Así o recordan as súas vítimas. É Billy o Neno. Tres vítimas de Antonio González Pacheco narraron o seu paso a principios dos anos 70 pola extinta Dirección Xeral de Seguridade (DGS) na madrileña Porta do Sol, rehabilitada como sede da Comunidade de Madrid, pero en cuxas entrañas aínda se conserva un aroma de tempos pretéritos, do que ningún dos protagonistas se pode descolgar.
Rosa María García, José María "Chato" Galante e Luís Suárez-Carreño son tres das 18 vítimas -haberá máis en setembro- que recorreron á Xustiza coa esperanza de esgotar a "impunidade" -termo utilizado pola Audiencia de Madrid- dun personaxe que esquiva a xuíces e fiscais ao non prosperar ningunha das querelas por torturas nun contexto de lesa humanidade.
Luís foi o pioneiro. Tras un primeiro paso que define de "benigno" pola DGS en 1970, foi detido tres anos despois na súa casa ante a presenza de González Pacheco que, xunto aos seus compañeiros, xa lle ían "preparando" para o que lle esperaba en Sol. Eran os prolegómenos, un estadio previo polo que pasaron os tres protagonistas desta historia, extensible ao resto das vítimas. Xeralmente arrestaban de noite, en plena rúa ou derrubando a porta de casa. Non informaban xamais dos cargos nin tampouco do seu paradoiro. O seu status para o mundo exterior era o de desaparecido. "O meu pai ía preguntar á DGS e dicíanlle que alí non estaba, e estaba", conta Rosa. Pasaban días sen saber deles. 22 Chato entre as súas catro detencións, 6 Rosa e 6 Luís. Nin familia nin avogados. Unha vez nas súas mans, "eras seu".
O ENCONTRO CON BILLY. González Pacheco non sempre esperaba na DGS, ía buscalos ás súas casas. "Cando entrou pola porta, xa sabía o que ía pasar", conta Chato. Nin el nin os demais o coñecían, pero si as súas fazañas. "Gustáballe que se coñecesen os seus méritos", di Rosa. Precisamente de aí procede o seu alcume, da súa afección a pasearse pola universidade ensinando a súa pistola. Chato relata que "unha das súas grazas era apuntarte con ela e disparar co cargador baleiro". Era, como eles o definen, "un exhibicionista". Por iso é polo que aínda que fisicamente non o coñeceses, a súa folla de servizos era a súa mellor carta de presentación. "Xa sabes quen son", adoitaba dicir.
As TORTURAS. A través da rúa Correos accedían á DGS e alí todo podía pasar. Tras 'fichalos', subíanos aos despachos onde Billy se presentaba a base de labazadas, puñadas, insultos, ameazas, berros e humillacións. Aquilo era "unha barra libre". A súa antoloxía da tortura pasaba por golpear as plantas dos pés, esposar aos radiadores e á porta, espirte, abrigarte moito cando facía calor ou colgarte das mans, como lle sucedeu a Chato. "Dedicábase a darme patadas de kárate dando grititos ao Bruce Lee. Pensei: isto é un esperpento".
"Dábaste conta de que eras un pedazo de carne en mans duns tipos cuxo único obxectivo era darche o máximo posible para sacarche a máxima información e marcarse un éxito policial", afirma Luís. Esa sensación, Chato experimentouna catro veces polas súas catro detencións. "A primeira é un shock moi forte, pero a segunda xa sabes todo o que che espera, fas o percorrido, sabes cando as cousas se van a poñer duras...". O peor ocorría no último piso. Había unha variable sentimental que complicaba aínda máis as cousas, porque a Luís e a Rosa arrestáronos coas súas respectivas parellas. Ao marido dela, Billy o Neno chegoulle a mostrar como lle pegaban. E a Luís dicíalle: "Fíxache o que lle estamos facendo". Él borrou as torturas da súa mente, pero non así a angustia que lle producían os berros de Merche, a súa parella, chamándolle nos calabozos. "Aquilo foi outra tortura adicional para min". O seu plan non era outro que "romperte e desarmarte psicoloxicamente" para que cantases. "Que vises te nunha situación tan afogante e te desesperases. É o método da tortura, non o inventou el".
