Josep Borrell acepta ser ministro de Exteriores

O que fose titular de Obras Públicas, Transportes e Medio Ambiente no último goberno de González convértese no primeiro ministro confirmado do gabinete de Sánchez

Josep Borrell. BALLESTEROS
photo_camera Josep Borrell. BALLESTEROS

Vinte e dous anos logo de ser ministro de Obras Públicas e Transportes no último Goberno de Felipe González, Josep Borrell volve á primeira liña política, tras aspirar no seu día á Moncloa e pasar unha etapa en Bruxelas, onde presidiu o Parlamento Europeo.

Josep Borrell Fontelles (A Pobla de Segur, Lleida, 1947) será o novo ministro de Exteriores no Goberno socialista de Pedro Sánchez, logo de recuperar presenza mediática nos meses de máis tensión de finais de 2017, por mor das manifestacións en Barcelona en contra da declaración unilateral de independencia.

A traxectoria política de nbsp;Borrell,&un enxeñeiro aeronáutico licenciado pola Universidade Politécnica de Madrid e doutor en Ciencias Económicas pola Complutense, arrinca en 1975 cando ingresa nas filas do PSOE.

Tras a vitoria socialista nas eleccións xerais de 1982, Borrell foi nomeado secretario xeral do Orzamento e Gasto Público e, en febreiro de 1984, pasou a ser secretario de Estado de Hacienda, cargo desde o que incidiu na loita contra a fraude fiscal, con expedientes levantados a figuras de renome como Lola Flores, Pedro Ruiz ou Marujita Díaz.

Nas eleccións xerais de 1986 foi elixido deputado no Congreso e, desde entón, conseguiu sucesivas reeleccións nos comicios de 1989, 1993, 1996 e 2000.

O 11 de marzo de 1991, Felipe González nomeouno ministro de Obras Públicas e Transportes, carteira desde a que promoveu a reestruturación e modernización os ferrocarrís e potenciou a rede de proximidade.

Baixo o seu mandato tamén se estimulou a construción de vivendas en base a novos plans de edificación, axilizouse o funcionamento de Correos mediante o seu cambio xurídico a organismo autónomo, construíronse numerosas autovías, iniciouse o Plan Hidrolóxico Nacional e o Plan Director de Infraestruturas e impulsouse a reordenación das telecomunicacións.

Coa vitoria do PP de José María Aznar nas eleccións xerais do 5 de marzo de 1996, Borrell cesou como ministro.

Pero o paso atrás de Felipe González á fronte do PSOE abriu o debate sucesorio, no que Borrell competiu con Joaquín Almunia.

Ambos concorreron en abril de 1998 ás primarias do PSOE para a designación do candidato á Moncloa, unha elección na que Borrell impúxose a Almunia.

Con todo, un ano máis tarde renunciou como candidato á presidencia do Goberno tras estalar o caso Huguet-Aguiar, que salpicou a dúas persoas da súa confianza, investigadas por fraude fiscal e suborno.

O 13 de xuño de 2004, foi elixido eurodiputado como cabeza de lista do PSOE a estes comicios e o 20 de xullo foi nomeado presidente do Parlamento Europeo, cargo que ostentou ata xaneiro de 2007, tras un acordo do Grupo Socialista co Popular, que pasou a controlar a presidencia a segunda parte da lexislatura.

O 14 de xaneiro de 2010, Borrell foi nomeado presidente do Instituto Universitario Europeo con sede en Florencia, cargo do que dimitiu en abril de 2012 debido a un conflito de intereses en tanto que tamén formaba parte do Consello Asesor Internacional da empresa Abengoa, dedicada ao desenvolvemento tecnolóxico sostible nos sectores de enerxía e medioambiente.

Neste último ano, Borrell recuperou protagonismo e presenza na escena política catalá, erixíndose nunha das voces do PSC máis críticas co proceso independentista.

De feito, o 8 de outubro de 2017, Borrell foi un dos que tomou a palabra ao final dunha multitudinaria manifestación en Barcelona en defensa da unidade de España, unha semana despois do referendo do 1-O. 

Comentarios