O presidente do Goberno, Pedro Sánchez, dedicou os 21 minutos que lle concede o Senado para responder os plenos de control á oposición a empregarse a fondo na defensa das bondades do estado de alarma, cuxa prórroga periga por culpa do PP, para combater eficazmente o coronavirus.
"Eu creo que non se arrepentirá, nin vostede nin o seu grupo parlamentario", asegurou Sánchez ao portavoz do PP, Javier Maroto, nunha sorte de oferta final para non vetar esa prórroga para a que, insiste unha vez máis, non hai "plan B".
Sostén o presidente que o confinamento funciona contra a covid-19 e que é preciso mantelo, aínda que xa estea en proceso de desescalada, verdadeiro campo de minas na outra batalla que ten que resolver o Goberno coas comunidades autónomas.
E é que Maroto, nos seus sete minutos de pregunta e réplica, non lle deixou moitas físgoas para a esperanza, xa que, a unha xornada da votación que mañá consumará o pleno do Congreso, o PP xa deixou claro que non apoiará a prórroga, sen saber aínda se votará en contra ou se absterá.
Para o senador do PP, ese estado de alarma que en marzo era necesario para "protexer" os españois agora é só unha "ferramenta" para protexer o presidente, ao que ve "atrapado". Como salvavidas, soltoulle o plan alternativo do seu partido.
Con todo, Sánchez evitou atacar directamente ao seu opoñente e preferiu insistir unha e outra vez na validez deste "instrumento constitucional".
Só utilizou maior contundencia para rebater as acusacións de Maroto sobre o "plantón" que deu aos presidentes autonómicos na Comisión Xeral de Comunidades Autónomas do xoves pasado.
Como tamén faltaron o presidente galego Alberto Núñez Feijóo, e o de Andalucía, Juan Manuel Moreno, Sánchez restregoulo ao portavoz do PP, ante quen presumiu de dialogar como ninguén, é dicir, como ningún outro presidente, coas autonomías, grazas ás súas videoconferencias dos domingos.
Había 70 días que Pedro Sánchez non pisaba o hemiciclo do Senado, insistiulle pola súa banda ao formular a súa pregunta a portavoz de Cs, Lorena Roldán, tamén quejosa da súa ausencia.
É dicir, que a última vez en que acudiu á Cámara Alta o hemiciclo aínda estaba cheo, era posible estreitarse a man e incluso bicarse, e había un bar aberto ao final do corredor.
Hoxe, debido á pandemia, apenas se contaba unha trintena de senadores sentados no hemiciclo, convenientemente separados uns doutros, espallados na súa ampla variedade parlamentaria e que entraron coas súas máscaras postas para logo depositalas onde puideron e preguntar de cara.
Como Lorena Roldán, segunda interpelante de Sánchez, quen lanzou toda a súa artillería dialéctica contra el para subliñarlle que Cidadáns sempre busca o acordo e afearlle a súa falta de ideas.
Porque, na súa opinión, o presidente do Goberno está obrigado a ter un plan B, C, e D, se fose necesario, para atender aos españois.
A Sánchez non lle preocupou aclararlle que non é que non teña outros plans senón que o que está en marcha, o confinamento, funciona e, como require do estado de alarma, "non hai outra alternativa". E o demais, "experimentos".
De novo, ton conciliador para emprazar a Cidadáns a apoiar mañá, na Cámara Baixa, a ansiada prórroga.
A terceira pregunta á que respondeu foi formulada polo senador de máis Madrid Eduardo Fernández Rubiño, quen cumpriu un curioso papel ao atacar sen contemplacións, el si, ao PP, por xogar "á ruleta rusa cos cidadáns por un puñado de votos".
Este senador, un dos máis novos da Cámara, asegura sentir "profunda pena" porque o PP "entre en campaña electoral en metade dunha urxencia nacional" como a da pandemia, dixo antes de interesarse polo futuro que espera aos mozos poscoronavirus.
O presidente garantiulle que fará o posible por eses mozos que están a padecer "a crise das nosas vidas" e, tras contestarlle con abundancia de cifras e datos, quedouse un intre no escano repasando o seu teléfono.
Saudou na distancia ao portavoz do PSOE, Ander Gil, e despois marchou mentres a sesión continuaba, hoxe con trece ministros interpelados, libres nos corredores baleiros de atender preguntas dos xornalistas.
E ao fondo, o bar sempre pechado
