As cinzas do último ermitaño das illas Cíes, Germán Luaces Freijeiro, descansarán a partir, previsiblemente deste mércores, en terra de "deuses" tras falecer á idade de 54 anos.
Os romanos denominaban ás Cíes como "illas dos deuses" e a lenda sitúa aquí a Xulio César na súa persecución dos pobos Herminios, de Portugal, que tiveron que navegar ata as Cíes na súa fuxida das tropas do Imperio.
Germán, informou a Efe a súa contorna, vivía onde quería, nun arquipélago, con moita historia, situado na boca da ría de Vigo, na provincia de Pontevedra, o cal se atopa incomunicado gran parte do ano xa que non hai transporte público desde terra ata as illas salvo nos meses de verán ou en Semana Santa.
Unha das súas praias, a de Rodas, foi elixida en febreiro de 2017 como a mellor do mundo.
O Concello de Vigo iniciou hai anos os trámites para que estas illas sexan declaradas Patrimonio da Humanidade e a Xunta de Galicia solicitou no exercicio pasado que todo o Parque das Illas Atlánticas sexa recoñecido pola Unesco.
Germán era o único que estaba de xaneiro a decembro fixese o tempo que fixese
As Cíes pertencen ao Parque Nacional das Illas Atlánticas xunto coas illas de Ons, Sálvora e Cortegada.
Os seus amigos recórdano como
Este amigo asegura que hai outras persoas que tamén viven nas illas pero "Germán era o único que estaba de xaneiro a decembro fixese o tempo que fixese".
Cliff insiste en que soamente ía a terra en circunstancias especiais xa que desde que converteu ás Cíes na súa casa, alá polos anos noventa, "non había quen o sacase de alí". O inverno e os temporais pasábaos só e o resto do ano "sempre recibía algunha visita dos seus amigos aínda que era no verán cando máis tempo pasabamos alí".
Durante os meses de verán "Germán abríanos as súas portas e todos eran benvidos". Cliff recorda como pasaban as noites de verán na súa casa con faladoiros, música e algunha que outra cervexa.
Era unha persoa á que lle gustaba a compañía dos seus amigos, pero tamén a soidade na súa illa
En cambio, tal e como relata Cliff, o inverno "era moi duro, aínda que el nunca tiña medo". Durante estes meses alimentábase de conservas que os amigos lle ían levando no verán, dos ovos que puñan as súas galiñas e doutros alimentos non perecedoiros que ía almacenando na súa despensa.
Levaba unha vida "moi ermitaña" xa que non tiña luz nin auga corrente e para quentarse utilizaba a leña que almacenara durante o resto do ano.
"Era unha persoa á que lle gustaba a compañía dos seus amigos, pero tamén a soidade na súa illa", rememora.
Agora descansará como quería, acompañado dos deuses.
* Fotografía de Germán Luaces de Atlántico Diario
