Os tres forenses que participaron no levantamento do cadáver da moza madrileña Diana Quer explicaron na oitava sesión da vista oral que o que lles parece máis "razoable, con moito", a tenor das lesións detectadas, é que a brida foi a arma homicida empregada para a asfixia e que esta non foi accidental.
Fernando Serrulla, Einés Monteagudo e Alberto Fernández –quen deu todos os detalles en sala, un relato apoiado por un vídeo que puideron visionar tanto as partes como o xurado– descartan ese homicidio involuntario porque unha persoa tarda entre 20 e 30 segundos en perder a consciencia, xusto o tempo que o procesado dixo que apertara.
Pero "para morrer necesita varios minutos de compresión, mínimo cinco" e aparte "é moi complexo, moi difícil, romper accidentalmente un hioides (un óso moi flexible que Diana tiña roto). Para romper hai que exercer unha presión nesa zona", de diante a atrás nun caso como este, pola súa mocidade, pois apenas contaba con 18 anos.
Do mesmo xeito que ocorre con esta teoría, tamén rexeitaron que Diana Quer fora atropelada, a primeira versión que deu o único procesado, José Enrique Abuín Gey, o Chicle, antes de contar que a afogou ao suxeitala do pescuezo cos seus dedos e sen darse conta da forza que estaba a exercer.
"Non hai lesión nas pernas", remarcou o forense Alberto Fernández ao rexeitar o mencionado atropoello cun vehículo, e precisou que en cambio o pescozo si é unha zona traumatizada polo efecto dun amarre.
Estes tres profesionais corroboraron que en todo momento foi respectada a cadea de custodia desa cinta. A defensa, en cambio, pon en cuestión a súa chegada ao laboratorio e defende que o Chicle non a empregou para a sofocación.
E, como demostrar que o Chicle violou a Diana, máis aló dos indicios periféricos (foi localizada espida e coas pernas extrañamente abertas), é para as acusacións algo fundamental, porque diso pode depender que a condena sexa a da prisión permanente revisable, respecto diso afirmaron que as posibilidades de atopar ADN "eran ínfimas" e sería un "milagre".
De todas as maneiras, fixeron especial fincapé en aclarar que "se achamos algo, temos que pensar en algo; e non achalo, non exclúe nada".
Comentaron que hai mulleres que en caso desas agresións optan pola loita activa e outras permanecen quedas e engadiron que "un gran racho" si o viron, "pero normalmente non se producen", si entre adultos e menores, pero non entre adultos, pois "entre adultos só hai rachos sutís se os hai, incluso sendo unha vítima viva".
E con Diana, ao estar 496 días nun medio acuático, un silo cilíndrico de 1,14 de ancho e dez metros de profundidade, os "rachos pequeniños non se detectaron".
"Coa excepción dos efectos da saponificación (a graxa corporal convértese nun composto similar ao xabón), fixemos a autopsia xenital. Extráese en bloque e vaise diseccionando por planos para estudar todos os músculos, rachos, infiltrados ou calquera cousa que nos invite a pensar nunha lesión. Non o achamos. Non achamos restos xenéticos, o que non significa nada", subliñaron.
A defensa trata de desmontar os indicios periféricos e xoga a baza da inexistencia de vestixios biolóxicos que acrediten este abuso.
Por iso puido haber un primeiro lastre, que se soltase e que o Chicle regresase días máis tarde á antiga fábrica para comprobar; ou ben que metese a Diana no buraco da nave de Asados sen contrapesado e fixese o mesmo despois.
"Se o chega a lastrar o primeiro día, non aparecesen as moscas", aseguraron, e apostilaron que finalmente os adobes que lastraron o cadáver de Diana "eran tremendos, lastrarían tres corpos".