UN PERFIL VOCACIONAL. Pero si "o gozaba", porque tiña moito afán de protagonismo, era un tipo "entregado" ao seu traballo. Os detidos non paraban de recibir golpes, Billy de dalos. Non descansaba. Facía horas extra na DGS". As súas vítimas trazan un perfil de "un torturador compulsivo, ambicioso, sádico e morboso" que "expuña cousas sinistras e enfermizas", un policía "sen ningún escrúpulo" e "psicoloxicamente insano". Pero ante todo subliñan un aspecto: o pracer.
Billy torturaba "con bastante pracer" e obtíñao "producindo ese dano", o que deixaba ver que "había unha cousa moi vocacional" niso. O que el dicía, facíase. Os seus policías tíñanlle consideración, respecto e medo por igual. Era o máis mediático, pero non o único. Porque as tres vítimas coinciden en que torturar, torturaban todos. Luís resúmeo así: "Os outros policías ían alí a darche de hostias a ver se te rompías moralmente, pero el tiña estoutro compoñente, unha parte perversa". O que ocorría, precisa Chato, é que "a policía política do réxime franquista encargábase de que torturasen todos", para que así "ninguén puidese acusar a outro".
MORRER OU SUICIDARSE. En ocasións era a idea que lles planeaba pola cabeza. ¿Mataranme ou mellor mátome eu?. Luís narra que nesa eternidade na DGS "chega un momento en que incluso queres desfallecer, morrer, o que sexa". No seu caso tivo varias tentacións de autolesionarse. "Recordo mirar o pico da mesa metálico e do radiador e dicir: como isto siga así vou ter que estrelarme contra aí e iso vai ser o mellor que me vai a pasar. Ou a próxima vez a ver se me coloco ben, tírome e consigo abrirme a cabeza". Chato viu o final. Ocorreu na súa terceira detención. Perdera a noción do tempo e o espazo. Levaba 14 días detido. "Houbo un momento que pensei que me podían matar". Foi cando falaron de darlle un paseo.
Os 'PASEOS'. Era a palabra máis temida polos detidos. Un punto e final. Un xogo semántico para terminar coa túa vida. Levábante a un parque e pegábanche dous tiros. Chato ten cravado na memoria cando escoitou: "A este o que hai que darlle é un paseo e xa, e listo".
A Rosa subírona nun coche con Pacheco para que fora a identificar "un piso franco". "Fóronme ameazando con levarme á Casa de Campo e facerme desaparecer", conta. E cando o fai aínda se lle entrecorta a voz. Ela non só responsabiliza a Billy. "Fálase dos torturadores, pero non se fala dos que colaboraban". E pon de exemplo aos médicos da DGS que non daban parte das lesións ou aos xuíces dos Tribunais de Orde Pública, garantes da represión política do réxime. Luís e Chato apuntan a estes xuíces para xustificar o porqué non denunciaron nos oitenta. "¡Como iamos denunciar iso aos mesmos xuíces que nos levaron a esas situacións!", exclama Chato, quen ten presente que "o que pasou é que a policía política, os xuíces de tribunais especiais e carceleros, pasaron á democracia sen ter que dar conta ningunha dos seus actos". Rosa simplemente quería pasar páxina. "O que quería era esquecerme do tema". Foise de Madrid, deixou familia, amigos, estudos. Deixouno todo.
CONDECORADO TRES VECES EN DEMOCRACIA. "Iso oféndenos", din. Rosa non alcanza a explicar como "foi máis condecorado na democracia que na ditadura" -tres das súas catro medallas-, o que a ollos de Luís evidencia que "gozou de todo tipo de beneficios neste país". Chato non dá crédito. "O que me torturou é un cidadán exemplar que cobra un 50 % mais da súa pensión en función do traballo que fixo, ¡que consistiu en torturarme a min!".
Ás súas vítimas, non lles basta cunha declaración do Congreso, unha comisión da verdade ou unha investigación que non culmine nun xuízo para reparar o dano. Ten que ser xulgado. Non lles serve de nada que Pacheco sexa considerado un torturador, algo "que ninguén pon en dúbida xa". Queren que pague polos seus delitos. Queren unha sentenza para que Billy, de 73 anos, deixe de pasearse impunemente polo noso país. Reclaman unha resposta á altura da democracia, unha resposta que non chega. E xa pasaron 44 anos.
