Recoñeceu, ademais, que o seu perfil non era o adecuado, polo menos para insuflar confianza, pois proviña da banca de investimento, e que era como colocar "un lazo vermello cun véndese".
