O Supremo tumba o réxime de semiliberdade outorgado a Forcadell antes do terceiro grao 

O alto tribunal defende de que a súa sentenza "non ten que ser permanentemente reinterpretada"
A expresidenta do Parlament Carme Forcadell. EFE
photo_camera A expresidenta do Parlament Carme Forcadell. EFE

A sala do Tribunal Supremo que xulgou a causa do procés estimou o recurso da Fiscalía e ha revogado o auto polo que o pasado 28 de abril o Xulgado de Vixilancia Penal número 3 de Lleida aprobou a aplicación do artigo 100.2 do regulamento penal que deixaba en semiliberdade á expresidenta do Parlament de Catalunya Carmen Forcadell. 

A Sala Segunda do TS denega nun auto a aplicación a Forcadell de devandito réxime flexible, proposto en febreiro pola Xunta de Tratamento da prisión de Mas d'Enric (Tarragona), ao non existir ningunha conexión entre o programa de tratamento aprobado, consistente en tarefas de voluntariado e acompañamento a familiar fóra do cárcere, e o proceso de reinserción da penada relacionado co delito cometido, o de sedición. 

Isto, di o tribunal, fai "inxustificable" ese réxime de semiliberdade "de facto" do que gozaría antes de cumprir nin unha cuarta parte da condena (11 anos e medio de cárcere). 

O auto da Sala, do que foi relator Manuel Marchena, gabia así a controversia achega do órgano competente para coñecer dos recursos de apelación contra as decisións da administración penal que impliquen a aplicación do réxime previsto no artigo 100.2 do Réxime Penal. 

"A decisión que agora adoptamos proxecta un dobre efecto. Dunha parte, decide con carácter definitivo que órgano xurisdiccional debe asumir a competencia funcional para resolver os recursos que se susciten -ou se suscitaron- respecto da aplicación do art. 100.2". 

O auto argumenta que o artigo 100.2 do Regulamento Penal afecta ao modelo de execución da pena -como o fan as clasificacións en grao- "e, en consecuencia, os recursos de apelación contra as resolucións que a el se refiran, ao tratarse dunha materia atinente -reiteramos- á execución da pena, deben ser examinados polo órgano sentenciador". 

A previsión do artigo 100.2, prosegue, "vai máis aló da aprobación dun programa individualizado de tratamento e afecta á clasificación do penado, quen inicia a través da súa aplicación unha "certa progresión" tras valorar que a evolución do seu tratamento "faille merecedor diso". 

A Sala rexeita tamén como argumento de apoio á excarceración de Forcadell, a súa decisión de descartar na sentenza a aplicación do artigo 36.2 do Código Penal, que reclamou a Fiscalía e que establece que o terceiro grao non se poderá conceder ata o cumprimento da metade da pena. 

"Esa decisión, de ningún xeito, pode ser interpretada como un aval para a aprobación de programas de flexibilización" que, pola vía do 100.2, "escondan excarceracións propias do terceiro grao para a aplicación dun réxime de semiliberdade que nada ten que ver coa función resocializadora que é propia das penas privativas de liberdade". 

A Sala xustifica a súa decisión de non optar pola aplicación dese artigo porque "non creu necesario impor, cos argumentos que expuxemos na sentenza ditada, o denominado 'período de seguridade' que prevé o precepto". 

Pero iso, engade, non "supón un plácet para anticipar, cando non procede, a aplicación do terceiro grao ou das previsións do artigo 100.2" . 

O auto sinala ademais que na tarefa de acomodar o cumprimento da pena imposta a Forcadell aos fins constitucionais que inspiran a execución das penas privativas de liberdade, "a nosa sentenza non ten que ser permanentemente reinterpretada". 

"Nos feitos declarados probados e na súa fundamentación xurídica atópanse as claves para explicar a gravidade dos feitos sentenciados e o seu efecto demoledor para a convivencia democrática" e pon de manifesto "unha idea crave da que non pode prescindirse. E é que a Sra. Forcadell non foi condenada por perseguir a independencia de Cataluña". "Foi declarada autora dun delito de sedición", recorda. 

A Sala non pon en dúbida o seu bo comportamento en prisión e a influencia positiva que poida exercer sobre outras internas -feitos destacados nos informes que acompañan a proposta da Xunta de Tratamento-, nin cuestiona a súa capacidade de liderado e as demais habilidades sociais que se describen, pero conclúe que nada diso permite salvar esa ausencia "absoluta de enlace entre o programa que se propón e o proceso de reinserción (...) que, como é obvio, non pode ser alleo ao delito polo que foi condenada". 

Para rematar, a Sala di verse obrigada a reiterar "unha obviedade da que, con todo, está a prescindirse", que o feito obxecto da condena son os declarados probados na sentenza do procés e "unha vez alcanzada a súa firmeza, xa non poden ser obxecto de reinterpretación nin polo penado nin por terceiros" nin "ser utilizados en fraude de lei e para mostrar un desacordo máis ou menos encuberto coa condena imposta".

Comentarios