Ir ao monte en Galicia afai supor máis diversión que perigo. Aínda que a maior parte da fauna que poboa o territorio lucense non entraña demasiados riscos para o ser humano, a inquietude entre a sociedade creceu por mor dos ataques de avispas das últimas semanas.
Tres persoas faleceron en Galicia por picaduras de velutinas e da variedade autóctona da avispa. Aínda que estes últimos casos foron sucesos illados, motivados pola alerxia que as vítimas padecían ao veleno da avispa -unha das vítimas descoñecía a súa condición-, é necesario extremar as precaucións.
Os expertos advirten de que o sucedido non debe conducir tampouco a un estado de alarma. "Nin as velutinas nin as avespas autóctonas son agresivas por natureza", recorda Esther Ordóñez, veterinaria da Asociación Galega de Apicultura. "É moi raro que sucedan estes ataques, e máis con desenlaces desta magnitude", explica Ordóñez, para quen a principal causa dos episodios é a localización dos niños do insecto. "Mentres que a avespa crabro -a raza autóctona máis común- acostuma a situar os seus nenos nas árbores, a velutina tende a formalos no chan e outros lugares", afirma a veterinaria.
Dous dos falecidos -o primeiro deles, de 43 anos, en Viveiro, e o segundo no Porriño, de 65 anos- atopábanse executando traballos de roza cando foron atacados. "Ao sentir o ruído da maquinaria ou ver que o seu refuxio está sendo ameazado, o insecto ataca", continúa Ordóñez. Á hora de tomar precaucións, as medidas máis recomendadas céntranse en comprobar se existe algún niño na contorna.
NON SÓ AVESPAS. Estes insectos voadores non son os únicos animais que supoñen certo risco para a poboación durante os meses de verán. Aínda que na provincia non abundan as especies venenosas, pódense atopar certos perigos na vida salvaxe.
Entre os habituais a realizar escapadas ao monte xorden voces que claman contra un notable aumento da presenza das víboras de Seoane. Esta variedade de serpe é unha das poucas presente na comunidade galega que administra veleno no seu mordedura. Aínda así, os casos de ataques destas víboras son moi escasos, posto que tenden a fuxir se advirten presenza humana.
Outro morador habitual das zonas boscosas lucenses é a salamandra común, de aspecto inconfundible. Precisamente as súas cores, o negro e o amarelo, fan crer que se trata dun animal perigoso. A realidade non ten nada que ver, posto que a "píntega" non supón ningún perigo para o ser humano. A pesar de que son capaces de segregar unha sustancia lixeiramente tóxica, esta só chega a irritar ao contacto coas mucosas das persoas. Por esta razón é recomendable lavarse as mans en caso de contacto directo co anfibio.
Non importa moito o tamaño do animal á hora de causar problemas. As garrapatas, por exemplo, son outras das especies que poden supor un risco para a saúde humana. Aliméntanse de sangue animal para sobrevivir, pero estes arácnidos tamén atacan ás persoas. En si mesma, a garrapata non é causante de ningunha enfermidade, aínda que esta pode estar infectada con algún axente patógeno e transmitilo mediante picadura. Habita, ademais de en os montes, en parques e xardíns.
Tamén o xabaril déixase ver en ocasións paseando polo monte. A pesar do intimidante do seu físico, o "porco bravo" só ataca a humanos no caso de sentirse ameazados -ben sexa por fuxir de batidas de caza próximas ou pola presenza doutro depredador-.
Os areais tampouco son zonas totalmente seguras para os bañistas, especialmente en baixamar. Nesas horas, a faneca aproveita para enterrarse a pouca profundidade e deixar parte da súa espiña dorsal ao aire. A súa picadura é venenosa e dolorosa, aínda que pode ser evitada facilmente co uso de sandalias ou "fanequeiras".
