Xubílase a coruñesa Loli, a muller que máis tempo cotizou en España

Empezou a render contas aos 14 e agora ten 78 e ve o momento de deixar en mans do seu fillo a rexencia de Lencería Marta
Dolores Agra. CABALAR
photo_camera Dores Agra. CABALAR

Chámase Dolores Agra Rodríguez, pero todos aqueles que a coñecen dinlle Loli e saben dela que con apenas 14 anos cumpridos, agora ten 78, empezou a render contas á Seguridade Social; por iso, non en balde, esta empresaria alcanza a xubilación co mérito de ser a muller con máis tempo cotizado.

Na súa tenda coruñesa, Lencería Marta, -o nome comercial é o da súa filla, unha xubilada de banca, porque xa había outro negocio de Loli á beira e "Loli e Loli, non"- esta galega de pelo cano dá fe de por que é unha das glorias dunha actividade que botou raíces moi pronto en España.

Ten suficientes folgos para moverse con gran axilidade entre batas, camisóns, pixamas, medias, calcetíns e corsetería varia. No seu pequeno escaparate loce un colorido cartel que reza "Liquidación por Xubilación", con descontos de ata o 50% en roupa de cama, do 35 en vestidos, 30 en interiores e outro 35 tamén en baño, "case o forte".

Desde febreiro de 2019, conta nunha entrevista con Efe, mentres atende a eses clientes que na súa tenda non apertan o paso, a súa situación é xubilación activa, e no mesmo mes do próximo ano obterá a definitiva e será o seu fillo home, Ricardo, que agora a axuda, o que quede á fronte, polo menos "ata que se liquide todo, que é moito o que hai que liquidar".

De momento, ela sente que fai falta neste establecemento, o cal abriu recentemente comezada a década dos oitenta, pero antes xa estivera traballando nunha empresa similar, na cal lle pagaban 150 pesetas e á que se foi porque a aseguraban, non como no seu emprego previo, que era en negro e comezou con 12.

"Necesitaba o diñeiro, na miña casa facía falta", relata, e celebra que na súa andaina de autónoma sempre lle foi moi ben e, sobre todo, que goce de boa "saúde" para poder acometer con toda a forza tan duradeira fazaña.

"Viaxei moito cando os meus fillos eran pequenos, todos os anos iamos a París; a miña neta maior traballa agora alí"

A economía precaria do seu fogar está detrás dos seus comezos a tan temperá idade, porque con ironía puntualiza que "pequena" segue sendo, "con moitos anos, pero pequena", en alusión á súa estatura; e, valéndose do mesmo sarcasmo, e do feito de que non pase por enfermidades, chancea co feito de que ela é unha das que fai valer o refrán aquel de "muller enclenque, muller para sempre".

"Iso pásame a min, sabes?", sostén, e agrega que, aínda que non se queixa, é consciente de que xa chegou a un punto "no que non podo seguir".

Por gozar da existencia e dos pequenos praceres, como o café, porque viaxar xa o fixo, e bastante. "Viaxei moito cando os meus fillos eran pequenos, todos os anos iamos a París; a miña neta maior traballa agora alí", explica. E di que a da axenda viaxeira que rebenta polas costuras é a súa filla, Marta, a que se lle anticipou no retiro porque lle ofreceron "boas condicións". Ela si é "moi de viaxar, moi juerguista, e o marido máis", comparte Loli.

Con apenas 14 anos cumpridos, agora ten 78, empezou a render contas  Seguridade Social

"Lencería Marta" é a súa primeira tenda, "e a última", argüe con sutil ironía. O lugar no que tivo o seu primeiro contrato, e ao que chegou por mediación dunha amiga, era similar ao que logo rexentou, soamente que por aquel entón se vendían botóns, fíos, encaixes, dedais, cousas pequenas, cosíase moito... E algo de lencería, pero pouca", nada que ver coa actualidade, precisa.

Ao principio, comezou cun baixo pequeno, e superou "todos os vetos, a min terminaron vendéndome todas as fábricas", e en datas bastante recentes ampliou, así separou ao carón "o de home", a unha zona que antes utilizaban como almacén.

Loli loce nunha das paredes deste inmoble repleto de percheros, caixas e estantes a Medalla de Prata da Condecoración ao Mérito no Traballo, con data do 13 de setembro de 2016.

Cando se estableceu o contacto para anunciarlle a concesión da placa, foi o seu fillo o que contestou e creu equivocadamente que era unha guasa. Pero non, o recoñecemento si era para "Loli", a de ollos vivarachos, a do comercio ao pormenor da Avenida da Pasaxe, na glorieta dos Castros.

É tímida, pero non faltou a tan pracenteira cerimonia, quizais imposible sen a súa prolixa achega ao sistema público de pensións.

Só Ramiro Carregal a supera
Na súa propia terra, Galicia, hai un home que a supera e que sabe que nunca cobrará pensión. é Ramiro Carregal, presidente e propietario da conserveira Frinsa do Noroeste. Naceu o 12 de maio de 1927 e segue tributando.

No outro extremo, en Cádiz, tamén naceu outro home, como eles, dos máis traballadores do país: Francisco Parra, o que comezou cobrando once pesetas nos anos corenta. 

Comentarios